Stel je maar eens voor... je leeft 200 jaar en plots wordt jouw leven beëindigd, omdat iemand jou opvist en je dolgraag als trofee aan de gehele mensenwereld wil tonen. Dit overkwam een Sebastes borealis, een straalvinnige vissensoort uit de familie van schorpioenvissen (Sebastidae). Deze vissoort, Shortraker rockfish in het Engels genaamd, leeft soms tot op de bodem van de oceaan, en wel op een diepte van bijna 3000 meter en staat erom bekend erg oud te worden. Sommige soorten uit Alaska kunnen ouder worden dan 200 jaar.
Een zekere Henry Liebman haalde de diepzeevis voor de kust van Sitka in de Amerikaanse staat Alaska met een hengel boven. Henry genoot als het ware van de panische blik in het oog van het dier. De vis weegt rond de 20 kg en is iets langer dan een meter. De exacte leeftijd ervan moet nog worden bepaald door de groeiringen aan de gehoorbeentjes van de vis te onderzoeken.
Meer bekend uit deze vissensoort is de roodbaars (Sebastes norvegicus), die maximaal 60 jaar oud kan worden. Voor de mens is de roodbaars potentieel gevaarlijk, omdat er vermeldingen van ciguatera-vergiftiging zijn geweest.
Er bestaat geen specifieke behandeling tegen ciguateravergiftiging. Alleen symptoombestrijding en ondersteunende behandelingen zoals pijnstilling en infusie zijn mogelijk. Preventie door geen vis te eten uit risicogebieden is het meest belangrijk.
Ciguateravergiftiging geeft vooral maag-, darm- en neurologische klachten. De belangrijkste symptomen zijn: misselijkheid, overgeven, diarree, hoofdpijn, spierpijn, gevoelsstoornissen en hallucinaties. Een typisch verschijnsel bij ernstige gevallen is de koude allodynie. Hierbij krijgen patiënten een brandend gevoel wanneer ze met iets kouds in aanraking komen. Er zijn aanwijzingen dat het gif ook door seksuele gemeenschap of borstvoeding doorgegeven kan worden door reeds besmette patiënten. De klachten en symptomen kunnen weken en soms wel jaren aanhouden. Na jaren kunnen de klachten spontaan weer terugkeren, deze recidieven kunnen uitgelokt worden door diverse factoren, zoals het consumeren van vis of alcoholische drank.
Ciguatera is een vergiftiging door inname van het gif ciguatoxine. Het komt voor in algen in tropische zeeën, met name in de Grote Oceaan en het noorden van de Caribische zee waaronder de zeeën rondom Saba (Sababank), St. Eustatius en St. Maarten. Ciguatoxine wordt amper afgebroken in dieren waardoor de concentratie van het gif groter wordt naarmate men hoger in de voedselketen komt. Kleine vissen eten de algen, grote vissen eten de kleine, nog grotere de grote et cetera, tot men in de top van de voedselketen komt.
Grote roofvissen zoals de barracuda, murene en tandbaars kunnen eveneens hoge concentraties van het gif bevatten. Wanneer deze besmette vissen gegeten worden, kan het ciguateravergiftiging geven. Ciguatoxine is hittebestendig en gaat dus niet kapot bij het koken of bakken van de vis.
Dit weten dan ook weeral ...