Vrede: Een jeugdherinnering.

Een winteravond. Ik heb mijzelf genesteld boven op de trap in de woonkamer van mijn grootouders. De hoek die de trap vormt met het houten luik naar de
slaapvertrekken is als een nis in een rots die mijn kind-zijn beschermd. Beneden zit mijn grootmoeder die aan het breien is. Mijn grootvader zit te knikkebollen in zijn persoonlijke en enige armstoel. De kat ligt te snorren voor de kachel. Er heerst een aangename, stille en honingzoete atmosfeer die doet denken aan een zenmonnik die met al zijn zintuigen opgaat in het theezetten en het drinken ervan. Een
onaanraakbaar aanwezig zijn waarin alles is omdat er niets moet, niets wordt verlangd. Er is geen gedachte aanwezig, alleen maar 'zijn'. Het is de enige taal die de stilte niet kan verstoren. De aanblik van mijn grootouders roept een sublimale herinnering op, een soort plastisch archetypisch déjà vu waarin mijn leven nu, lijkt te rusten op een soort schittering van gecondenseerd licht afkomstig van het voorouderlijke leven vòòr mij dat veilig ligt geborgen als een insect in barnsteen en waarvan de honingachtige druppels door een onzichtbare draad zijn verbonden als naamloze parels aan een pareslsnoer verlicht door de aard van het zijn. Ik maak deel uit van een levenslijn die zich voedt met nectar afkomstig van ouderdom en kind zijn, verleden en toekomst, involutie en evolutie, dood en leven, een onverbrekelijke keten die zichzelf in stand houd. De wind praat speels met de kachel die met een diep gegrom vanuit haar buik instemt met het genot dat dit spel haar bezorgd. De vlammen laaien hun enthousiasme uit en laten alles meegenieten door hun koesterende warmte. Er is het geluid van een dynamo, neuriënd als een mantra door de donkere verlaten avond. Een prevelende iriserende toon die als het nevelspoor van een straalvliegtuig of elementair deeltje in een deeltjesversneller de onzichtbare aanwezigheid van de fietser verraad en de duisternis leven inblaast. In de verte roept een uil die zich aankondigt als de nachtwaker van het bos en de voorbode van het zandmannetje dat caleidoscopisch droomzand in onze kinderogen komt strooien. Ieder gebaar, elk geluid, accentueert de heersende stilte. Alles is op zijn eigen unieke manier één en in harmonie met dit innerlijke heiligdom. Het voelt als de adem van een tijdloos wezen dat alles doordringt en omfloerst met een transparante gouden zweem. Een godendrank die als zoete wijn door de zintuigen met volle teugen wordt genoten en deze in een zalige maar vredige Bachantische roes doen verblijven.

Commentaar

Reageer

Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.

Mijn naam:	* *
Mijn e-mail adres:	* *
Mijn commentaar:	*
Verificatie:	Typ de code hierboven in: *

Adverteren
Zoek&Vind
Meer

Spiritualia
Contact