Boekrecensie van Mijn jacht op Lance Armstrong door David Walsh

In 1999 was Lance Armstrong de gedroomde Tourwinnaar. De held maakte zijn comeback nadat hij teelbalkanker had overwonnen. In het jaar ervoor werden veel renners schuldig bevonden aan het gebruik van doping. Er zou nu een nieuw tijdperk voor de Tour de France aanbreken, zonder gebruik van prestatieverhogende middelen.

Niet iedereen stond te juichen. De Ierse journalist David Walsh en enkele anderen hadden het gevoel dat er iets mis was. Ondanks dat dit een 'schone' Tour was, reed Armstrong harder dan zijn voorgangers. Hoe kon dat? Walsh verbaasde zich over hoe zijn collega's Lance Armstrong kritiekloos de hemel in prezen. Hij ging intussen op zoek naar de waarheid. Nadat hij zijn vermoedens in de media had geuit werd Walsh door Armstrong beschimpt, uitgescholden en voor de rechter gedaagd. In 2012 kwam echter de bitterzoete overwinning. Als één van de weinigen had David Walsh al die jaren gelijk gehad. Lance Armstrong had zich wel degelijk aan doping schuldig gemaakt.

Dit is het verhaal van David Walsh' eenzame zoektocht naar de waarheid.

David Walsh is, onder andere, sportjournalist bij The Sunday Times. Armstrongs advocaten verhinderden publicatie van zijn boek 'L.A. Confidentie' in het Engels en Nederlands. Rond het Oprah-interview waarin Lance Armstrong bekende was Walsh een veelgevraagd deskundige.

Uittreksel

Blz. 7: Voorwoord

Journalisten zijn een raar soort. Ze zijn kritisch op iedereen, maar o wee als ze zelf geschoren worden. Laten we het maar eerlijk toegegeven: bijna alle wielerjournalisten zijn geschoren door Lance Armstrong. Van enige zelfkritiek is uiteraard geen sprake, want journalisten maken nooit fouten. Ook de meeste wielerjournalisten vinden dat hen in het geval Armstrong weinig laakbaars valt te verwijten. De enige journalist die al in 1999 schreef dat Armstrong een fietsende apotheek was, werd letterlijk verketterd, door Armstrong en zijn journalistieke loopjongens. Ook ik leerde de Ier David Walsh pas vorig jaar kennen als de vaak eenzame strijder voor recht in een wereld van ontkenningen. Mede door Walsh en met de kennis van nu herlas ik 'Door de pijngrens', het in 2000 uitgegeven boek van Lance Armstrong over zijn gevecht tegen kanker en het winnen van de Tour de France.

Lance toen: 'Ironisch genoeg kreeg ik epo toegediend, een middel dat de aanmaak van rode bloedlichaampjes stimuleert. Normaal gesproken zou epo me in de problemen hebben gebracht omdat het als doping te boek staat. Maar in mijn geval was epo mijn redding.'

Epo als redding, je leest de zin na de publieke knieval toch met andere ogen. Na zijn herstel was Lance in 1998 aanwezig bij de zogenaamde 'Tour du Dopage', als verslaggever. 'Doping is een onplezierig gegeven bij wielrennen. Sommige ploegen bekijken doping net als atoomwapens: je moet het wel gebruiken om in het peloton te kunnen meekomen. Zo heb ik er nooit over gedacht en zeker na de chemokuren leek het me een walgelijk idee om vreemde stoffen in je lichaam te stoppen.' Een walgelijk idee, maar dan toch met een nieuwe betekenis van het woord walgelijk, zoals Lance tegenover Oprah ook een geheel eigen definitie van bedriegen creëerde.

'Verslaggever' Lance over de Tour van 1998: 'Ik voelde dat de Tour van toen af eerlijker zou worden.' In 1999 rijdt Lance zijn vijfde Tour de France. Het valt een enkele (goede) journalist op dat de Tourrenner Lance van 1999 ineens een heel andere Tourrenner is dan de Lance voor zijn ernstige ziekte. Precies die opzienbarende transformatie van anonieme deelnemer tot favoriet vormde voor de Ierse journalist David Walsh een bron van wantrouwen. Walsh werd verketterd, door Lance maar ook door collega-journalisten, alleen omdat hij deed wat een journalist hoort te doen. Een journalist hoort te wantrouwen. Adoreren is voor fans. Tot grote verbazing, onbegrip en verdriet van Lance waren er in 1999 meer twijfelaars. 'Mijn nieuw verworven klimmers-capaciteiten maakten me verdacht bij de Franse pers.' Tja, die vervelende Fransen toch.

