Boekrecensie van HRC - De opzienbarende comeback van Hillary Clinton door Jonathan Allen & Amie Parnes

In 'HRC - De opzienbarende comeback van Hillary Clinton' schetsen Jonathan Allen en Amie Parnes een indringend en kritisch portret van Hillary Clinton. Na een hevige campagne om het presidentschap in 2008, besluit ze als minister van Buitenlandse Zaken met Obama samen te werken. Tijdens haar ministerschap reist Hillary Clinton de hele wereld over, spreekt met wereldleiders en drukt haar stempel op de buitenlandse politiek.

Hillary Clinton vindt zichzelf opnieuw uit en komt ijzersterk terug. 'HRC' is het objectieve en echte verhaal gebaseerd op meer dan 200 interviews van haar politieke comeback en de race om het presidentschap.

Uit de inleiding: ... ‘Van meet af aan heeft Hillary Clinton een grondig begrip van de machtsinstrumenten binnen de Amerikaanse overheid en in de internationale politiek laten zien. Als gevolg daarvan is ze een steeds invloedrijker stem geworden binnen het kabinet van Obama, en is ze opgeklommen van rivaal voor het presidentschap tot gewaardeerd adviseur en uitvoerder van de wil van de president. Sommige van haar initiatieven zijn nog bezig wortel te schieten, en het zou kunnen dat ze gedwongen zal zijn toe te kijken hoe anderen met de eer gaan strijken wanneer ze tot bloei komen.’

Jonathan Allen is een politiek journalist met een lange staat van dienst. De komende tijd zal hij voor Bloomberg News de presidentscampagne verslaan. Hij woont met zijn vrouw en kinderen op Capitol Hill.

Amie Parnes is politiek verslaggeefster. Al jaren volgt ze nauwgezet de regering-Obama. Ze wordt vaak gevraagd als commentator in uitzendingen over politiek, o.a. voor MSNBC, CNN en FOX News.

Uittreksel

Blz. 431: Als Hillary voor de tweede keer in acht jaar ervoor koos zich kandidaat te stellen, zou ze een campagne beginnen als kandidaat voor zowel de Democratische voorverkiezingen als voor de algemene verkiezingen. Waar veel kiezers haar ooit hadden gezien als een creatie van haar man, iemand die had meegelift op de kracht van Bills populariteit en zo in de Senaat was gekomen en dacht dat ze door kon walsen naar het Witte Huis, de manier waarop ze omging met de ultieme omkering in de voorverkiezing van 2008 en een stap terugdeed toen Obama dat vroeg, verleende haar een grotere geloofwaardigheid dan iemand die het succes op eigen kracht had bereikt. Ze zou zich kandidaat stellen als voormalig minister van Buitenlandse Zaken, als voormalige senator en als filantroop in huis-tuin-en-keukenkwesties, zoals het verbeteren van het leven van vrouwen, kinderen en Amerikaanse arbeiders. Ze zou zich kandidaat stellen als iemand die herhaaldelijk was verteld wat ze moest doen om een herhaling van de verprutste campagne van de vorige keer te voorkomen: door adviseurs in te huren meer gebaseerd op competentie dan op loyaliteit en gemak en zichzelf te positioneren als de transformationele kandidaat die ze zou zijn als de eerste vrouw die het presidentschap bekleedt. Ze zou zich kandidaat stellen als een Clintonachtige centrist die gelooft dat zowel de overheid en het zakenleven als de non-profitsector moeten gedijen. Ze zou zich kandidaat stellen als een gewiekste manipulator van de instrumenten van de overheid die begrijpt hoe je dollars moet maximaliseren met publiek-private partnerschappen en hoe je instanties die altijd haaks op elkaar lijken te staan op dezelfde lijn krijgt. Ze zou zich kandidaat stellen als pleitbezorger en beoefenaar van smart power, het gebruik van alle vormen van Amerika's invloed, van overreding tot overweldiging. En bovenal, ze kon zich kandidaat stellen tot het moment — als dat ooit zou komen — dat ze besloot het niet te doen. Ze zou zelfs een kandidaat zijn die, ook als ze een keer werd verslagen, zou opstaan voor de laatste ronde.

