Mensen die een ticketje op zak hebben, wachten zowel in theater- als cinemazalen het moment af waarop de lichten uitgaan, opdat het een voorteken is dat het spektakel weldra zal gaan beginnen.
Maar zalen worden niet geheel verdonkerd. Aan de zijkanten werden waaklampen gemonteerd, opdat je nog zou kunnen zien waar je loopt nadat de zaal werd verdonkerd. In het Engels worden ze 'ghost lights' genoemd. Enig idee waarom?
Zelfs indien de zalen werden verlaten, brandden die ghosts lights nog altijd. In elk geval: eentje, op z'n minst. Enig idee waarom?
Wel, 's nachts kan iemand het podium opgaan, de randen ervan niet zien, en dus in de diepte naar beneden vallen, en zijn nek of iets anders breken. Ooit heeft een inbreker de eigenaar van de zaal eens vervolgd, omdat hij een been had gebroken en daarvoor vergoed werd.
Dat is een praktische reden waarom zo'n lampje kan blijven branden, maar nog altijd geen reden om het de naam 'ghost light' te geven.
Wel, voor alle zekerheid wordt dat ene lichtje, of lichten, 's nachts voor de spoken aangelaten - want, je weet nooit ...
In de vorige eeuw liepen zeer veel bijgelovige mensen met het idee rond dat theaterzalen door spoken werden bewoond. Dat kunnen geesten zijn van overleden acteurs - of, geesten van mensen die ooit in die zalen hebben gewerkt of erin zijn gestorven, en die 'ghost lights', of 'spooklichtjes', zorgden ervoor dat die spoken 's nachts wegbleven en dus - terwijl iedereen weg was - geen kattenkwaad konden uitspoken.
Volgens die bijgelovige mensen van indertijd bezochten geesten van overledenen dolgraag podiums, omdat ze wisten dat de wereld naar waar ze keken een schouwtoneel was - en, de mensen, die zich daarin bevonden, de acteurs waren.
