Originele titel: The Possessed
Elif Batuman
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Atlas
|
|
Gewicht:
|
Onbekend
|
|
Aantal Pagina's:
|
336
|
|
ISBN:
|
90-450-1678-8
|
|
ISBN-13:
|
978-90-450-1678-8
|
|
Categorie:
|
Literair
|
|
Richtprijs:
|
€ 24,9
|
Korte Inhoud
In 'De bezetenen' ontrafelt Elif Batuman de waargebeurde maar ongelooflijke verhalen over levens gewijd aan de Russische klassieken. Op Tolstojs voorouderlijke landgoed onderzoekt ze of de schrijver vermoord is; ze raakt de laatste familieleden van Isaac Babel kwijt op het vliegveld van San Francisco, volgt Poesjkins zwerftochten in de Kaukasus en ziet hoe een achttiende-eeuws ijspaleis opnieuw gebouwd wordt aan de rivier de Neva.
Liefde en literatuur, het individu in de geschiedenis, de bestaanscrisis van de promovendus in de letterkunde: alles vindt zijn plek in De bezetenen. Batuman volgt letterlijk en figuurlijk de voetsporen van haar favoriete auteurs op zoek naar antwoorden op de grote levensvragen. Dit alles combineert ze met nieuwe interpretaties van de grote Russen, van Poesjkin tot Tsjechov, en met verdrietige en grappige verhalen over de levens die door hen zijn beïnvloed, waaronder dat van haarzelf.
Uittreksel
Blz. 129: 's Avonds liep ik op de slaapafdeling van de wetenschappers mijn balkon op en stak een sigaret op. Even later ging de deur van een aangrenzend balkon open. De balkons lagen heel dicht bij elkaar en de balustrades waren slechts enkele centimeters van elkaar gescheiden. Er stapte een oudere vrouw naar buiten, die doodstil bleef staan en ernstig in de verte staarde, blijkbaar verzonken in gedachten over Tolstoj. Toen keerde ze zich zeer abrupt naar mij. 'Zou u zo vriendelijk willen zijn me een vuurtje te geven?' vroeg ze.
Ik viste mijn doosje lucifers uit mijn zak, stak er een aan en hield die boven haar balkon. Ze boog zich naar voren, stak een Kent Light op en blies de rook uit. Ik besloot van dit moment van menselijk contact gebruik te maken en vroeg haar of ze soms ook shampoo had. (In de badkamers was niets te vinden en de mijne was met mijn koffer ergens verdwaald.) Toen ik het woord shampoo uitsprak, vertrok het gezicht van de oude vrouw in een heftige emotie. Angst? Irritatie? Haat? Ik troostte mezelf er maar mee dat ik haar een gelegenheid bood om resignatie van de ziel te beoefenen.
`Een ogenblikje,' zei mijn buurvrouw gelaten, alsof ze mijn gedachten had gelezen. Ze legde haar sigaret in een glazen asbak. De rookpluim klom omhoog in de windstille nacht. Ik schoot mijn kamer in om iets te zoeken waar shampoo in kon en greep een stenen beker met een afbeelding van de historische witte toegangspoort van Jasnaja Poljana. Eronder stond een uitspraak van Tolstoj, dat hij zich een Rusland zonder Jasnaja Poljana niet kon voorstellen.
Ik hield de beker over de smalle afgrond en mijn buurvrouw goot er uit een plastic flesje een schuimende vloeistof in. Ik besefte dat ze letterlijk haar laatste druppels shampoo met me deelde, die ze aangelengd had met water om er wat langer mee te kunnen doen. Ik bedankte haar zo hartelijk als ik kon. Ze reageerde met een waardig knikje. We stonden een tijdje zwijgend bijeen.
`Heb je een kat of een hond?' vroeg ze ten slotte. `Nee,' zei ik. 'En u?'
`Ik heb een geweldige kat in Moskou.'
`Er zijn geen katten op Tolstojs landgoed in Jasnaja Poljana,' zo begint een bekend boek van Amy Mandelker, Framing Anna Karenina:
Opgerold, of liever ineengekronkeld op de zonnige plekjes in het huis van Tolstoj, dit beschermend tegen verderfelijke plagen [liggen er] in plaats van de verwachte katachtige symbolen van huiselijkheid [...] slangen. [...] De voorouders van deze serpentiele huisdieren werden geadopteerd door Tolstojs ailurofobische vrouw Sofia Andrejevna [Sonja] om het huis te ontdoen van knaagdieren.
Op de tweede ochtend van de discussies dacht ik over die zinnen na, toen ik in de congreszaal niet minder dan vier katten telde. Toch kunnen we, zonder Amy Mandelker tekort te doen, Jasnaja Poljana niet beschuldigen van een gebrek aan slangen. Bij het ontbijt beschreef een historicus zijn belevenissen bij zijn onderzoek naar de marginalia in Tolstojs uitgaven van Kant: hij had nota bene in het archief een slang ontwaard.
Recensie
door
Tsenne Kikke
De in New York geboren Elif Batuman is met haar leeftijd van 33 jaar nog een zeer jonge schrijfster van Turkse ouders, geen Russische. Literair gezien is 'De bezetenen' geen meesterwerk, maar het leest wel vlot. Je kunt er dus je vrije tijd mee doorbrengen.
Indien je graag alles over de levenservaringen van de auteur aan de weet wenst te komen, kan ik jou geen beter boek aanraden. Maar, indien je de korte inhoud leest en om die reden het boek ter hand neemt, ben je wel op zoek gegaan naar klompjes goud. Ze zijn te vinden, indien je de tijd neemt om door een hoop gruis, stenen en afvalstoffen te graven.
Elif werpt zich in de armen van Russische schrijvers, waaronder: Tolstoy, Pushkin, Dostoyevsky, Chekhov, en Babel. Maar ook hier dwaalt ze af en schrijft over een miljoen andere dingen, zoals het maken van King Kong, over een reisgids aangaande Turkije, over vertalingen van boeken, liedjes over de een over ander popgroep, hoe je een goed uitziende meloen in Oezbekistan moet uitkiezen, enzovoort.
Meestal verkrijg je het idee dat je een reisverhaal aan het lezen bent. Op bepaalde momenten verliest Elif zelfs de draad van haar eigen verhaal en op andere plaatsen wil ze dan weer zo nauwkeurig mogelijk historische feiten navertellen, met het gevolg dat het relaas ietwat te lang uitloopt.
Anderzijds is het wel aangenaam om over haar schouders heen neer te kijken op datgene wat ze allemaal neerschrijft.
|