De cruciale factor was Hillary's gezondheid. Haar hersenschudding en het daaruit voortvloeiende bloedstolsel waren geen kleinigheden. Vrienden die haar in het voorjaar en de zomer van 2013 bezochten viel op hoe ontspannen ze was, maar ook hoeveel ouder ze leek na vier jaar op Buitenlandse Zaken. Tijd doorbrengen in de Dominicaanse Republiek kon wonderen doen voor de ziel, maar het kon de klok niet terugdraaien. Maar haar assistenten zeiden, misschien niet verwonderlijk, dat ze in orde was, een andere aanwijzing dat ze er alles aan deden om haar politieke status intact te houden. 'Ze kwam sneller terug dan iedereen had verwacht,' zei een van haar senior-adviseurs. 'Ze zei dat haar motto "Rust, geen roest" is.

Behalve zorgen om haar gezondheid, zeiden haar assistenten, konden overwegingen van persoonlijke aard of die haar gezin betroffen Hillary ervan weerhouden om opnieuw in de presidentiële politiek te springen.`Niet nog eens dertien miljoen dollar uit je eigen zak willen spenderen,' zei de adviseur. 'Niet je eraan willen onderwerpen. Het gevoel dat je wat je wilt doen op andere manieren kunt doen. Er helemaal tevreden mee zijn dat je het hebt geprobeerd en alles hebt gegeven en dat het niet werkte. Er zijn net zoveel redenen om het wel te doen als om het niet te doen. Als je een van de weinige mensen bent die zich kandidaat kunnen stellen en feitelijk president kunnen worden, is het een veel serieuzere vraagstelling, en ik denk dat het tegelijk een veel gecompliceerdere en normalere beslissing is dan wij gewone stervelingen denken. Misschien wil ze wel niet dat haar dochter wordt onderworpen aan nog meer controle. Misschien wil ze wel niet dat haar dochter rondloopt met negen agenten.'

Als ze wilde meedoen aan de race voor het presidentschap, zou ze ieder laatste beetje goodwill bijeen moeten schrapen, want in de opiniepeilingen vertoonde ze al een dalende lijn. Op 10 juni kwam Gallup met een peiling waaruit bleek dat de steun voor haar kandidaatstelling was gezakt van 64 procent in april tot 58 procent. 'Op het moment dat Clinton Buitenlandse Zaken had verlaten, was het onvermijdelijk dat Amerikanen haar weer tegen een politiek licht zouden gaan houden,' zei Keating Holland, hoofd opiniepeilingen van CNN, wijzend op de gelijktijdige daling van haar rating toen ze als first lady campagne ging voeren voor een zetel in de Senaat. 'Dit is haar al eerder overkomen'.

Rond de tijd van het CGI nodigde Cheryl Mills voor het ontbijt Guy Cecil uit. Cecil, die Bill goed had leren kennen tijdens de campagne van 2008 en die daarna een succesvolle periode had gekend als directeur van de Democratic Senatorial Campaign Committee, was voorzitter van de raad van de charterschool* waarop de kinderen Mills zaten. Dus spraken ze een tijdje over charterscholen*.

Daarna kwam het gesprek op een mogelijke presidentiële campagne voor 2016. Cecil, die het onderwerp was van veel speculaties in Washington over de vraag wie de vooralsnog hypothetische campagne zou leiden, kon zich niet voorstellen dat hij nee zou zeggen als hij werd gevraagd. `Het ging over haar, wat ze nu zou gaan doen, en toen was het: stel dat ze het doet, wie moet het dan managen?' aldus een bron die bekend was met het gesprek. 'Veel van de discussies gingen over: "Zullen er de juiste veranderingen plaatsvinden?" Ik denk dat iedereen geïnteresseerd was in dat gedeelte.' Mills werd de feitelijke leider van informatieve gesprekken voor politieke functionarissen die toegang wilden krijgen tot de begane grond van Hillary for President 2.0. Haar betrokkenheid staat vrijwel zeker de selectie van een campagneleider zo rampzalig als Solis Doyle in 2008 in de weg, maar de uitdagingen voor iedereen die de baan krijgt zullen enorm zijn.

