Een mens kan met de overtuiging in zich rondlopen dat er meer is dan dit ene leven. Het is natuurlijk slechts een overtuiging, want geen mens kan het weten. De vraag is: waar hebben we die overtuiging vandaan gehaald? Ooit ergens iets over gelezen? Een film gezien die ons heeft beïnvloed? De een of andere volwassene die het ons wijsmaakte toen we nog kind waren? Ook dat is iets dat niemand kan weten. We weten zelfs niet wat we gisteren, eergisteren, of vorige week hebben gehoord, gezien, of hebben gelezen.
Een babybrein is voor een groot deel een tabula rasa. Natuurlijk is er de onvermijdelijke archetypische informatie die we hebben geërfd. Elke cel draagt die informatie in zich; informatie die misschien wel terug kan gaan tot aan de zogenaamde eerste mens. Met andere woorden: de lei die we bij geboorte meekrijgen, is niet geheel onbeschreven. Daarmee bedoel ik dan ook dat de mogelijkheid bestaat dat de gedachten, het gevoel, of de gewaarwording van een vorige - en dus ook een volgende leven - diep in ons kan verankerd zijn. Wie weet ?
Natuurlijk zijn er mensen die altijd in hun hoofd zitten. In het brein vinden we nooit de gepaste antwoorden. Logisch, want ons brein is daar niet voor gemaakt. Wat daar inzit, komt er uit. Vastgeroeste overtuigingen, bijvoorbeeld.
En, omdat onze hersenen uit twee hemisferen bestaan - een soort van een plus en een min: een logisch gedeelte en een gedeelte dat iets meer gevoelsmatig is ingesteld, bestaat er altijd een soort van gevecht tussen beide delen. Kun je dat herkennen? Dat duiveltje op de ene schouder en dat engeltje op de ander? Een gevecht tussen ja en nee, waaruit meestal twijfel ontstaat, maar nooit zekerheid, tenzij de overtuiging voor die zekerheid staat. Maar laten we hier niet al te diep op ingaan en ter zake komen ...
Veronderstel dat er een leven na dit leven bestaat, dan is dit leven een voorbereiding op datgene wat hierna komt. Onlangs las ik hier een prachtig voorbeeld over. In het boek 'Onafgemaakte zaken', geschreven door James van Praagh, de producent van de televisieserie 'Ghost Whisperer', lezen we vanaf bladzijde 25, onder andere:
`We hebben vandaag een van onze favoriete gasten in de uitzending: het wereldberoemde spiritueel medium James Van Praagh. Hallo, James. Welkom terug in dit programma,' zei Rona. `Vandaag hebben we Theresa aan de lijn. Laat James even horen dat je er bent, Theresa.'
`Hallo, James,' antwoordde Theresa.
Toen ik het stemgeluid van de beller aan de andere kant van de lijn hoorde, maakt ik er contact mee om te zien of er energieën om haar heen hingen en zo ja, welke. Op dat moment hoorde ik een vrij hoge stem en kreeg ik een impressie. Voor mijn geestesoog ontwaarde ik een jongeman die vlak naast haar linkerschouder stond. Ik wist instinctief dat de jongeman haar broer was.
`Goedemorgen, Theresa,' zei ik. 'Is je broer overleden rond de leeftijd van tweeëntwintig?'
`Ja,' zei ze.
Haar broer projecteerde een tafereel op mijn bewustzijn. Het bevatte bloed en zwarte deeltjes die door een menselijke ader stroomden. Toen zag ik een arm met littekens van injectienaalden. De jongeman huilde.
`Je broer geeft mij de indruk dat hij aan een overdosis drugs is overleden. Kan dat kloppen?'
Ik kon horen dat Theresa een zucht slaakte. Het leek erop dat deze bevestiging haar verbijsterde, alsof ze het pijnlijke feit van zijn overlijden helemaal opnieuw incasseerde. Ze begon te huilen.
`Blijf doorademen,' zei ik tegen haar.
Na een paar momenten fluisterde ze: 'ja.'
De geest gaf me zijn naam in... Mark.
'Mark vertelt me dat het hem spijt. Het was niet zijn bedoeling om zo te vertrekken.'
Theresa begon opnieuw te huilen en werd toen plotseling stil.
Rona sprong snel bij. `Theresa, ben je daar nog?'
Een paar seconden later slaakte Theresa een jammerkreet.
'Het was mijn schuld. Ik... ik had hem moeten tegenhouden. Het is mijn schuld dat hij dood is. Ik wilde hem tegenhouden, maar ik kon niet.'
Op dat moment stuurde Mark mij gedachten toe om haar te vertellen dat ze moest ophouden zichzelf te kwellen. Ik zei tegen Theresa: 'Het was zijn keuze. Het had niets met jou te maken. Hij houdt van je.'
Terwijl ik de boodschap aan haar overbracht, bleef ze huilen.
