'Wat je niet verteld is...'

Sarah Morton

	Type:	Paperback
	Uitgever:	Deniesa
	Gewicht:	645 gram
	Aantal Pagina's:	349
	ISBN:	90-815775-0-6
	ISBN-13:	978-90-815775-0-2
	Categorie:	Pedagogie
	Richtprijs:	€ 19,95

Korte Inhoud

'Wat je niet verteld is...' heeft als ondertitel: "Over kinderen in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij'.

Niet alwéér een boek dat me gaat vertellen hoe ik mijn kinderen moet opvoeden!, zul je misschien denken en in zekere zin heb je gelijk.

Opvoeders geven hun kinderen wat ze zelf vroeger hebben ontvangen, ook als zij onder hun opvoeding hebben geleden. Hoe onlogisch dat ook klinkt. Je wilt anderen toch juist beschermen tegen en waarschuwen voor pijn en verdriet? En de meeste ouders houden toch zielsveel van hun kinderen?

Een groot deel van de kinderen staat er alleen voor. Voelt zich in de steek gelaten en onveilig. Ook als embryo en foetus kan het al overspoeld worden door gevoelens en stress.

Hoe je bent opgegroeid, is je basis en vormt je. Vanuit die werkelijkheid zul je ook met je kinderen omgaan.

Het prenataal vergiftigen, voor schut zetten, buitensluiten, uitlachen, voor gek verklaren en beschuldigen van kinderen, de meesten kijken er niet van op. Ook kinderen vastbinden, eenzaam opsluiten, liefde onthouden en doodzwijgen is in veel gezinnen een onderdeel van de opvoeding.

Toch willen de meeste ouders het beste voor hun kinderen. Hoe komt het dat ze geen empathie kunnen opbrengen? Welke invloed heeft de opvoeding op de maatschappij en andersom?

Waar komt (vaak onbewuste) wreedheid vandaan? Hoe komt het dat velen het kind niet als een persoon zien? En welke rol spelen deskundigen daarin?

Op die thema’s gaat Sarah Morton in. Ze informeert, legt verbanden, beschrijft hoe het kind, maar ook de opvoeder zich voelt in veel situaties. Ze laat de lezer zoveel mogelijk zelf conclusies trekken. In de hoop dat we ons kunnen bevrijden van de vastgeroeste patronen en er geluk, liefde en harmonie in gezinnen komt.

"Wat je niet verteld is...", is ontstaan vanuit de behoefte aan een gezonde samenleving en om kinderen een stem te geven die dagelijks tegen de realiteit moeten vechten.

Dit boek is eveneens als ebook in pdf-formaat verkrijgbaar via deze link.

Uittreksel

Blz. 10: Wie kan oprecht zeggen: "Ik heb een goede jeugd gehad"? Op een paar uitzonderingen na lijdt iedereen die ik ken, in meer of mindere mate onder zijn of haar kindertijd. Afwijzing, woede, verdriet, eenzaamheid, straf, ruzie en weinig affectie zijn bekende gevoelens en situaties.

Dit waren echt niet allemaal tragische figuren. Velen hebben een gewoon leven, functioneren prima voor de buitenwereld. Hun jeugd was ook niet allemaal kommer en kwel. Toch is een bekende wens: "Mijn kinderen moeten het beter krijgen dan ik".

Een paar ouders die ik ken voelen zich verbonden met hun kinderen. Begrijpen wat hen beweegt. Betrekken ze bij het dagelijks leven. Ontfermen zich over de kinderen en kunnen ze ook de ruimte geven te vallen en op te staan. Dat het kind zich op zijn/haar eigen manier kan ontwikkelen.

Veel kinderen worden kansloos gemaakt, door hoe de omgeving ze portretteert. Hoe duidelijk een kind ook iets aangeeft, volwassenen lijken het niet te horen of te begrijpen. Kinderen zijn helemaal afhankelijk van de omgeving, zeker als ze klein zijn en zelf geen contact met anderen kunnen maken. Aan de ene kant worden kinderen beschermd tegen alle mogelijke risico's en tegelijk staan zij er alleen voor.

Kinderen zijn bijzaak is een wereld die draait om status, materiële welvaart en comfort. Opvoeders ervaren hun kind als een last, een blok aan het been.

Regelmatig hebben mensen problemen met de opvoeding en zitten met hun handen in het haar. Omdat hun kinderen tegendraads zijn, ruzie maken, gillen, jengelen, brutaal zijn, niet luisteren, de hele tijd aandacht opeisen. Kinderen weten geen andere manier om zich te uiten. Het gedrag lijkt uit het niets te komen, hoort kennelijk bij het opgroeien. Hoe de kinderen zelf het leven ervaren, onder druk staan, elke dag tegen de realiteit moeten vechten, blijft buiten beeld. Het gaat steeds over gedrag. Opvoeders doen een beroep op het functioneren van kinderen. Wensen dat het zich in alle omstandigheden voorbeeldig gedraagt. Opvoeden houdt eigenlijk in: Het uit het hoofd leren van regeltjes, het conditioneren.

