Geen mens groeit uit tot zichzelf. Oké, er zijn uitzonderingen. Misschien 1 op de miljoen. Op 7 miljard stervelingen is dat geen al te slecht cijfer.
Een mens zou elke decennia de vraag ‘Wie ben ik?’ voor zichzelf moeten beantwoorden en die antwoorden neerschrijven, bijhouden en elke tien jaar met elkaar vergelijken. Een overmoedige betweterige 20-jarige zal natuurlijk een totaal antwoord geven dan een stuurloze, zeventig- of tachtigjarige.
‘Wie Ben Ik?’
Als er op die oude leeftijd nog iets van een ‘gezond denken’ overblijft, kan ik je garanderen dat geen mens nog weet welk zinnig antwoord hij, of zij, op die vraag zou moeten geven. Het enige dat die ouderlingen zich nog van het verleden kunnen herinneren is, dat het er is geweest, net als een droom. Net zoals jij weet dat je ooit in de kleuterklas hebt gezeten.
De mens-die-zichzelf-niet-kent, en zich met zijn lichaam heeft geïdentificeerd, kan tijdens het leven vreemde toeren opgaan.
Je mag gerust weten dat datgene wat je werkelijk bent, datgene wat na jouw stoffelijke overlijden na kan blijven bestaan, alles is... behalve jouw lichaam. Stof keert tot stof weer, maar datgene wat je ’bent’ maakt geen deel uit van dat lichaam dat er slechts een voertuig van is. In de veronderstelling dat het er 'is', natuurlijk. Ik bedoel: een 'Zijn'.
Te zijn, of niet te Zijn? ... is de hamvraag.
Mensen, die zich met hun lichaam vergroeien, kunnen nooit aan de weet komen wie of wat ze werkelijkheid zijn, kunnen zijn, of konden ‘zijn’. Want, nogmaals: de wezenlijke ‘ik’ is onstoffelijk. Je moet me niet geloven, natuurlijk – en, misschien is er wel degelijk niets en heb je dus voor 100% gelijk.
Kortom, en in de veronderstelling dat er nog 'iets' is: ofwel verkrijg je controle over dat lichaam, of het zal jou blijven controleren. Yoga en meditatie zijn soms aangewezen hulpmiddelen in het proces van het zogenaamde ‘onthechten’.
Het is een feit: jezelf met het lichaam identificeren, kan tot bepaalde crisissen leiden, vooral - bijvoorbeeld - indien je niet akkoord bent met jouw geslacht. En zowel seks, evenals de onbegonnen zoektocht naar liefde, spelen daarin een grote rol.
Zoals ik reeds eerder en meermaals schreef, is het voor de gewone mens bijna onmogelijk de ware Liefde te ontdekken omdat zelfzuchtige eigenliefde altijd primeert. Om die reden - en om dat gemis te compenseren - gaan mensen op zoek naar verschillende vormen van lichamelijke bevrediging, en zelfbevrediging - soms... bij de eigen sekse. Akkoord: een mens moet zich nu en dan eens kunnen ontlasten, indien hij het lichaam niet wil vergiftigen met geacumuleerde afvalstoffen.
Toch kunnen afvalstoffen - net als mest - als voeding dienen voor al het 'levende': enkel en alleen indien je weet hoe je met jouw energieën moet omgaan.
Ooit zal ik er misschien eens een boek over schrijven – maar enkel en alleen als ik weet dat ik zal gelezen worden en dat mensen er iets mee zullen gaan ‘doen’. Wetende, dat het laatste nooit zal, noch kan gebeuren, vrees ik dat die misschien er misschien nooit zal komen misschien.
Een mens kan nu eenmaal niets aan zijn eigen natuur verhelpen. Genetische factoren beïnvloeden de ware essentie en het resultaat – zijnde: het jonge kind - groeit op te midden van volwassenen, die in wezen – op gebied van zelfkennis, oftewel: het kennen van het ware Zelf - even onwetend zijn als de allereerste homo sapiens.
We leven weliswaar in een knettergekke wereld.