Ze antwoordde: 'Hij belde me die nacht. Ik wist dat hij het was, maar ik kon het gewoon niet opbrengen om op te nemen. Ik wist dat hij waarschijnlijk high was en ik kon er gewoon niet meer tegen.'
'Wie is Roger?' vroeg ik .
De naam Roger ontlokte Theresa een nieuwe golf van emotie. '0 mijn god. Ik kan het niet geloven! Vertel hem dat het me spijt. Alstublieft
'Mark kan je gedachten horen, Theresa. Je kunt hem rechtstreeks vertellen hoezeer het je spijt.'
Rona deed een duit in het zakje. 'Ken je iemand die Roger heet, Theresa?'
'ja, jazeker. Roger is een ex van me. Ik heb hem aan mijn broer voorgesteld. Ik wist niet dat Roger cocaïne dealde.'
De arme Theresa bleef snikken. Zowel Rona als ik probeerde haar te verzekeren dat alles oké was.
Maar Theresa vervolgde haar klaagzang. 'Als ik ze nooit aan elkaar had voorgesteld, zou mijn broer nu nog leven. Roger verkocht hem de drugs die zijn dood werden.'
Ik zei er meteen overheen: `Theresa, je broer wil je laten weten dat je niets verkeerd hebt gedaan. Hij moest het zelf ondervinden. Als je iets voor hem wilt doen, moet je jezelf vergeven. Hij ziet je niet graag lijden.'
Theresa zei: 'Kunt u hem vragen wat hij die nacht wilde toen hij me opbelde? Ik heb erover lopen piekeren. Ik had de telefoon moeten opnemen.'
Ik zond een mentale gedachte naar Mark met de vraag waar het telefoontje om ging. Hij toonde me een waaier van foto's op een bed.
`Hij heeft het over foto's uit een schoenendoos. Zegt je dat iets?'
`Ja,' antwoordde ze.
`Hij zegt iets wat klinkt als 'purity' of 'party'. Nee, meer als 'pretty'. Ik weet niet zeker wat dit betekent.'
Theresa reageerde herkennend. '0 god. Ik was zijn oudste zus en paste vaak op hem. Toen hij leerde praten, keek hij vaak naar me op en zei dan: "Je ziet er purty uit." Hij kon nog geen pretty zeggen. Hij zei vaak: "Ik hou van je, purty."'
Ik bespeurde opluchting in Theresa's stem.
Rona brak in: 'Dankjewel, Theresa. We moeten door naar een volgende beller.'
`Wacht! Mag ik nog iets vertellen?' vroeg Theresa.
`Ja hoor, ga je gang,' zei Rona.
`De foto's die u noemde. Mark bewaarde foto's in een schoenendoos. Toen ze hem vonden in zijn kamer in de binnenstad, lagen er jeugdfoto's van hem en mij op de vloer.'
Ik onderbrak Theresa om haar te vertellen wat haar broer op dat moment zei: Ik houd van je, Pretty.
Vanwege de tijdsbeperkingen van een radioprogramma is het moeilijk om sommige bellers het niveau van hulp te geven dat zij nodig hebben. Theresa's schuldgevoelens over haar broer konden onmogelijk in een paar minuten aan de telefoon worden opgelost. Gewoonlijk zal ik of iemand van het radiostation een beller bijstaan om een therapeut in de omgeving te vinden. Vlak na dit telefoontje was er een pauze en ik vroeg de producer of ik buiten de uitzending met Theresa kon spreken.
`Haar broer wil haar op het goede spoor zetten en smeekt me langer met haar te praten.'
De producer zei 'natuurlijk' en gaf me Theresa's telefoon¬nummer.
Na afloop van de uitzending belde ik Theresa op. Ze huilde nog steeds.
`Voel je je niet wat beter, nu je een kans hebt gehad om met je broer te spreken?' vroeg ik.
`Jawel... Maar ik voel me nog steeds schuldig dat ik er niet was toen hij me nodig had.'
`Dat is iets waarmee je in het reine zult moeten komen en wat je jezelf moet vergeven. Je kunt beginnen door de situatie vanuit een ruimer perspectief te bekijken, los van jezelf.'
Toen begon Mark te communiceren op een manier die ons gesprek een onverwachte wending gaf.
Vertel mijn zuster dat ik terugkwam naar de aarde om een van mijn levenslessen te ervaren.
`En dat was?' vroeg ik Mark.
Mark vervolgde: Als ziel moest ik leren om het leven van alledag niet te laten overheersen door verslavende stoffen. Ik heb verscheidene eerdere levens gehad waarin ik verslaafd was aan alcohol en drugs. In twee andere levens stierf ik aan overdoses. Ditmaal kwam ik terug om te zien of ik de verslavingsgevoelige persoonlijkheid die ik zo vaak had de baas kon worden. Dat kwam ik doen in dit leven. Het was een test om te zien of ik gegroeid was.
Ik bracht deze informatie aan Theresa over.
`Neemt u me in de maling?' vroeg ze op ijzige toon. `Nee. Dat zijn zijn woorden.'
