Aan zee.

De golven rollen af en aan op het strand alsof ze worden bewogen door het zachte snurken van Neptunus die in een diepe slaap verkeert en droomt van de wind die door zijn haren ruist. De meeuwen deinen als witte sirenen mee op deze luchtstromingen en wekken de schijn dat hun geschreeuw hun voedsel naar het oppervlakte moet lokken. De wind streelt mijn huid en draait zachtjes de vederlichte bladzijden om van het onzichtbare tastzenuwboek dat op mijn huid ligt verborgen. De zonnestralen betasten mijn gezicht en naakte lichaam, en in hun reflectie lijken ze op het subtiele stekelige aftasten van een onbekend brailleschrift geschreven op een vurige sinaasappelhuid waaronder een zeemzoete prikkelende tantaliserende geur iets essentieel aan de zoekende zonnestralen wil openbaren. En dan is er die onmiskenbare, zo goed als onbenoembare lichtjes prikkelende groengekruide geur van de zee, die heel haar essentie als baarmoeder van het leven in de lucht verspreid en naar leven smaakt. Haar enthousiaste golven spelen met elkaar
handjeklap en spatten in een opzwepend adagio op hun toppen als een orgasme uiteen van lachende schuimkoppen die getuigen van de vreugde die de zee beleefd aan de joelende, lachende en opspringende kinderen die met haar haasje over spelen en voor wie ze uit dankbaarheid schelpen verbergt in het zand. 's Avonds lijkt de pittoreske lucht op een impressionistisch schilderij a la Monet en William Turner, tot stand gekomen door onschuldige kinderzieltjes die als engeltjes met hun vleugels gedompeld in de gele, rode, blauwe en grijze verfpotten van de hemelmuze, op het witte wolkendek de emotionele inhoud met speels enthousiasme hebben uitgestreken als een soort balsem voor het verleden en hoop voor de toekomst. De zon die op het punt staat om behoedzaam een langdurig afkoelend bad te nemen in de zee, kijkt met tevredenheid terug op wat haar steeds nostalgischer wordende blik ontwaard. De harde zandribbels onder mijn voeten zijn de stille overgebleven getuigen van het muzikale spel tussen zand, zee en lucht dat als groeven in een grammofoonplaat haar hymne aan de zon en de maan heeft achtergelaten op het strand. De golven omspoelen en kussen mijn voeten met hun zilte lippen als een dankbare moeder die haar verloren gewaande volwassen geworden kind herkend. Tijdens het opdrogen van mijn natte voeten voel ik mij als Jezus wiens voeten door Maria met kostbare nardusbalsem werden ingewreven, waarna ze deze met haar haren droogde. De zee weet dat ze mij terug moet laten gaan, maar overspoeld mijn achtergelaten voetafdrukken als fotonegatieven in een waterbad die onder het goedkeurende oranje licht van de ondergaande zon kunnen worden ontwikkeld en meegenomen als een kostbare herinnering. Diep adem ik dit alles liefdevol in, en met een steelse serene blik tuur ik de horizon af die als een breuklijn loopt tussen lucht, zee en zon. De uitkomst is zowel één als oneindig.

Commentaar

Reageer

Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.

Mijn naam:	* *
Mijn e-mail adres:	* *
Mijn commentaar:	*
Verificatie:	Typ de code hierboven in: *

Adverteren
Zoek&Vind
Meer

Spiritualia
Contact