|
Ik ben nu ik... dank je wel
|
|
Gekleineerd door woorden lig ik op de grond... Mijn verdriet baant zich een gat in moederaarde... Schreeuw je leed in mij... ik zal het voor je verteren... Het gaat niet meer...ik wil maar ik ben leeg.....op...
Het gevoel verdwenen...het hart van steen... Langzaam afbrokkelend het einde voelde nabij... Smekend om een einde...ik wil gaan...
Het lichaam wil niet meer....alles zet zijn klokje stil. Het enige is... de geest die blijkbaar toch nog wil ?
Een arm reikt naar mij uit..en steunt mij en zegt " Sta op !"... Waarom... Ben ik het dan toch waard ?
Ik gaf liefde en begrip maar men hield alleen van zichzelf en begreep alleen het eigen ding... Woorden konden niet uitleggen wat ik voelde... Een vreemdeling op de wereld een vreemde taal sprekend...
Ziek van verdriet... het lichaam accepteerd het niet voedsel meer... De geest opgesloten in een stalen kooi...het hart omgezet in een blok beton... Van mens gemaakt tot robot zonder wil...
Ik was zo zwak maar het maakte mij super sterk... Sterker dan ooit.... Wetend dat de liefde er wel was...zette ik de stap er naar toe...
De stap naar de man die op mij had gewacht... Mij genezen met liefde en aandacht... Iets wat ik niet kende... Het deed pijn.... iets wat zo fijn was... Het betonnen hart weer zacht gekneed... de ziel weer terug.. Het gevoel weer thuis te zijn waar het hoort...
Nu sta ik weer met rechte rug.. Mijn emoties weet ik weer waar die zijn... Ik ben weer mens geworden...
Ik mag weer huilen... Ik mag weer lachen... Ik mag weer praten... Ik mag weer liefde geven...
De harde les brak mij af om mij weer nieuw te maken...
De dingen uit het verleden in mijn achterhoofd en de nieuwe dingen die ik iedere dag weer leer vormen mij tot wat ik moet zijn... IK....
De ik die ik moet zijn is er nog niet helemaal maar staat op het looppad voor mijn deur... Helaas wil niet iedereen dat ik thuiskom heb ik gemerkt. Ik laat mij echter mijn recht niet meer ontnemen... Ik ga verder op mijn pad...
Mijn grootste liefde beschermend voor " de nare mens" ... Niemand kwetst diegene waarvan ik houd... Zware stappen neem ik als het moet mijn hart soms doorstoken van zwaarden. Het is mijn pad... het is zijn pad.... het is ons pad...
Ik voel wie waarlijk van mij houdt . Wetend dat men van mij houdt accepteer ik de raad.
Zij weten wie ik ben en zal zijn...
Ik bedank diegene die mij afbrak toendertijd.. ookal was het voor je eigen gewin..... Dankzij jou ben ik nu diegene die ik ben... Jij hebt mij helpen zoeken naar de echte liefde en heb ik die nu eindelijk mogen vinden... Jij hebt mij eigenlijk alles teruggegeven wat ik kwijt was...
Dank je wel...
Ik
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|