Mark vervolgde zijn uitleg: Verslaving is een harde les. Wanneer je high bent, hoef je niet verantwoordelijk te zijn; het is de gemakkelijke manier om om te gaan met stress en keuzes in je leven. Ik vermoed dat ik niet sterk genoeg was of niet genoeg in mijzelf geloofde om het de baas te worden, maar ik heb het geprobeerd. Je wordt er elke keer beter in. Ik zal het helemaal opnieuw moeten doen, maar ik heb mezelf beloofd dat ik eroverheen zal komen. Trouwens, bedankt voor alle gebeden.
We stonden allebei versteld van Mark's diepe inzicht. Theresa vroeg: 'Waar is hij nu?'
`Hij zegt dat hij op een plaats van overdenking is, iets als een ziekenhuis, maar niet echt een ziekenhuis. Hij ziet zichzelf duidelijk als een ziel en wil jou en andere mensen helpen begrijpen waarom hij een drugsprobleem had. Hij zegt: Mensen kunnen drugsverslaving anders gaan bekijken en misschien verslaafden meer compassie betonen. Hij zegt dat je je niet schuldig moet voelen over zijn verslaving.'
`Dank je, James.'
`Hij wil nog iets doorgeven. Hij zegt: Mensen moeten al het mogelijke doen om nog bij leven van hun verslavingen af komen, want ze hebben er belang bij die herinnering en die hunkering niet mee te nemen in de dood. Het bezoedelt de geest.'
Ik heb dit eerder gehoord van geesten en ik kan het belang van dit feit niet genoeg benadrukken. Wanneer we overgaan naar gene zijde, gaan onze hunkeringen met ons mee. Het is veel makkelijker om onze fysieke, mentale en emotionele versla vingen los te laten als we in het lichaam zijn dan als geest, omdat verslavingen bij onze menselijke aard horen en menselijke gewoonten effectiever te breken zijn terwijl we in het lichaam zijn.
Theresa was tevreden. 'Mijn wens is uitgekomen. Ik heb met mijn broer gesproken en ik voel me beter.'
En met die woorden nam ik afscheid. Het was een mooi begin van mijn dag.
Deze reading is typerend voor de reden waarom ik het mediumschap zo geweldig vind. Het is zo'n helende en krachtige uitwisseling tussen het fysieke en het spirituele niveau. Wanneer mensen de kans krijgen om met een dierbare overledene te communiceren, kunnen ze de gebeurtenissen vanuit een nieuw perspectief gaan bekijken. Theresa had zichzelf een leven lang kunnen kwellen met onnodig schuldgevoel. Maar ze kreeg de kans om getuige te zijn van het ruimere perspectief van de reis van een ziel en de lessen die haar broer verkoos te ervaren. Met die wetenschap en haar nieuwe inzicht in verslaving zou Theresa veel sneller heling kunnen vinden. Ze zou ook in staat zijn om mensen in haar leven als zielen te zien die hier bepaalde lessen komen leren.
Alle typen schuldgevoel, inclusief zelfopgelegd schuldgevoel, kunnen ons verpletteren. Schuldgevoel werkt in de hand dat we ons volledig verantwoordelijk gaan voelen voor hoe een situatie uitpakt. Ik zie dit elke dag in mijn werk. Veel mensen worstelen met schuldgevoelens in relatie tot het overlijden van een dierbare. 'Ik had in het ziekenhuis moeten zijn om een verpleegster te waarschuwen.' `Ik had hem aan de voeding kunnen laten; misschien was hij toch nog uit coma gekomen.' In Theresa's geval: 'Ik had de telefoon moeten opnemen, dan had ik zijn leven gered.'
Schuldgevoel is inherent aan het mens-zijn. Ik geloof dat het een copingmechanisme is, zij het een gebrekkig. Het doel ervan is ons te laten weten dat we iets verkeerd hebben gedaan. Schuldgevoel lijkt een van die dingen waar we allemaal mee behept zijn, maar niet goed mee uit de voeten kunnen. Vaak drukken we het weg en leren ermee te leven. Bij anderen kunnen we de irrationaliteit van schuldgevoelens zien, omdat het veel makkelijker is om de fouten van anderen te vergeven dan onze eigen. Om de een of andere onlogische reden leggen we de lat voor onszelf hoger dan voor anderen. Door te begrijpen dat schuldgevoel niets verandert, behalve dat het ons een akelig gevoel bezorgt, kunnen we misschien beginnen het los te laten.
Tot besluit:
Nu weet ik niet of je iets aan deze tekst hebt gehad. Ik alleszins zeer veel. Of je nu in een leven na dit leven gelooft of niet doet niets ter zake. Waar het om gaat - vooral indien je aan Zelfkennis doet - is: te begrijpen hoe belangrijk het is om controle over jouw lichaam als voertuig van 'iets in jezelf' te verkrijgen. Zo niet, zal dat lichaam controle blijven hebben over jouw Zelf.