|
We trilden
Op eenzelfde trillingsgetal ...
De jaren vlogen voorbij
De tand des tijds
Knaagde aan onze maskers
Nog zag ik de spiegel niet
Verwachtingspatronen
Bleven onbevredigd...
In gedachten
Maakte ik van jou
Een iemand
Die je niet was
Die je niet geweest bent
Die je nooit worden kon
Die je nooit zult zijn
Ik verwachtte
Hunkerde, snakte, eiste
Je deed me pijn
Ik deed me pijn
En
Weet je
Hoeveel nieuwe beelden
Ik inmiddels reeds van anderen
Heb gemaakt ?
Ik ben een kunstenaar
Een schepper van beelden
Misschien
Richt ik ooit nog wel eens
Een tentoonstelling in
Lieverd,
Kom je dan kijken ?
Uit: gedichtenbundel 'De Vraag naar het Waarom' - een uitgave van Psychon vzw, Borgerhout/Antwerpen - 1980
Nawoord
Nu dat ik deze woorden herlees, herinner ik me hoe ik in elke nieuwe relatie 'de ware' trachtte te ontdekken; een iets, waarin ik nooit ben geslaagd. Het waarom ervan is volgens mij te vinden in het feit dat ikzelf in iedere relatie nooit mezelf kon zijn; een iets, waaraan - buiten mezelf - niemand iets kon doen. Eigenlijk zou er dus 'mijn Zelf' moeten staan.
Tevens was ik ietwat veeleisend, omdat ik als het ware verwachtte dat ieder van hen - ik heb het over een 15-tal, met wie ik minstens één jaar samenleefde - aan het beeld dat ik schiep, zou beantwoorden.
Het ging niet zozeer over 'soort zoekt soort', maar eerder over 'spiegels van elkaar zijn'. Met andere woorden: de dingen die ik verweet, bevonden zich eveneens in mezelf. Mezelf: ditmaal met een kleine letter, verwijzende naar mij ego en de honderdtallen kleine ikjes die overhand kriskras over mijn lichaam regeerden.
Bij de langdurige relaties waren meestal de drie eerste jaren de meest aangename. Het was - van zodra het interval niet werd overbrugd - dat de zogenaamde 'liefde' in haar tegenpool verwelkte.
'Haat' is een véél te sterk woord, maar wel de benoeming van een donkere grijstint te midden van de zwart-witte uitersten, waardoor pijn het eerdere 'gelukzalige gevoel' langzamerhand doorprikte. En, om mezelf daarvan te verlossen, voelde ik me telkenmale verplicht om het kind tezamen met het inmiddels vuil geworden badwater uit mijn leven te verwijderen. Maar, daar was een 'maar' aan verbonden...
Verwijderen betekende geenzins dat ik er innerlijk door was 'gegroeid'. Met andere woorden: achteraf was ik diep in mezelf nog immer dezelfde als die van daarvoor. Nog anders gezegd: het werd tijd dat ik aan MeZelf begonnen te werken.
Kortom: ik zou ieder van hen dankbaar moeten zijn om mij te laten inzien dat ook ikzelf niet beantwoordde aan het beeld en gelijkenis van datgene diep in meZelf. Er was dus werk aan de winkel...
- Angelus Kurek -
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|