Roger Raveel: een schilder, die de wereld van Ware Kunst geweld aandeed?

Ik ben een kunstliefhebber, maar moderne kunst kan mij zelden bekoren. Ik heb verschillende musea en tentoonstellingen bezocht en in iedere grote kunstmusea in een grote wereldstad is natuurlijk een afdeling moderne kunst. Zo heb ik ooit het openluchtmuseum in Middelheim bezocht en ik verbaasde mij over de absurditeit van wat er werd tentoongesteld. Er waren enkele werken waarmee ik mij kon verzoenen, maar van het overgrote deel vroeg ik mij af hoe het mogelijk was dat een musea dergelijke werken aankocht. En dat gevoel heb ik telkens nadat in een tentoonstelling heb bezocht over hedendaagse kunst. De kunst zit naar mijn gevoel niet in het kunstobject zelf, maar in het feit dat de kunstnaar erin geslaagd was zijn werk(en) verkocht te krijgen of tentoon te stellen.      

Als ik dan lees dat Raveel via zijn asburde schilderkunst de mens wil wakker maken en ik bekijk zijn kunstwerken, dan ontgaat het mij hoe deze werken die mogelijk ook maar enigszins kunnen bezitten. ‘Het Laatste Avondmaal’ van Da Vinci bezit die kwaliteit, maar dan nog maar enkel en alleen voor die mensen die het schilderij kunnen ‘lezen’, want als ik luister naar de op media vastgelegde begeleidende commentaar die ‘specialisten’ hebben gegeven over (de replica) dit schilderij dat zich bevind in de Abdij van Tongerlo, dan kan ik alleen maar vaststellen dat het hen ontgaat waar het werkelijk omgaat.

Het bedroevende is dat vele van deze hedendaagse schilders de nodige techniek hebben om bijvoorbeeld realistisch te schilderen, maar dat ze dan uiteindelijk besluiten om hun eigen originele stijl van kinderlijk absurdisme te ontwerpen. Het is kunst die volgens mij nooit de tand des tijd zal doorstaan, maar hoogstens in de toekomst nog als een onbegrijpelijk geschiedkundig curiosum van een verdwaalde generatie kunstenaars aan bod zal komen.

Het is geen valse bescheidenheid als ik zeg dat het mij geen enkele moeite zou kosten om kunst zoals die van Raveel en vele andere soortgelijke kunstenaars, te produceren. Maar ik heb er het nodige lef niet voor en zou mezelf een opportunistische bedrieger vinden. Hiermee wil ik niet wil zegen dat Raveel en die anderen noodzakelijkerwijs opportunistische bedriegers zijn. Ze bedriegen gewoon zichzelf maar zien dat natuurlijk niet zo. Ik weet dat je jezelf in anderen moet trachten te verplaatsen wil je hen enigszins kunnen begrijpen, maar in dit geval vind ik dit een brug te ver. Van een kind kan ik begrijpen waarom zijn expressie met potlood, verf of wat dan ook een gebrek aan talent of oefening laat zien, maar voor een volwassene die zich een groot kunstenaar noemt en zich om welke reden ook op dergelijk kinderlijke absurde wijze uitdrukt, voel ik niet de behoefte me in deze geest te verplaatsen.

Ik zou een schilderij van Raveel nog niet gratis willen omhoog hangen. Ik besef dat mijn uitspraak vele gemoederen zal verhitten en dat de reacties niet mals zullen zijn, tenminste als dit nieuwsbericht en commentaar onder hun ogen komt. Het lijkt erop dat kunstcritici zich niet meer onbevangen durven uitspreken over dergelijke kunst omdat er een zogenaamd intellectueel klimaat rond dergelijke werken is geschapen dat onterecht is, maar niemand durft dat te zeggen om niet als dommerik te moeten doorgaan die niets van hedendaagse kunst begrijpt. Wel, in dat geval durf ik te zeggen dat ik graag voor dommerik doorga en als een moderne soort Sint- Sebastiaan uw pseudo intellectuele pijlen in ontvangst zal nemen.