Leven na de Hartstilstand met een ICD

Gijs Sterks

	Type:	Paperback
	Uitgever:
	Gewicht:	300 gram
	Aantal Pagina's:	194
	ISBN:	90-8834-021-8
	ISBN-13:	978-90-8834-021-5
	Categorie:	Autobiografie
	Richtprijs:	€ 19

Korte Inhoud

Een hartstilstand overleven. Een ICD krijgen, een Inwendige Defibrillator. Over de emotionele kant is weinig te lezen. In dit boek schrijf ik hoe het bij mij ging, hoe het kan gaan. Het gaat over de eerste twee jaar na de hartstilstand. Over de ICD, hoe die werkt. Maar vooral over de verwerking van zoiets ingrijpends in mijn leven en dat van mijn vrouw. Over de gezondheid die niet meer vanzelfsprekend is. Over de overgang van werken naar niet werken. Over ICD-shocks en de emotionele gevolgen daarvan. Over veranderingsprocessen. Kortom: over Leven na de Hartstilstand - met een ICD.

Uittreksel

Inleiding

Ik ben 1.86 m lang en weeg 90 - 94 kilo. Sinds pakweg 1982 heb ik hoge bloeddruk waarvoor ik medicijnen gebruik. Ooit, in 1995, had ik even te hoge suiker. Na 10 kilo te zijn afgevallen heb ik daar nooit meer problemen mee gehad, ik ben er wel regelmatig op gecontroleerd.

Door langdurig IT-werk achter de computer en daarvoor het coderen van computerprogramma’s heb ik sinds eind jaren tachtig RSI klachten, tennisarm etc. Geen verzuim behalve na behandelingen tennisarm, wel regelmatig gebruiker van pijnstillers en langdurig behandeld met manuele therapie waardoor ik er mee kon blijven werken. Serieuze klachten, ik weet dat anderen hiermee in de WAO gekomen zijn. Blijvende klachten en toch doorgaan, volgens sommigen oorzaak en gevolg van RSI.

Blz. 29: Op 13 november 2004 kreeg ik een hartstilstand. Als donderslag bij heldere hemel. Hoewel: vier en twee weken voor die 13e, toevallig (?) ook zaterdagen, was ik onwel geworden, zwart voor de ogen, moeten gaan zitten voordat het over ging. Achteraf blijkt dat ik toen waarschijnlijk op het nippertje ontsnapt ben aan een hartstilstand.

Dinsdag 21 december is het zover voor mij. Net als voor mijn kamergenote. Wij krijgen onze ICD’s. Hierbij wordt bij bewustzijn onder plaatselijke verdoving een soort onderhuids zakje gemaakt in de borst, links iets beneden het sleutelbeen zodat de ICD halverwege tussen sleutelbeen en tepel komt te zitten. De ICD gaat hierin nadat de draad via een ader in de rechter hartwand wordt geprikt met een ankertje aan het uiteinde. Daarna wordt de ICD getest, je krijgt dan wel een roesje. Het gaat voorspoedig, de operatie duurt maar 3 kwartier.

Het verloop van de dag, voordat het zover was, was hectisch en emotioneel. Ik had te horen gekregen dat ik de tweede patiënt van de dag zou zijn, maar toen ik dacht aan de beurt te zijn werd een andere patiënt voorbereid. Wat was ik blij dat de ouders van mijn kamergenote er waren, ze zaten te wachten tot hun dochter terug was. En dat mijn vrouw onmiddellijk, dus binnen het uur, naar Utrecht kwam. Ze wisten me enigszins te kalmeren. De rest deed het kalmeringsmiddel dat ik kreeg van een verpleger. Wat mij het meest dwars zat is het gemak waar- mee een van de verplegers me zei dat ik waarschijnlijk later die dag aan de beurt zou komen en ‘anders morgen wel’. Dezelfde verpleger die eerder tegen mijn kamergenote zei dat ze de volgende dag geholpen zou worden ‘als er plaats is’.

Later hoor ik dat ik, als ik terug ben op de afdeling, erg warrig ben, ‘onzin-dingen’ zeg, ‘meer nog dan anders’ zegt men er dan achteraan, hilarisch reageer en ook af en toe ineens in slaap val.

Donderdag morgen wordt de ICD doorgemeten. De stickers en het kastje van de telemetrie kunnen eraf en mijn vrouw kan me komen ophalen.

Ik Mag Naar Huis!! Thuis met Kerstmis!!!
 

Koop dit boek bij

---

Bestellen