'Er begon een fluistercampagne: Armstrong zal wel iets gebruiken. L'Équipe suggereerde dat mijn comeback een beetje te wonderbaarlijk was.'

En wie werden in 1999 zijn beste vrienden? 'De dopingcontroleurs, want zij bewezen dat ik niets gebruikte.' Die zin klinkt bijna humoristisch, met de kennis van nu, met de kennis over de onbetrouwbaarheid van dopingcontroles. Zoals bekend werd Lance in de Tour van 1999 wel degelijk meteen betrapt, op het gebruik van verboden corticosteroïden. De dopingautoriteiten en meeste journalisten accepteerden onderdanig zijn leugen over een zalfje tegen zadelpijn. Lance werd niet geschorst, maar is wel bedroefd, schrijft hij in 1999.

`Le Monde is op zoek naar een verhaal over doping en komt daarom maar met mijn huidcrème.' Vorig jaar gaf Lance zelf toe dat het recept geantedateerd, dus frauduleus was. In 1999 kwam hij ermee weg en strafte hij de kritische pers. 'De pers laat me niet met rust, dus besluit ik een paar dagen niet meer met journalisten te praten.'
Het straffen van kritische journalisten en het belonen van gewillige journalisten heeft meer dan tien jaar gewerkt. David Walsh was in die wereld van Texaanse intimidatie jarenlang een eenzame strijder. De ontmaskering van Armstrong is een overwinning van de echte journalistiek, sterker, van trial by media op al die rechters die Walsh in het verleden veroordeelden. Net als in het wielrennen is ook in het recht niet alles wat het lijkt. De journalistieke waarheid van Walsh blijkt nu ook de echte waarheid, de journalistiek heeft de rechterlijke waarheid ingehaald en geklopt.

- Frits Barend, samen met zijn dochter Barbara hoofdredacteur van het blad 'Helden' -

Recensie

door Tsenne Kikke

De ondertitel van het boek: ‘De journalist die toch gelijk kreeg’, spreekt boekdelen.

Uitgescholden, belasterd en aangeklaagd: de nu 58-jarige David Walsh Ierse sportjournalist kreeg van Lance Armstrong de volle laag toen hij in 1999 zijn vermoedens over Armstrong’s dopinggebruik publiceerde. Armstrong noemde hem ‘de kleine trol’. Ondanks dat, en de storm van kritiek van collega’s en lezers, is Walsh dertien jaar lang bezig geweest Armstrong als dopingzondaar te ontmaskeren.

Walsh vond dat de overwinningen van Armstrong veel te mooi waren om waar te zijn en kon het dus niet laten om te graven, en nog eens dieper te graven. Walsh’ nadeel was dat hij bekend stond als een scepticus, vooral na het overlijden van zijn 12-jarige zoon in 1995. De jongen reeds toen met zijn fiets naar huis en werd door een automobilist aangereden.

In 2004 gaf Walsh, samen met de journalist van ‘L’Equipe’, Pierre Ballester, het boek ‘L.A. Confidential’ uit; een boek, dat enkel en alleen – wegens de strenge Britse wetten - in het Frans kon worden uitgegeven. Toch waagde de ‘Sunday Times’ er een stukje uit te publiceren. Weet, dat er in de tijd geen harde bewijzen bestonden, maar slechts veronderstellingen over Armstrong’s dopinggebruik. Lance Armstrong spande een proces in en het blad werd veroordeeld tot het betalen van een boete van 600.000 Engelse Ponden. Inmiddels hebben ze hun geld natuurlijk nog altijd niet van Armstrong teruggekregen.

In 2012 bleek dat David Walsh uiteindelijk toch gelijk had en werd hij verkozen tot Brits journalist van het jaar. Maar in al die tussenliggende jaren heeft Walsh van alles meegemaakt; bedreigingen, advocaten van Armstrong op zijn dak, beledigingen, hoongelach van collega journalisten et cetera, et cetera.

Dit boek is het fascinerende verslag van Walsh’s zoektocht naar de waarheid. Een must read voor iedereen die geïnteresseerd is in Armstrong, wielrennen en doping.

Ikzelf maak nog immer een onderscheid tussen de Lance aAmstrong, die zichzelf van kanker genas, en de man die de wereld dingen voorloog, doordat hij doping gebruikte en het zo lang mogelijk trachtte te ontkennen.

Dit boek, speciaal gericht tot elke wielerliefhebber, is prachtig geschreven, het leest als een misdaad thriller en is tevens verkrijgbaar als e-book.

Mijn jacht op Lance Armstrong

David Walsh

Korte Inhoud

Uittreksel

Recensie

Koop dit boek bij