Er zijn weinig mensen die zonder een godsdienst kunnen leven. Daarom zijn er meer dan 4.000 waaruit men een keuze kan maken, en de meesten ervan hebben hun eigen goden, meestal gecreëerd om mensen in het gareel te houden. Of, denk je dat ze ons hier op Aarde kunnen bijstaan, en/of zelfs tussenbeide kunnen komen, zonder daardoor al de door hen tussenin geschapen werelden te vernietigen? Indien goden bestaan, natuurlijk.
Toen ik nog piepjong was, en amper kon lezen en schrijven, dacht ik van wel, omdat al die 'grote mensen' erover praatten alsof ze er alles van afwisten. Nu weet ik veel beter. In elk geval veel meer dan zij toen. Toch komt dat weten zelden of nooit overeen met dat van mijn huidige leeftijdsgenoten. Ook zij praten erover, alsof ze het écht weten.
In elk geval: daar waar het katholicisme over een Drie-Eenheid spreekt, heeft het Hindoeïsme, als ander voorbeeld, meer dan 33 miljoen van die goden en halfgoden. Nogmaals, wat goden betreft: meer dan genoeg keuze.
A propos: denk nu niet dat ik een atheïst ben, of zoiets in dien aard: 'k Kan gewoonweg niet in goden geloven die gemaakt zijn naar het beeld en gelijkenis van de mens. Wel geef ik toe dat ikzelf eveneens op ontelbare vragen de juiste antwoorden niet ken - gewoonweg, omdat ze onmogelijk te kennen zijn - maar, 'k ben wel in staat om in de meeste gevallen Fragrante Leugens van Subtiele Onwaarheden te kunnen onderscheiden... Jij ook?
Verlichting
Daarnaast zijn er eveneens ontelbaar veel religies waarin er geen goden voorkomen. Het boeddhisme is daarvan een mooi voorbeeld. In die non-theïstische religie streeft de mens vooral naar 'Verlichting'.
Nu heb ik het hier wel niet over de periode van 'Verlichting', of 'Eeuw van de Rede', die een cultureel-filosofische en intellectuele stroming in Europa was, en ruwweg samenviel met de 18e eeuw. De Oosterse 'Verlichting' kan eerder vergeleken worden met de Westerse 'Verlossing', waardoor lijden en dood naar het schijnt kunnen overwonnen worden nadat de mens zich van het ego heeft ontdaan.
Maar, ook binnen dat boeddhisme treffen we dan opnieuw zeer vele takken en zijtakken aan, ontsproten uit de drie hoofdstromingen, zijnde: het Theravada, het Mahayana en het Vajrayana. Het zoveelste bewijs dat er ook in vorige eeuwen altijd mensen waren die het beter wisten, en zich daarom afscheurden.
Over het Zenboeddhisme, ontstaan uit het Mahayana, waarvan de monnik Bodhidharma over het algemeen als de grondlegger wordt beschouwd, hebben we het nog niet al teveel gehad.
Maar, ook in dat Zenboeddhisme bestaan er zeer vele scholen en meest eigenaardige sekten - en, om die 'Verlichting' te bereiken, kunnen sommigen onder hen er merkwaardige rituelen en dagdagelijkse gewoonten op nahouden.
Bijvoorbeeld: al wie ietwat bekend is met de Japanse geschiedenis en/of cultuur weet misschien iets af van de Komuso; de 'Priesters van Niets'. Ze zijn duidelijk herkenbaar - en, tegelijkertijd onherkenbaar - dankzij de rieten manden, die ze over hun hoofd dragen om het ego te verbergen, en de lange fluiten die er vanuit de onderzijde uitsteken.
Deze boeddhistische monniken worden daarom dan ook voor een aantal voor de hand liggende redenen als 'uniek' aanschouwd. Toch zijn het vooral hun angstaanjagende meditatiemelodieën die eigen aan hun zijn.
De Komuso, soms ook vertaald als 'Monniken van de Leegte' of iets dergelijks, kwamen in het Japan van de 17e eeuw prominent op de voorgrond en vormde een nieuwe klasse van rondreizende bedelmonniken, afgescheurd van de toenmalige Zenboeddhistische Fuke-sekte. Ook toen stonden ze bekend om hun lange bamboefluiten: 'shakuhachi' genaamd.
De Komuso, die enkel en alleen mannen toelieten uit de samoerai- of Ronineklasse, gebruikten de shakuhachi's als religieuze instrumenten; dit, in tegenstelling tot het vertoeven in de stilte, of het reciteren van mantra's, die andere sekten bij meditatie gebruikten. In plaats daarvan speelden de monniken van de Fuke-sekte composities, die bekend stonden als 'honkyoku' om hun geest te richten op verlichting. Ze noemden het 'Suizen', dat als 'Zen blazen' kan worden vertaald. Volgens de regels van die sekte mocht er op de shakuhachi enkel en alleen voor meditatie, of voor aalmoezen worden gespeeld, en nooit samen met andere instrumenten, zodat luisteraars zich konden concentreren op het geluid van de fluit. De daaruit resulterende composities zijn spookachtige, tonale muziekstukken. Je moet ervan houden...
Zoals reeds vermeld, hadden ze een geweven hoed op het hoofd, een 'tengai', die eruit zag als een omgekeerde rieten korf, met spleten erin, opdat ze erdoor konden zien. Hieronder een extract uit de film 'The Secret of Naruto' uit 1957, waarin twee Komuso elkaar ontmoeten...
De Komuso werden lange tijd gerespecteerd, totdat men tot het besef kwam dat ook boeven, spionnen en criminelen onder het mom van een Komuso rondreisden, waarbij de bamboefluiten van minstens 55cm lang eerder als stokken werden gebruikt, om er anderen mee aan te vallen. Die praktijken gaven de Komuso natuurlijk een slechte reputatie. Uiteindelijk werd het publiek er achterdochtig van - met als gevolg, dat men die Komuso in zeer veel steden niet langer toelieten.
Anderzijds werden er in die tijd ook zeer veel van die misdadigers opgepakt en gedood, en wel nadat ze niet het bewijs konden leveren dat ze die fluit als een echte Komuso konden bespelen.
Dit duurde tot het jaar 1871; het jaar, dat de sekte zichzelf opdoekte. Maar, na verloop van tijd werd het bespelen ervan terug legaal, en langzamerhand werd de sekte dan ook in ere hersteld, opdat de leden ervan 'Verlichting' konden bereiken... Iets voor jou, misschien?
Verlichting-2
Indien een fluit bespelen niets voor jou is... Zang en dans wel?