Vandaag - net als op eender welke andere dag - trokken enkele persberichten mijn aandacht. Eén daarvan droeg de titel ‘Transseksuelen in Vlaanderen nood aan steun’, afkomstig van Stampmedia. Het andere is van Peta, getiteld: 'Van veganisme word je een seksbeest' ... Beide berichten geef ik hieronder integraal weer.
'Dit artikel kan worden gepubliceerd, mits correct geciteerd:© 2012 - StampMedia - Katrijn Leemans', stond erbij vermeld. Ere dus aan wie alle eer toekomt ...
1) Transseksuelen in Vlaanderen nood aan steun
Genderidentiteitstoornissen krijgen te weinig aandacht in Vlaanderen. Onderzoeker Joz Motmans pleit voor de oprichting van een autonome stichting voor transgenders. Het Roze Huis organiseerde op 14 februari een praatavond rond dit thema, waar familieleden van transseksuelen kwamen getuigen.
Op Valentijnsdag organiseerde het Humanistisch-Vrijzinnig Huis in samenwerking met Het Roze Huis in Antwerpen de praatavond Mijn kind is transseksueel. Patrice en Anaïs (19), beiden familieleden van transseksuelen, kwamen getuigen over hun ervaringen. Patrice, moeder van een transseksuele dochter, vertelde over de lijdensweg die haar toenmalige zoon onderging. Anaïs deed een boekje open over haar leven als dochter van een transseksuele moeder, voordien haar vader. Onderzoeker Joz Motmans leidde het gesprek in goede banen.
"Mijn kind van vroeger wil ik niet meer terug", zegt Patrice. "Sven was heel introvert. Hij werkte als kok bij ons in de zaak en kwam de keuken nooit uit. Toen hij 22 was heeft hij ervoor gekozen om eindelijk zichzelf te zijn en als vrouw door het leven te gaan. Nu heb ik dus een dochter, Sofia. Ik zie dat mijn kind veel gelukkiger is nu. Sofia heeft veel meer zelfvertrouwen en wil constant onder de mensen komen." Patrice geeft toe dat ze het er in het begin heel moeilijk mee had. Ze had nog nooit van transseksualiteit gehoord en op het internet vond ze weinig zinvolle informatie. Tot ze andere ouders ontmoette in Thailand, waar Sofia haar laatste operatie onderging. "In Thailand kreeg ik veel steun van andere ouders. Eindelijk kon ik inzien dat het niet mijn schuld was, maar gewoon de natuur."
Papa met pruik
Anaïs had minder moeite om de situatie van haar vader te aanvaarden. "Toen ik 14 was, ontdekte ik op oudejaarsavond foto's op onze computer van mijn papa in een jurk en met een pruik op. Ik heb mijn ouders daar toen meteen mee geconfronteerd en zij hebben alles duidelijk uitgelegd. Het werd een emotioneel gesprek maar een paar uur later waren we alweer spelletjes aan het spelen. Mijn ouders hebben mij altijd heel goed opgevangen en ik kon met al mijn vragen bij hen terecht. Ook mijn klasgenootjes namen het goed op."
Patrice en Anaïs zijn het erover eens dat het gemakkelijker is om de omgeving meteen in te lichten. Anaïs: "In mijn nieuwe school heb ik aan mijn klas zelf alles uitgelegd over Fran. Zo weet iedereen de waarheid en kunnen er geen roddels ontstaan." Patrice lichtte ook in haar restaurant alle klanten meteen in.
Genderstichting
Voor Patrice was de hele transitieperiode vooral moeilijk omdat ze het gevoel had dat ze bij niemand terecht kon. "Pas in Thailand ontmoette ik andere ouders waar ik mee kon babbelen. Dat heeft echt voor een ommekeer in mijn denken gezorgd. Ik kreeg veel steun van die lotgenoten. Thuis kreeg ik overal de deur tegen mijn neus. Ik vind het heel spijtig dat er in België niets bestaat waar familieleden van transseksuelen terechtkunnen. Daarom zou ik graag met andere ouders iets opstarten."
