Als mensen spreken over wat er na ons overlijden geschiedt, is het meestal over een leven na dit leven. Alles wat ze daarover weten te vertellen, hebben ze ooit ergens gelezen of van iemand anders gehoord. Het is de verbeeldingswereld dat de rest doet, en de ene mens schijnt het veel beter te weten dan al de anderen - maar, wat gebeurt er precies met het stoffelijke lichaam?
Ons lichaam huisvest, zowel erop als erbinnen, miljarden bacteriën. Die blijven natuurlijk voortleven, en storen zich dus niet aan de ietwat gewijzigde leefomgeving.
Zoals we allemaal weten, is het lichaam stof dat terug tot stof vergaat, maar dat proces kan jaren duren, tenzij men wordt gecremeerd, en dan noch...
Op natuurbegraafplaatsen kan men tegenwoordig, naast biologisch afbreekbare kisten, eveneens in urnen van natuurlijke klei of van gerecycleerd papier, die eveneens volledig biologisch afbreekbaar zijn, worden begraven.
Indien je een lijk aan openlucht blootstelt, zijn er vele levensvormen, waaronder bacteriën, schimmels, maden, vliegen, en zo meer, die aan het afbraakproces meehelpen door zich met de restanten te voeden - want, al het levende dat sterft, dient nu eenmaal als voeding voor al datgene wat overblijft. Of, dacht je dat het leven op Aarde een andere betekenis heeft, nadat alles wat heeft geleefd voor het nageslacht heeft gezorgd?
In elk geval: daar waar alles, met betrekking tot een zogenaamd leven na de dood, afhankelijk is van de fantasiewereld van elke mens - en, om die reden dan ook nooit de waarheid kan zijn - is de reductie van het stoffelijke tot stof - van zodra men de geest heeft gegeven - voor iedereen en voor alles wat leeft... identiek. En, daar is nu eenmaal geen ontsnappen aan - hoe hoog een mens, tijdens zijn leven, ook van de toren blaast.
Over een leven na dit leven...
Naar het schijnt, moet een mens aan twee logische voorwaarden voldoen, namelijk: (1) gedurende zijn leven in zichzelf een 'onstoffelijk 'iets' hebben gerealiseerd - en (2) een extra lichaam hebben gekristalliseerd, waarin dat 'iets' tijdens de drie dagen na overlijden, kan verhuizen. Bij ontstentenis daarvan is de mens niets meer dan stof. Denk, bijvoorbeeld, aan Jezus' woorden: "Laat de doden de doden begraven".
Maar, wil je echt waar terugkomen, en alles opnieuw overdoen - en zaken 'doen', die je dit leven niet hebt 'gedaan'?...
Moraal van dit verhaal: zelfs indien er misschien geen leven na dit leven is - noch een hel, vagevuur, eeuwige jachtvelden, of een hemel waar de 72 maagden jou opwachten: zorg ervoor dat je tijdens dit leven niet wordt geleefd, maar leeft, en je er ten volle van geniet, vooraleer de Aarde jou in zichzelf opneemt, en langzamerhand verorbert, net als de miljarden voorgangers, die ooit werden geleefd.