|
Het blanke blad wordt volgeschreven
met woorden waarvan
de klanken ooit verloren zijn gegaan
in een oerwoud van geluiden.
Toch nog
worden ze gelezen - soms
door ogen, die hun ziel
voor immer hebben verloren:
verdwaasd zijn ze.
Ongetwijfeld
vinden die woorden - ooit
hun klank terug
op de dag dat
het oerwoud wordt omgehakt.
De houthakker stapt door het bos
en draagt de bijl
als een heilig boek onder de arm.
De omgehakte bomen stuiptrekken:
het is het Lied van de Dood - Hoor!
De woorden dwarrelen
- spelend met de zon -
als stuifmeelkorrels door de lucht.
Ze dragen de geur der klanken met zich mee
nestelen zich gewillig
op de stampers van ons gehoor
geduldig - wachtend - bevrucht te worden.
De woorden
hebben hun klanken weergevonden.
Het oerwoud is verdwenen - misschien.
- Greystanes, 6 februari 1984 -
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|