|
|
Samen ben je minder alleen
|
|
Originele titel: Ensemble, c'est tout
Anna Gavalda
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Prometheus
|
|
Gewicht:
|
580 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
461
|
|
ISBN:
|
90-446-0939-4
|
|
ISBN-13:
|
978-90-446-0939-4
|
|
Categorie:
|
Romantiek
|
|
Richtprijs:
|
€ 15
|
Korte Inhoud
In een appartementencomplex in Parijs raken de levens van vier mensen onlosmakelijk met elkaar verbonden. De 26-jarige Camille leidt een eenzaam leven. Wanneer ze ziek wordt, geeft de welgemanierde Philibert, telg uit een verarmd adellijk geslacht, haar onderdak. In hetzelfde appartement woont de ongemanierde Franck. Hij houdt eigenlijk alleen van zijn grootmoeder Paulette. Wanneer zij in een sfeerloos verzorgingstehuis dreigt weg te kwijnen, besluiten de drie huisgenoten haar erbij te halen.
Hoewel de eerste contacten niet bepaald soepel verlopen, vinden de huisgenoten het geluk bij elkaar en komen ze alle vier in het reine met hun verleden. Dankzij hun liefde voor elkaar kunnen ze tot volle ontplooiing komen en zich verzoenen met het leven.
'Samen ben je minder alleen' is een heerlijke, vlot geschreven roman die zich afspeelt in hedendaags Parijs. Op een lichte en soms nonchalante toon weet Gavalda een intense sfeer op te roepen.
Anna Gavalda (1970) schreef eerder 'Ik wilde dat iemand ergens op me wachtte' en 'Ik hield van hem, ik hield van haar'. Van 'Samen ben je minder alleen' werden alleen al in Frankrijk honderdduizenden exemplaren verkocht.
Uittreksel
Blz. 7: Paulette Lestafier was niet zo gek als gezegd werd. Natuurlijk herkende ze de dagen, dat was immers het enige waar ze zich voortaan mee bezig hoefde te houden. Ze tellen, erop wachten en ze vergeten. Ze wist heel goed dat het vandaag woensdag was. Trouwens, ze was er klaar voor! Ze had haar jas aangetrokken, haar mandje gepakt en al haar kortingsbonnen bij elkaar gezocht. Ze had zelfs de auto van Yvonne in de verte horen aankomen... Maar ja, de kat zat voor de deur, hij had honger en toen ze zich bukte om het kommetje neer te zetten was ze ge-vallen, met haar hoofd tegen de onderste traptree.
Paulette Lestafier viel wel vaker, maar dat was haar geheim. Ze moest er maar niet over praten, met niemand.
'Met niemand, hoor je me?' zei ze dreigend tegen zichzelf, stilletjes. 'Niet met Yvonne, niet met de dokter en al helemaal niet met die zoon van je...'
Ze moest langzaam opstaan, wachten tot de voorwerpen er weer nor¬maal uitzagen, zich insmeren met Synthol en die verdomde blauwe plekken verbergen.
De blauwe plekken van Paulette waren nooit blauw. Ze waren geel, groen of paarsachtig en bleven lange tijd op haar lichaam zichtbaar. Veel te lang. Soms wel maandenlang... Het viel niet mee ze te verber'gen. Mensen vroegen haar soms waarom ze zich kleedde alsof het hartje winter was, waarom ze kousen droeg en nooit haar vestje uitdeed.
Vooral die kleine bestookte haar altijd met dit soort zinnen: 'Hé oma! Wat heb je nou weer aan? Trek toch uit, je stikt straks nog van de hitte!'
Nee, Paulette Lestafier was helemaal niet gek. Ze wist dat die enorme blauwe plekken die maar niet weg wilden gaan haar nog eens in de problemen zouden brengen...
Ze wist hoe nutteloze oude vrouwen zoals zij eindigen. Die laten het onkruid in hun moestuin groeien en houden zich aan het meubilair vast om niet te vallen. Oudjes die de draad niet door het oog van een naald kunnen krijgen en zich zelfs niet meer herinneren hoe het geluid van het televisietoestel ook alweer harder gezet moet worden. Die alle knopjes van de afstandsbediening uitproberen en uiteindelijk het toestel uitzetten, huilend van woede.
Piepkleine, bittere tranen.
Het hoofd in de handen voor een levenloze televisie.
Wat dan? Niets meer? Nooit meer een geluid in dit huis? Geen stemmen meer? Nooit? Omdat we de kleur van het knopje zijn vergeten? Die kleine had er nog wel plakkertjes op geplakt... Hij had er zelfs nog plakkertjes op geplakt! Eén voor de zenders, één voor het geluid en één om hem uit te zetten! Kom op, Paulette! Hou op met huilen en kijk naar de plakkertjes!
Hou op met zo tegen me te schreeuwen, jullie... De plakkertjes zijn al lang geleden verdwenen... Ze vielen er bijna meteen af... Ik zoek al maanden naar het knopje, ik hoor niets meer, ik zie alleen de beelden met een zacht geruis...
Schreeuw niet zo, straks word ik nog doof ook...
Recensie
door
Tsenne Kikke
De 38-jarige Anna Gavalda raakt in haar derde roman op een behendige manier de gevoelige snaren van elke lezer. Het is een heerlijke, vlot geschreven roman die zich over de periode van één jaar afspeelt in het hedendaagse Parijs. Ondanks de aanvankelijk vage contouren die Anna Gavalda van haar personages schetst, worden ze toch middels hun dialogen herkenbaar en levensecht. Zo levensecht, dat je ze graag zou willen ontmoeten. Langzaamaan groeien die karakters naar mekaar toe.
De woorden zijn goed gekozen, er staat geen woord te veel, en Anna Gavalda is er in geslaagd om prikkelende dialogen uit het leven van gewone mensen op een boeiende manier neer te pennen. Het is zo'n happy-end-feel-good-roman, een lichtvoetige liefdesroman vol volkse levenswijsheid, over anders zijn dan anderen. Een hint: als je Audrey Tautou kent en weet dat ze de hoofdrol in 'Ensemble, c'est tout' speelt, heb je reeds een idee van zowel de sfeer van het boek als die van de film.
|