Mensen die worstelen met hun genderidentiteit konden vroeger terecht bij de Genderstichting. Dat is nu geen autonome dienst meer maar is geïntegreerd in de onthaalwerking van het Centrum Algemeen Welzijnswerk. De aanwezigen op de infoavond dinsdag gaven duidelijk aan dat dit een probleem is. Er bestaan wel enkele organisaties die zich richten op transgenders maar die zijn bijna allemaal ingebed in een holebi-organisatie. Dit zorgt er voor dat veel transgenders uit de boot vallen, aangezien zij geen voeling hebben met de holebigemeenschap.
(H)erkennen
Onderzoeker Joz Motmans heeft een doctoraat geschreven over de levenskwaliteit van transgenders in Vlaanderen. Ook hij voelt dat er nood is aan een 'dirigent voor het orkest', een onafhankelijke stichting specifiek op transgenders gericht. Zo'n stichting moet zorgen voor sensibilisering en de transgenderpopulatie op een positieve manier in beeld brengen. Motmans is wel positief over de toekomst. "Uit mijn onderzoek blijkt dat het in Vlaanderen de goede weg op gaat. De transgenderpopulatie wordt door de overheid al erkend als aparte groep voor een kansenbeleid. Dit is een enorme revolutie."
Esthetisch chirurg Noorman van der Dussen sloot het debat af met een samenvattende quote. "In mijn praktijk heb ik al veel transseksuelen over de vloer gehad. De meeste zijn ouder dan 40 en hebben een moeilijk leven achter de rug, terwijl zij als kind zich al anders voelden. Wanneer de transitie gebeurt als je nog jong bent, is het veel makkelijker. Een genderstichting is nodig om bewustwording rond het thema te creëren, zodat mensen met een genderidentiteitstoornis dit sneller kunnen herkennen en erkennen.
2) 'Van veganisme word je een seksbeest'
Een reclamespot over veganisme van dierenrechtenorganisatie Peta veroorzaakt opschudding in Amerika. De gehavende vrouw in de clip lijkt het slachtoffer van huiselijk geweld, maar later in de spot blijkt dat ze de verwondingen op een andere manier opgelopen heeft. Namelijk tijdens de urenlange vrijpartijen waartoe haar vriend in staat is sinds hij veganist geworden is... Je moet er maar op komen.
'Dit is Jessica', luidt het in de spot. 'Zij lijdt aan BWVAKTBOOM ('Boyfriend Went Vegan and Knocked the Bottom Out of Me'). Het pijnlijke gevolg van een vriendje dat veganist geworden is, waardoor hij verandert in een seksbeest.'
Als Jessica - met brace - dan thuiskomt bij haar vriendje, verdwijnt de pijnlijke grimas echter van haar gezicht en glimlacht ze geniepig. Alsof ze er - hoe pijnlijk ook - er weer klaar voor is.
Een ander PETA-filmpje over veganisme
'Alsof goede seks pijn doet'
De reclamespot lokt enorm veel kritiek uit op de website van PETA en op sociaalnetwerksites als Twitter. 'Waarom wordt goede seks voorgesteld als iets dat pijn moet doen?', luidt het bij twitteraar James Jewell. 'Het is duidelijk dat ze willen choqueren, maar moeten vrouwen echt zo geportretteerd worden?', vraagt een reclamemaker zich af.
Ook het verband met het huiselijke geweld veroorzaakt ophef. 'Deze spot is erg ongepast', aldus iemand die op professioneel vlak omgaat met slachtoffers van huiselijk geweld.
'Grappig bedoeld'
Volgens de marketingverantwoordelijke van PETA is de opschudding onterecht. 'De spot is niet bedoeld om te choqueren, maar om de mensen te doen lachen. De vrouw komt thuis en lacht ondeugend naar haar vriendje. Dat bewijst toch dat ze er zelf ook van geniet...
Geen mens groeit uit tot zichzelf. Oké, er zijn uitzonderingen ... Uitzonderingen? Herlees alles, vanaf het begin. -:)