Alles wat leeft, 'bestaat' in een tijdelijke en vergankelijke wereld. Het onvergankelijke eeuwige is ons totaal onbekend, behalve dan in de verbeeldingswereld van de stoffelijke mens.
Ook mensen sterven. De kunst bestaat er uit om dagdagelijks met deze waarheid te leven. Vandaag ben je er, morgen misschien niet meer. De nieuwe vraag, die elke bewuste mens aan zichzelf kan stellen, is: "Indien ik nu - op dit eigenlijke moment - kom te overlijden, blijft er dan nog iets van mij over?".
Veel mensen denken van wel, en in wezen hebben ze gelijk - want, in het gehele universum gaat er geen greintje energie verloren. Maar het 'iets', waarover ik het meestal heb, is voor de massamens onbekend, en dus ook onbemind. Men is dermate met het lichaam geïdentificeerd dat men van dat 'iets' reeds op zeer jonge leeftijd is ontkoppeld - met als gevolg: dat men het heeft verwaarloosd.
Zelfkennis legt de nadruk op een religie die niets te maken heeft met één van de meer dan 4.000 bestaande godsdiensten. De religie waarover ik het heb, is gebaseerd op het Latijnse 'religare', hetgeen 're-ligare', oftewel 'opnieuw verbinden', betekent. Opnieuw een verbinding maken met 'iets' in zichzelf, met dat 'iets' waarvan men is ontkoppeld geraakt.
Kortom: als er 'iets' is, kan dat 'iets' na het overlijden van het stoffelijke lichaam misschien blijven 'voortbestaan'. 'Voorbestaan' in wat? Want, zelfs dat 'iets' heeft een voertuig - zoals een lichaam - nodig om te kunnen blijven voortbestaan. Het is ingewikkelder dan men denkt.
To be, or not to be - te Zijn, of niet te Zijn, is de hoofdvraag. Weinige mensen 'Zijn', doch enkelen zijn, of waren 'onderweg'. Rudi Willemyns was er één van. Niemand dan hijZelf kon die weg bewandelen.
Rudi's overlijden dwong een periode van stilte en bezinning in mezelf af. Men kan een vader, moeder, kind, broer of zuster verliezen, of eender welke persoon met wie men een band heeft, of aan gehecht is, maar een cursist verliezen is - in dit geval - net alsof een Jezus één van zijn apostelen verliest. Toen mijn eigen moeder op haar 83ste overleed, heb ik er zelfs geen seconde bij stilgestaan, gewoonweg omdat men nu eenmaal op hoge leeftijd op eender welke moment van de dag of nacht kan overlijden. Maar nogmaals: het heengaan van Rudi Willemyns dwong stilstand en bezinning af.
Stilstand, omdat artikelen schrijven om de massamens te entertainen op dit ogenblik een banale activiteit zou zijn geweest; dit, in vergelijking met de tijd die ik aan introspectie en bezinning kon spenderen.
Bovendien een artikel schrijven, gericht aan wie?...
Gisteren nog hoorde ik op het nieuws dat er bij de uitgeverijen Concentra en Coreli 250 banen worden geschrapt, gewoonweg omdat er in Belgïe 20% minder kranten, tijdschriften en reclame worden verkocht. Het internet, waarop het nieuws gratis wordt aangeboden, maakt de mens nog luier, vadsiger en parasitairder dan hij al is.
De nieuwe man aan het Schakelbord?
Rudi, daarentegen, had - net als elke mens te kampen met zijn geaardheid - maar diep in zijn hart was hij verknocht aan Zelfkennis en bereid zichzelf de nodige superinspanningen te getroosten teneinde te ontsnappen uit de allegorische Grot van Plato. Nu dat hij ontsnapt is, vraag ik me af of hij voor een extra verbinding kan zorgen tussen mijzelf en invloed C.
Vragen
Wel vind ik het vreemd dat hij zogezegd op 29/10 gestorven was (Of eerder? En heeft men zijn stoffelijk overschot op die dag ontdekt?) en slechts nu zaterdag, 9/11, wordt begraven. Heeft het misschien zo lang geduurd om zijn lijk vanuit Den Haag naar Halle over te brengen? Anderzijds moeten mensen in de week werken en is uitstellen naar een zaterdag het meest voor de hand liggende.
Over de telefoon wist zijn broer mij te vertellen dat men hem in zijn appartementje in Den Haag, met zijn kleren aan, dood op zijn bed had aangetroffen. Hij zou aan een hartaanval zijn gestorven, of aan iets dergelijks, wist zijn zuster eraan toe te voegen. Geen zelfdoding dus.
Vanaf morgen zal ik terug artikelen schrijven om deze Spiritualia website in leven te houden, om lezers aan te trekken, om één persoon te vinden, die de plaats van Rudi Willemyns zou kunnen innemen. 'k Geef het toe: het is opnieuw zoeken naar een gouden naald te midden van miljoenen hooibergen.
Weet ook, dat we deze week een andere cursiste-met-potentieel zijn kwijtgespeeld, omdat ze het opgaf en besloot om de rode draad van het Verleden terug op te pakken. Toegegeven: 'k heb haar een klein duwtje gegeven - met als gevolg, dat ze zélf geen enkele andere keuze had. Anderzijds was ze een zonnetje in de groep, draag ik haar een warm hart toe, en natuurlijk wenste ik haar alle succes toe in de beleving van haar verdere Leven.
Morgen, zaterdag, gaat de begrafenis door. Omdat je misschien weet, dat ik de doden door de doden laat begraven en daarenboven weet dat mensen zonder inhoud bij hun eigen begrafenis nooit kunnen 'aanwezig zijn', ga ik nooit naar begrafenissen. Ook bloemen, die uit het leven werden weggesneden, en dus al dood zijn, koop ik nooit - en, plastic bloemen vind ik maar iets artificieels, net als droogbloemen.
Maar, omdat ik niet écht weet dat er 'een iets' in het voertuig van Rudi ja dan neen aanwezig was ('k was er in zijn moment van overlijden niet bij) en of hij ja dan neen een 'extra lichaam' bezat waarin hij kon verhuizen, nam ik het besluit om - tegen mijn eigen regels in - tóch op die begrafenis aanwezig te zijn. Maar, aan de tocht naar zijn 'laatste rustplaats' op de begraafplaats van Buizingen zal ik natuurlijk niet deelnemen.
Nabericht: de aanwezigen waren Bart, Linda, Eaglan en ikzelf.