Je bent net als een golf Maar zelfs een golf wordt moe Van al dat rijzen en dalen Van al dat op en neer gaan Van een opstijgen - hoog in de lucht Om dan weeral neer te ploffen In het diepste der diepten.
Je bent net als een golf Maar zelfs een golf wordt moe Van al dat rijzen en dalen Van al dat reizen naar de toekomst toe Van al dat gepieker... om dan weer Af te dalen naar dat verre verleden Om nooit maar daar te zijn, thuis In het hier en nu.
Ja, uiteindelijk wordt je moe Van al dat geboren worden Om dan toch maar weer te sterven En op te gaan als druppel In de grote zielenzee.
Van zodra je dit inziet - écht in-ziet Verdwijnt alle Onwetendheid.
Slechts dan kom je tot rust - je verstilt En wordt je golf-zijn een rustige plas Die zon, maan en alles wat er op neerkijkt, weerspiegelt En dan besef je, dat je deel kunt uitmaken Van een veel, véél grotere zee Gewoonweg omdat je het reeds bent.
Als je dan het stoffelijke loslaat De zon zowel op als in jezelf laat schijnen Verdampt al dat water Stof keert terug tot stof.
De vloeistof, het water Laat zich gewillig transformeren Tot waterdamp.
Van daaruit stijgt elk atoom Dat ooit deel van je was Naar hogere regionen Naar een nog grotere, doch andere zee De wijde kosmos in.
Dan ben je die je bent Een bron - dé Bron. En, wat is die bron zonder jou? En wie ben jij, zonder die bron?
Wees dus nu al Die- of datgene Wat je Bent ...

Uit: gedichtenbundel 'De Vraag naar het Waarom' - een uitgave van
Psychon vzw, Borgerhout/Antwerpen - 1980
Commentaar
Reageer
Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.
|