Een moderne presidentiële campagne is meer dan slechts één voorverkiezing. Behalve dat ze stemmen moeten winnen voor de nominatie voeren de kandidaten een 'schaduwvoorverkiezing' om grote geldschieters en de beste campagnefunctionarissen binnen te halen. Hillary's hoge status zette de markt voor dit soort functionarissen op zijn kop. In plaats dat zij hen probeerde te verleiden om bij haar te komen, leken verschillenden van de Democratische sterren auditie te willen doen voor de rol van campagnemanager. Behalve Cecil, door veel Democratische politici genoemd als de man met de beste papieren, werd ook zijn goede vriend Robby Mook, een andere veteraan van de campagne van 2008, binnengehaald als manager van McAuliffes gouverneurscampagne in 2013. Begin 2013 begon Stephanie Schriock, het hoofd van EMILY'S List, een organisatie gewijd aan het verkiezen van vrouwen die abortusrechten steunen, een campagne onder de naam Madam President om steun te werven voor een vrouwelijke kandidaat voor het Oval Office. Jen O'Malley Dillon en Jill Alper, twee Democratische oudgedienden, werden ook door Hillary-insiders genoemd als mogelijke campagnemanagers. Dillon, die adjunct-campagneleider was voor Obama's herverkiezingscampagne, deed werk voor het Children's Defense Fund, de non-profitorganisatie waar Hillary haar start maakte in het overheidsbeleid.

Meer dan drie jaar voor de verkiezingen sprak een aantal van Hillary's naaste adviseurs openlijk over de eigenschappen die ze zocht in een campagnemanager, zonder het voorbehoud te maken dat ze zich weleens niet kandidaat zou kunnen stellen. `Het punt met een campagneleider als politiek strateeg is dat het de meest persoonlijke beslissing is die je kunt nemen,' zei een Hillarylander. 'Waar ze voor een deel naar moet kijken, is of er chemie is tussen haar en de campagneleider... Die moet in staat zijn om bijna net zoveel op tafel te leggen [als de kandidaat] in termen van de mogelijkheid om met je donateurs te praten, met je medewerkers in het veld te praten, het samenstellen van de infrastructuur.'

Hillary zou ook op zoek gaan naar een manager die begreep dat ze haar sekse moest gebruiken als iets positiefs. Je moet een strategie verzinnen die de visie steunt dat ze een vrouw is,' zei de adviseur. Het moet iemand zijn die begrijpt dat het een unieke geschiedenis is, net als die van Obama Of je maakt gebruik van die geschiedenis of je veegt hem min of meer onder het tapijt; ik zou zeggen maak er gebruik van.'

* Noot van de vertaler: Een charterschool is een vorm van alternatief onderwijs dat gefinancierd wordt door de overheid, maar onafhankelijk opereert.

Recensie

door Tsenne Kikke

De tekst, die ik hier voordien had gepubliceerd, werd door al hetgeen nu volgt vervangen. Wat het boek zélf betreft kan ik herhalen dat het een echte aanrader is.

Toen het boek verscheen, werd de vraag gesteld of Hillary Clinton zich ja dan neen kandidaat zou stellen om Obama op te volgen. Ondertussen weten we dat ze daarop een ja-woord heeft gegeven. En, we zullen tot 8 november 2016 moeten wachten om aan de weet te komen of ze tot de eerste vrouwelijke president van Amerika zal worden uitgeroepen.

Op deze website zullen we haar natuurlijk blijven volgen, te beginnen met een allereerste blogbericht, waarvan hier de link.

HRC - De opzienbarende comeback van Hillary Clinton

Jonathan Allen & Amie Parnes

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij