|
L. - Hommage aan een hoer
|
|
Els Timmerman
|
Type:
|
Hardcover
|
Uitgever:
|
Vassallucci
|
Gewicht:
|
196 gram
|
Aantal Pagina's:
|
64
|
ISBN:
|
90-5000-827-5
|
ISBN-13:
|
978-90-5000-827-3
|
Categorie:
|
Biografie
|
Richtprijs:
|
€ 15
|
Korte Inhoud
In L. beschrijft Els Timmerman op liefdevolle wijze Lia, een vrouw 'met benen als lantaarnpalen', een doorgewinterde hoer die de warme belangstelling van Ischa Meijer genoot, een tragische dood stierf en al weer enkele jaren volkomen vergeten is - ondanks het feit dat Meijer zijn boek 'Hoeren' aan haar opdroeg. Timmerman vertelt over hun eerste ontmoeting, over haar ziekbed en over de eerste keer dat ze met Meijer - met wie ze een aantal jaar een relatie had - bij Lia in bed belandde, op de Amsterdamse wallen. L. is een prachtig kleinood, met enkele niet eerder gepubliceerde foto's, een ontroerende schets van een tragisch leven.
Uittreksel
Blz. 29: "Lia was een vrouw met vaste rituelen. De wekker liep nooit vóór drie uur 's middags af. Behalve 's zomers, dan moest Klaas haar wakker bellen. Rond lunchtijd trokken ze dan met een rijk gevulde koeltas naar zee, waar een vast ploegje jongens hen zonnend op het strand lag op te wachten.
Haar prachtige lange benen, die door de 'boys' voortdurend becommentarieerd werden, waren altijd in een leren broek of een spijkerbroek gestoken. Om haar lengte te accentueren droeg ze pumps met griezelig hoge hakken. Als wij samen over straat liepen, draaide iedere man zijn hoofd om en staarden ze als verlamd naar haar. Ze was niet modellenmooi, had een ontroerend dopje op haar neus en iets te oranjerood geverfd kort haar met een pony, die bijna in haar ogen hing, maar ze had een uitstraling die bij schoonheid hoorde. Haar hoofd stond statig op haar nek en om haar mond lag een raadselachtig lachje."
Recensie
door
Tsenne Kikke
Toch is dit boek enkel aangewezen voor Ischa Meijer-fans. Elke dag sterven er mensen. Het lijden is de wereld niet uit. Zo kan ikzelf een boek schrijven over een zeer goede vriendin, die in 2004 ook aan kanker overleed. Haar naam was Rosa Wouters. Maar wie haar niet kende zal niet veel aan dat boek hebben. Nochtans zou ik zeer veel over haar kunnen schrijven, boeiende zaken zelfs. Ik kan schrijven over haar ervaringen in haar Antwerpse boekenwinkeltje '€˜Boekencafé'€™, en hoe ze soms de pest had aan het dagelijkse gezeur van sommige van haar klanten, haar ervaringen als schrijfster, het hoe en waarom ze haar rubriek Horoscoop in Flair bleef verzorgen, haar liefdeservaringen, haar relatie met haar dochter en met haar kleinzoontje, hoe ze een boek uitgaf en er zelf voor betaalde, hoe ze horoscopen maakte, gewoonweg om op het einde van de maand de eindjes aan elkaar te kunnen knopen, en nog zoveel meer. Maar, wie is daar nu in geïnteresseerd buiten al de mensen die haar kenden?...
|