ProfielWie ben ikMijn interessesMijn poëzieBerichtenVriendenBeheer

De Marathon Monniken van Japan

"Enkel en alleen bewust lijden hefet zin," zei G.I. Gurdjieff en de 44-jarige Genshin Fujinami geeft ons daarvan een klein voorbeeld.
door Tsenne Kikke - vrijdag 22 juni 2007 23:03

Iets buiten de aloude Japanse stad Kyoto, ligt de Hiei berg. Op deze berg wonen de marathon monniken. De 44-jarige Genshin Fujinami is er één van. Hij werd monnik toen hij nog een jonge knaap van 19 was. Hierna volgt een kort verslag van zijn 'spirituele en fysieke marathon', aangevuld met een videoclip ...

Om 1u 's nachts bereid hij zich op een lange trektocht voor. Op een marathon. Zwart is de kleur van het leven, maar hij draagt een wit kleed, de boeddhistische kleur van de dood, gewoonweg om zichzelf onderweg te allen tijde te laten herinneren hoe dichtbij hij tot de grens van leven en dood zal komen.

De lengte van de marathon is een 42-tal kilometer en elke dag zal hij deze afstand tweemaal afleggen: 84 km per dag - 100 dagen lang! In totaal zal hij dus een 8.400 km hebben afgelegd!

Als hij deze opdracht overleeft, wordt hij een 'dai-ajari', een levende heilige.

Deze gruwelijke expeditie is een zeer belangrijk deel van 7 zware jaren van spirituele en fysieke opleiding. Sinds 1885 hebben, net zoals Fujinami, 46 monniken deze taak kunnen volbrengen. Vandaag de dag zijn er minder en minder monniken die zich aan deze taak wagen.

Onderweg zal Fujinami heilige plaatsen bezoeken: tempels en altaren. Bijgevolg is deze onmenselijke marathon dan ook tegelijkertijd een pelgrimstocht. En, het is een geen gewoon wandelen... Het is doorstappen en er zijn weinigen onder ons die hem zouden kunnen bijhouden, naar het schijnt.

Aan zijn voeten draagt hij handgemaakte sandalen, gemaakt uit stro. Op sommige dagen verslijt hij er zo'n vijf paar per dag.

Onder zijn kleed draagt hij een koord én een mes. Van zodra hij faalt, moet hij zichzelf ophangen, of harakiri plegen... En effectief: soms vind men hier en daar een dode monnik langs de weg.

Onderweg onderhoudt hij een streng regime: hij reciteert mantra's en stopt een 250-tal keer per dag om te bidden. Hij draagt op zich een lantaarn, kaarsen, een gebedenboek, reservesandalen, en een zak gevuld met vegetarisch voedsel. Meer is niet toegelaten. Onderweg krijgt hij wel wat hulp, eten en kleingeld van andere monniken, die hem soms voor enkele uren of dagen volgen. Deze mensen verkrijgen aldus een idee van hetgeen hen ooit te wachten staat... als ze zich er ooit ook aan durven wagen.

'Voor een marathon monnik is tien minuten slaap gelijk aan vijf uren rust,'' is een zeer oud gezegde - want, de marathon monnik slaapt over die periode van 100 dagen een twee à drietal uren per 24 uur.

Van die 100 dagen zijn er 9 waarop Fujinami het moet doen zonder eten, drank, noch slaap. De smaak van bloed komt dan in de mond op. Op de vijfde dag mag hij zijn mond spoelen, maar het vocht niet opdrinken. Deze proef wordt 'doiri' genoemd, ofwel 'de tempel binnentreden'.

Je lichaam wordt zó sensitief dat je de mist door de poriën van je huid voelt binnendringen, dat je de assen van een wierookstokje op de grond hoort vallen, en dat je de geur van voedsel kunt ruiken, een geur afkomstig van kilometers ver weg. En, je zult er ook een vierde van je lichaamsgewicht door verliezen.

Reporters volgen hem, van tijd tot tijd, 100 dagen lang - en uiteindelijk, op de 100ste dag, bereikt hij zijn doel. Godzijdank.

Na deze enorme inspanning zegt hij tijdens het interview: "Ik voel dat ik een job heb afgewerkt. Dat is alles. Ik weet niet of ik het ja dan neen 'verlichting' zou noemen, maar het heeft me wel één ding geleerd, namelijk: dat alles en iedereen aan elkaar gelijk is."

Later voegde hij eraan toe: "Je staat oog in oog met je ware zelf. Je leert het verschil begrijpen tussen het belangrijke en het onbelangrijke."

Voetnoot: Niemand beter dan een Fujinami weet, dat niets kan bereikt worden zonder superinspanning - niets, maar dan ook helemaal niets. Hoe meer je lichaam afziet, hoe meer je beseft dat jij je lichaam niet bent. Natuurlijk wordt een mens er niet door verlicht, maar men leert wel bewust lijden.

Zo zei een andere monnik, de 96-jarige Tendei: "De pijn en het lijden zijn niet belangrijk. Pijn en lijden zijn enkel de symptomen van de inspanning die je in je taak hebt gelegd."

Nota: Vele afbeeldingen en talrijke artikelen uit 2007 werden in december 2017 verwijderd, omdat ze verouderd waren en teveel ruimte in beslag namen...

Commentaar


Wees de eerste om te reageren!

Reageer


Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten kun je hier inloggen.

Mijn naam:    
Mijn e-mail adres:    
Mijn commentaar:
Verificatie:
Typ de code hierboven in:
 


School voor ontwikkeling van De Innerlijke Mens


Adverteer op Spiritualia
Adverteren
Zoek&Vind
Meer
Spiritualia
Contact
Copyright © 2008-2024 Spiritualia. Alle rechten voorbehouden. | Privacy Statement | Gedragscode | Algemene Voorwaarden | Auteursrecht