Stralende dagen

Michael Cunningham

	Type:	Paperback
	Uitgever:	Prometheus
	Gewicht:	451 gram
	Aantal Pagina's:	332
	ISBN:	90-446-0652-2
	ISBN-13:	978-90-446-0652-2
	Categorie:	SF & Fantasie
	Richtprijs:	€ 17,95

Korte Inhoud

Stralende dagen, de lang verwachte nieuwe roman van Michael Cunningham, beschrijft de levens van een jongen, een oudere man en een jonge vrouw. In dit ambitieus opgezette meesterwerk spelen de poëzie en thematiek van de grote Amerkaanse dichter Walt Whitman een centrale rol. Diens 'Leaves of Grass', dat 150 jaar geleden werd gepubliceerd, is de bindende factor.

Tijdens de piek van de industriële revolutie verliest de arbeidersjongen Lucas zijn broer door een tragisch fabrieksongeval. Dankzij 'het boek van Walt' komt hij tot een even bizarre als lugubere heldendaad.

In het hedendaagse New York raakt een forensisch psychologe verstrikt in een terreurcomplot dat gebaseerd is op een apocalyptische duiding van de verzen van Whitman.

Daarnaast stelt Cunningham de fascinerende vraag wat er kan gebeuren als New York wordt overspoeld door buitenaardse vluchtelingen. Wat heeft dat voor consequenties voor de betekenis van de Amerikaanse identiteit?

Uittreksel

Blz. 11: Walt zei dat de doden in gras veranderden, maar op de plek waar ze Simon hadden begraven groeide geen gras. Hij lag bij de anderen Ieren aan de overkant van de rivier. Daar had je alleen maar zand en kiezels en namen op zerken.

Catherine geloofde dat Simon naar de hemel was gegaan. Ze had een medaillon met zijn foto en een plukje van zijn haar erin.

"De hemel is een betere plaats," zei ze. "Hij was te goed voor deze wereld." Ze keek gespannen uit het raam van de huiskamer, naar de straat beneden, alsof er elk moment een statig rijtuig voorbij kon komen met Simon als passagier, majesteitelijk in zijn roomwitte schoonheid, wuivend en glimlachend en voldaan dat hij eindelijk naar de plaats ging waar hij thuishoorde.

"Jij kunt het weten," antwoordde Lucas. Catherine betastte het medaillon. Haar handen waren rank, met spitse vingers. Ze kon naadjes stikken die zo fijn waren dat je ze niet eens zag.

"En toch is hij ook bij ons,” zei ze. “Voel jij dat ook niet?"

Ze liet de ketting van het medaillon door het vingers gaan, alsof het een rozenkrans was.

"Als jij het zegt," zei Lucas. Catherine geloofde dus dat Simon in het medaillon zat, en in de hemel, en ook nog bij hen in de kamer.