Mannen denken over het algemeen dat ze minder spraakzaam zijn dan vrouwen. Het is een gedachte, hoogstwaarschijnlijk ontstaan vanuit een geconditioneerd denken uit het verleden. Nochtans verscheen er niet lang geleden een boek met als titel 'The female brain', geschreven door Louann Brizendine, een Amerikaanse neuropsychiater, die beweerde dat vrouwen ongeveer 20.000 woorden per dag gebruikten en mannen slechts een 7.000-tal. Zij beweerde ook, dat vrouwen sneller praten dan mannen: 250 woorden per minuut tegenover 125 woorden per minuut bij mannen.
Andere studies ontkrachten dit laatste. Men beluisterde telefoongesprekken en men kwam tot de vaststelling dat gemiddelde snelheid bij mannen 174,3 woorden per minuut waren, en die van vrouwen 172,6. Maar gebruiken vrouwen wel 20.000 woorden per dag, en mannen slechts 7.000 ?...
Men zocht naar een bevestiging, of naar een tegenbewijs. Matthias R. Mehl, assistent-Professor Psychologie (zie foto) en andere onderzoekers, legden zichzelf de taak op om die uitdaging aan te gaan. Zij 'bewezen' dat ook deze veronderstelling onwaar is. Dat bleek althans uit hun recent onderzoek, waarbij de gesprekken van een vierhonderdtal Amerikaanse en Mexicaanse studenten in de periode tussen 1998 en 2004 werden afgeluisterd, via een bandrecorder, die ze op hun lichaam ronddroegen. De apparatuur nam ongemerkt elke 12,5 minuten een fragment van 30 seconden op. Niemand wist wanneer precies. De onderzoekers stelden onder andere vast dat het verschil tussen de twee seksen minimaal was: vrouwen produceerden gemiddeld 16.215 woorden per dag, en mannen 15.669. Vrouwen praten dus iets meer, maar het verschil is te verwaarlozen.
Natuurlijk waren deze proefpersonen beïnvloedt door de apparatuur die ze bij zich droegen. Het kan dus zijn dat de vrouwen, bewust of onbewust, minder gingen praten, en het mannenvolk iets meer. Wie kan het ons vertellen? Volgens de onderzoekers van de Universiteit van Arizona heeft het spraakgebruik veel meer te maken met het feit of iemand extravert of introvert is, maar dat weet elke gewone burger. Ook erkennen ze, dat hun studie wellicht niet voor de hele bevolking geldt, omdat alleen studenten zijn onderzocht.
Maar eerdere onderzoeken hebben wel andere dingen aan het licht gebracht. Bijvoorbeeld: vrouwen praten meer om te praten, terwijl mannen in het algemeen doelgerichter praten. Vrouwen spreken meer over koetjes en kalfjes en springen meer van de hak op de tak, naar het schijnt. Ook zijn ze in hun gesprekken veel emotioneler dan mannen. Dit heeft dan ook het voordeel dat vrouwen emoties van anderen beter kunnen aanvoelen dan mannen. Mannen moeten uiterlijke tekenen, uiterlijke verschijnselen zien, waaronder tranen bijvoorbeeld, vooraleer ze de emotionele inhoud van een persoon kunnen opmerken.
Een ander enorm groot verschil is, dat vrouwen graag over hun problemen praten, maar er weinig of niets aan willen verhelpen. Mannen praten ook over problemen, maar dan wel met de bedoeling om er oplossingen voor te vinden, en daad bij woord te stellen. En hier komen we tussen op het enorme verschil tussen het praatgedrag van mannen en vrouwen.
Als een vrouw over een probleem vertelt, eender welk probleem, wil ze dat de man tot wie ze spreekt een luisterend oor heeft. Met andere woorden: ze wilt gewoonweg gehoord worden, maar zoekt niet naar een oplossing, tenzij ze er pertinent zelf om vraagt.
Mannen zijn zich daar niet altijd bewust van... Ze luisteren wel, maar doen de 'stommiteit' om met een oplossing te komen aandraven..., en dat wil de vrouw juist niet! Ze wilde gewoonweg een 'babbel' en een luisterend oor.
Over een periode van tijd kan dit frustrerend op de man inwerken en hij geeft het na een tijdje misschien dan ook op. Zijn innerlijke denken zegt hem: 'Wat voor zin heeft het om naar haar te luisteren? Ze volgt mijn advies toch niet op...' En uit deze vorm van éénrichtingsdenken, vooral ontstaan uit onwetendheid en onbegrip, verrijst het begin van een kloof. Als die kloof over een periode van tijd groter en groter wordt, ontstaat er een breuk, en een versnippering van banden.
Natuurlijk kunnen we, net als bij elk ander onderzoek, de dingen niet veralgemenen. Met andere woorden: er zijn uitzonderingen. Er zijn vrouwen die écht een oplossing voor een probleem willen vinden en er iets aan doen. En, er zijn mannen die kunnen luisteren en het advies voor zichzelf houden, wetende dat er toch niets mee wordt aangevangen.
