Herman Brusselmans
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Prometheus
|
|
Gewicht:
|
Onbekend
|
|
Aantal Pagina's:
|
176
|
|
ISBN:
|
90-446-0881-9
|
|
ISBN-13:
|
978-90-446-0881-6
|
|
Categorie:
|
Soap
|
|
Richtprijs:
|
€ 17,95
|
Korte Inhoud
In deze roman gaan drie losers op zoek naar een drummer en vragen ze het ik-personage of hij de taak op zich wil nemen. Hij hapt toe en daarmee begint de geschiedenis van de slechtste band die Gent ooit heeft gekend. Toch winnen ze een rockprijskamp,waarna de ellende pas goed begint. Maar te midden van al deze ellende is er de troostende liefde tussen het ik-personage en zijn vrouw Lio.
Uittreksel
Blz. 7: Ik ben volmaakt gelukkig, redelijk ziek, verteerd door levenstwijfel en doodsverachting. Deze combinatie is zeer goed mogelijk voor wie een krachtige geest bezit; voor wie wil vechten tot het bittere eind, en zo cynisch is als de koning van Siam. Voor de rest blijft het aanmodderen, uitkijken vanwaar de wind waait en ervoor zorgen dat je van ellende niet omvalt. Als dat laatste gebeurt, dan moet je het relativeren en weer overeind klauteren.
Zo eenvoudig is alles. Dat wil zeggen: als de omstandigheden meezitten.
Volmaakt gelukkig ben ik omdat ik een goeie vrouw heb en m'n huur kan betalen.
Redelijk ziek ben ik omdat geen enkele dokter kan vinden wat ik heb. De een zegt dat het in mijn slokdarm zit; een ander houdt het op mijn maag in het algemeen; en een derde hield op een keer vol dat mijn schedel te klein is voor het volume van mijn brein, maar die heb ik een klap voor z'n kop gegeven.
Het meeste vertrouwen heb ik tegenwoordig in een osteopaat. Die neemt me om de twee weken à een maand op zo'n gewelddadige manier onder handen dat ik de volgende twee weken à een maand loop te duizelen en m'n smoel niet van m'n gat kan onderscheiden (wat volgens hem heel normaal is, en bij de behandeling hoort). Hij laat me ook bachbloesemdruppels slikken die hij aanlengt met cognac. Ik heb hem gevraagd of hij ze niet kon aanlengen met J&B-whisky, maar volgens hem is cognac qua aanlengen doeltreffender. Dat heeft die dokter Bach zelf ooit nog beweerd, maar die dokter Bach was een cognacdrinker, dus zo kan ik het ook.
Ik word verteerd door levenstwijfel omdat ik niet zou weten waarover je anders moet twijfelen dan over het leven en ik word verteerd door doodsverachting omdat ik niet weet wat je anders zou moeten verachten dan de dood.
Ik bezit een krachtige geest en ik wil vechten tot het bittere eind. Dat werd me ooit eens toevertrouwd door een kapitein-arts na een medisch-psychologische proef die belangrijk was om te helpen bepalen of ik wel of niet geschikt was voor de militaire dienst. In 1983 was dat.
'Je hebt een krachtige geest,' zei de kapitein, 'en je bent bereid te vechten tot het bittere eind.' Ik wilde zeggen dat hij er glad naast zat, maar hij ging door met zijn diagnose en zei: 'Daarnaast ben je iemand met een zwakke maag en zwakke ingewanden en je hebt een redelijk kleine schedel, maar dat staat niet in de weg dat je perfect geschikt bent voor de militaire dienst.'
Ik wilde hem een klap voor zijn kop geven maar ik kon me inhouden.
Gedurende de militaire dienst was er bij een schietoefening iets mis met mijn geweer en een sergeant/schietinstructeur werd getroffen in zijn knie.
Het jaar daarvoor was hij, hoorde ik, al eens door een andere afketsende kogel getroffen.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Het ik-personage wordt door drie gehandicapte mannen gevraagd om samen met hen een rockgroep te beginnen en deel te nemen aan een prijskamp. Ze noemen hun band ' The Feminists ', een groep waarin alle leden een handicap hebben. De bassist heeft een stijve arm, de zanger slist, de tweede gitarist is bijna doof en het ik-personage is de drummer, zijn handicap is dat hij niet kan drummen. Als ze bekend maken welke liedjes ze gaan spelen, blijkt één liedje dezelfde titel te hebben als dat van een concurrerende band, en die willen hun lied niet veranderen. Als het ik-personage met de leider van die groep gaat praten, schrijft hij ineens voor hen een nieuw lied, waarna iedereen tevreden is. Behalve het hoofdpersonage zelf dan, want later in het verhaal komt dit lied in de top dertig. Voor ze aan de prijskamp kunnen beginnen wisselen ze regelmatig van roadie, want telkens weer bleek het een homo te zijn, en het ik-personage wou met homo's zo weinig mogelijk te maken hebben. Als ze dan eindelijk deelnemen winnen ze nog ook. Maar als de anderen van de groep door willen gaan met concerten geven, besluit het hoofdpersonage op te stappen. Het ik-personage is geen drummer meer, De Geyter en de moeder van Vanderbeeck sterven. Verder blijft er van de groep, die eerst nogal wat succes had, na het verdwijnen van de drummer niets meer over.
Net als in de film is de humor platvloers en overwegend van het pipi en kaka soort. Van een plot is geen sprake, van een verhaal ook nauwelijks, maar dat belet niet dat er nog veel mensen zijn die dit soort walgelijke literatuur appreciëren. Het is voeding afkomstig van een zieke geest, en gericht aan stervelingen van zijn soort.
Over de film ... Neem een onverfilmbaar geacht boek van Vlaanderens meest omstreden auteur, smijt een beetje harde porno en een hoop hondsbrutaal geweld in de film, steek het allemaal in een 'cool' jasje (fast forward, slo mo, acteurs die in de camera praten), en roep het ding vooral zélf uit tot 'Trainspotting' meets 'C'est arrivé près de chez vous': controverse gegarandeerd! Wij zeggen: snel doorprikken, die handel. Eigenlijk weten we niet waar we het felst op afknapten: op het gore 'Laten we het publiek eens choqueren!'-luchtje, op het onophoudelijke getier, gescheld en gekots waartoe de acteurs zich hebben laten verleiden, op de lachwekkende pogingen om een gruizeltje poëzie in de film te steken (die begrafenisscène!) of op de ranzige boodschap die 'Ex-drummer' voortdurend zit door te seinen, namelijk dat homo's, gehandicapten en armelui in wezen allemaal psychopathische klootjesmensen zijn die zich niet zouden mogen voortplanten en mekaar maar beter overhoop kunnen knallen. Och ja, we weten het wel: zó is het niet bedoeld. Maar toch: dubieus filmpje.
- HUMO -
|