Spiritueel gericht zijn en denken dat je dan geen godsdienst praktiseert, is gelijk aan in het water gaan zwemmen en ervan overtuigd zijn dat je niet nat wordt. Het bewustzijnsniveau bepaalt de spirituele richting, en velen denken dat door terug te gaan naar de natuur, of door de gewoonten van de primitieve mens na te bootsen, men het instinctief dierlijke in zichzelf kan ontstijgen. Niets is natuurlijk minder waar.
Zo zijn er vandaag de dag wereldwijd nog honderden primitieve gewoonten die rituele verminkingen en zelfverminkingen blijven promoten.
Zo wordt het Zonnedansritueel nog altijd bij de rode Indianenstammen uitgevoerd. Ook apen vele blanken dit ritueel na. Alleen de Comanche kennen het ritueel niet. De zonnedans komt aan zijn naam door de Sioux die de zonnedans 'zij staren naar de zon' noemen.
Dit meest bizarre ritueel duurt een achttal dagen en draait rond de thema's dood en wedergeboorte. Mannen worden met haken in hun huid opgehangen en stellen de 'Boom des Levens voor'. De meest voorkomende manier was echter om sneetjes te kerven in de huid van de borst waar houten stokjes door gestoken werden die met koorden aan de boom in het midden werden bevestigd. Soms deed men hetzelfde aan de rugkant, maar werden er bizonschedels aan de koorden gehangen. Terwijl de deelnemers in de zon staarden, moesten zij zich al dansende proberen los te trekken. Ook zij die zingen, op de tamtams roffelen, én de dansers, vasten dagenlang.
Als 'beloning' verkrijgt men tijdens, of op het einde van het ritueel, een visioen. In 1904 werd dit barbaars ritueel verbannen, maar ondertussen is het wel terug toegelaten.
Barbaars?... Niet voor al degenen die in zulk een gemeenschap zijn geboren en erin zijn opgegroeid.