Getuigt het niet van hoogmoed om een boek te schrijven over dit onderwerp, terwijl ik zelf niet eens kinderen 'heb'? Maar dat zou hetzelfde zijn als geen mening mogen hebben over de bio-industrie als je zelf geen veebedrijf hebt gerund.

Door de noodzaak uit te spreken waar bijna niemand bij stilstaat, neem ik het risico op boze, ongelovige en zelfs vijandige reacties. De kinderen kunnen het zelf nog niet vertellen.

Sommigen waarschuwen me dat ik negatief ben, denken dat ik overdrijf. 'Met de meeste kinderen gaat het heel goed, zij zijn ook gelukkig', is een bekend argument.

Diverse onderbouwde bronnen laten een ander beeld zien. Een derde van de kinderen is onveilig gehecht.

Ook zou ik kinderen teveel zien als weerloos en als engeltjes en ouders als monsters. De meeste ouders zie ik niet als monsters, ze zijn zelf ook beschadigde kinderen die, om psychisch te overleven, de realiteit moesten ontkennen of geloven dat iets voor 'hun eigen bestwil' was. Ze zitten in een kramp. De stressvolle, gehaaste maatschappij helpt hen niet om hun kinderen met geduld en empathie te begeleiden.

Evenmin zijn kinderen alleen maar lief en schattig. Niettemin zijn ze, zeker als ze nog klein zijn, onschuldig in de zin van dat ze niet zelf verantwoordelijk zijn voor hun omstandigheden. Opvoeders reageren vanuit hun eigen ervaringen en overtuigingen. Een kind kan nog zo z'n best doen zich aan te passen aan de wensen en verwachtingen, het zal tevergeefs zijn. Ouders zullen hun zoon of dochter er niet beter door leren kennen
of de behoeften en gevoelens leren begrijpen. De opvoeding is een weerspiegeling van de geschiedenis van de ouders en zegt weinig over het kind.

Mijn boek zie ik niet als 'De Waarheid', die 'naar buiten moet komen'. In deze tijd, waar de informatie en desinformatie al dan niet het publiek bereikt, is het eerder gewoon noodzaak om een ander geluid te laten horen, trachten mensen bewust te maken. Vaste overtuigingen, die de status hebben van feiten, haal ik onderuit, in plaats van stellingen over te nemen.

Ik ben zowel optimistisch als pessimistisch. Optimistisch omdat er steeds meer bekend is over de invloed van vroegkinderlijke ervaringen. Er komen steeds meer (wetenschappelijke) bewijzen welk effect het negeren, isoleren, vernederen, slaan, schoppen, intimideren, uitschelden en afwijzen op kinderen heeft. En wat een kind werkelijk nodig heeft om op te groeien tot een stabiele, verantwoordelijke en liefhebbende volwassene.

Een groeiend aantal is zich bewust van wat er in de maatschappij aan de hand is en van zichzelf. Op een dieper niveau leren ze zichzelf en het leven kennen. Zij brengen andere en inspirerende inzichten en richten zich op de essentie. Pessimistisch omdat de boeken die hiervoor kwamen, van onder ander Alice Miller, Gaby Stroecken en Ingeborg Bosch, niet de veranderingen teweeg hebben gebracht die nodig zijn voor een vredige, gezonde en eerlijke samenleving. Vandaag de dag is mishandeling, verwaarlozing en (al dan niet seksueel) misbruik een ware pandemie. Deze kinderen groeien ook op en krijgen meestal zelf kinderen.

De meeste volwassenen zijn nog altijd blind en doof voor wat het gemiddelde kind dagelijks moet doorstaan en hoe diep de impact is op het geheel.

Hoewel er zeker positieve veranderingen kwamen - aandacht voor de ontwikkeling en gevoelens van een kind en voor de thuissituatie, kinderen hebben meer inspraak, de rollen in het gezin zijn gelijkwaardiger en de interactie spontaner, minder hiërarchie, meer aandacht voor mishandeling en verwaarlozing, voor psychische problemen - zijn er net zoveel schadelijke ontwikkelingen, zoals kinderen steeds jonger en meer uren van de ouders scheiden en in een opvangcentrale parkeren. Weinig ruimte om buiten te spelen, intensief screenen op 'stoornissen', steeds absurdere prestatiedruk en de commercialisering van het gezin. Steeds minder kinderen die op een natuurlijke manier geboren worden. We vinden het steeds normaler om kinderen kunstmatig groot te brengen.

Als je afgedreven bent van je natuur, kan alleen werkelijk bewust worden en je eigen pijn kennen en verwerken, voorkomen dat deze doorgegeven wordt aan de volgende generatie. Ongetwijfeld ga je door een moeilijke periode, het kan voelen alsof je leven een leugen bleek te zijn en er kunnen heftige gevoelens naar boven komen. Toch is 'weten' de weg naar heling. Heel worden.

Jezelf en je geschiedenis leren kennen doe je niet in één keer. Steeds komen er nieuwe inzichten en ook obstakels. Soms val je terug in het oude patroon. Het is vaak een levenslang proces, maar naarmate je je kunt bevrijden van het verleden en in het hier en nu kunt leven, merk je niet alleen dat het leven meer de moeite waard is, maar dat je ook liefdevoller bent en je kinderen beter kunt aanvoelen en begrijpen.

- Sarah Morton -