|
Je bent net als een golf
Maar zelfs een golf wordt moe
Van al dat rijzen en dalen
Van al dat op en neer gaan
Van een opstijgen - hoog in de lucht
Om dan weeral neer te ploffen
In het diepste der diepten.
Je bent net als een golf
Maar zelfs een golf wordt moe
Van al dat rijzen en dalen
Van al dat reizen naar de toekomst toe
Van al dat gepieker... om dan weer
Af te dalen naar dat verre verleden
Om nooit maar daar te zijn, thuis
In het hier en nu.
Ja, uiteindelijk wordt je moe
Van al dat geboren worden
Om dan toch maar weer te sterven
En op te gaan als druppel
In de grote zielenzee.
Van zodra je dit inziet - écht in-ziet
Verdwijnt alle Onwetendheid.
Slechts dan kom je tot rust - je verstilt
En wordt je golf-zijn een rustige plas
Die zon, maan en alles wat er op neerkijkt, weerspiegelt
En dan besef je, dat je deel kunt uitmaken
Van een veel, véél grotere zee
Gewoonweg omdat je het reeds bent.
Als je dan het stoffelijke loslaat
De zon zowel op als in jezelf laat schijnen
Verdampt al dat water
Stof keert terug tot stof.
De vloeistof, het water
Laat zich gewillig transformeren
Tot waterdamp.
Van daaruit stijgt elk atoom
Dat ooit deel van je was
Naar hogere regionen
Naar een nog grotere, doch andere zee
De wijde kosmos in.
Dan ben je die je bent
Een bron - dé Bron.
En, wat is die bron zonder jou?
En wie ben jij, zonder die bron?
Wees dus nu al
Die- of datgene
Wat je Bent ...
Uit: gedichtenbundel 'De Vraag naar het Waarom' - een uitgave van
Psychon vzw, Borgerhout/Antwerpen - 1980
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|