Originele titel: Gold of kings
Davis Bunn
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Kok
|
|
Gewicht:
|
570 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
350
|
|
ISBN:
|
90-435-1756-9
|
|
ISBN-13:
|
978-90-435-1756-0
|
|
Categorie:
|
Horror, Thriller & Detective
|
|
Richtprijs:
|
€ 20,95
|
Korte Inhoud
Na de dood van haar opa ontdekt zijn kleindochter Storm dat hij de vindplaats kende van een schat uit de oudheid. Ze besluit zelf op zoek te gaan - maar dat verloopt niet zonder slag of stoot.
Samen met schatzoeker Harry volgt handelaar in oude kunst Storm een spoor van aanwijzingen dat tot aan Cyprus leidt. Hun vermoeden dat het goud uit de Tweede Tempel van Herodes daar verborgen ligt, neemt met de dag toe. Maar er blijken meer kapers op de kust te zijn...
`Bunn verdient opnieuw een kroon!` - Publishers Weekly
Van Davis Bunn werden al ruim zes miljoen boeken verkocht in vijftien talen. Met zijn historische en spannende fictie won hij drie Christy Awards. Als spreker draagt hij de kunst van het schrijven over aan een breed publiek.
Uittreksel
Blz. 5: De regen die neerkletterde op Seventh Avenue versterkte de chaos van de grote stad. Sean Syrrell tuurde uit het open raam van de limousine en liet de stad om hem treuren.
Sean greep met één hand zijn borst vast, en probeerde met massage zijn hartslag weer in een normaal ritme te krijgen. Zijn kleindochter had het einde van de straat alleen gehaald omdat haar tante haar ondersteunde. Ze sloegen de hoek om zonder nog achterom te kijken. Pas toen ze helemaal uit het zicht waren verdwenen, draaide Sean zijn raam weer omhoog.
Storm kon alleen overleven als hij haar losliet. Hij had haar ontslagen omdat dit de enige manier was waarop hij haar kon beschermen. Hij wist dat de vijand dichterbij kwam. Al dagenlang voelde hij de adem van de moordenaar in zijn nek. Storm was zijn enig overgebleven hoop op het realiseren van zijn levenslange droom en het veiligstellen van zijn nalatenschap.
Maar de wetenschap dat hij er goed aan had gedaan om haar te ontslaan, kon de scherpe pijn die zijn hart verscheurde niet verlichten.
De chauffeur vroeg: 'Alles in orde, meneer Syrrell?'
Sean keek naar de jongeman achter het stuur. De chauffeur was nieuw, maar het bedrijf dat hem had gestuurd was het enige dat Sean nog gebruikte, sinds het grote gevaar hem ter oren was gekomen.Als de vijand zon op een manier om zijn bewegingen in New York na te gaan, dan had hij hun die op een presenteerblaadje aangeboden. 'Ga maar een koffie voor me halen of zoiets. Ik wil even alleen zijn.'
`Nee, dat kan niet, meneer. Als ik achter het stuur vandaan kom, dan trekken ze mijn vergunning in.'
Sean staarde zonder iets te zien naar het beregende zijraam. Hij kon alleen maar hopen dat Storm het ooit zou begrijpen en het aan Claudia zou vertellen, en dat die twee hem dan zouden vergeven.
Tenzij hij het mis had, en de bedreiging niet bestond.
Maar hij had het niet mis.
`Meneer Syrrell?'
Sean deed het portier open en stapte uit de auto. 'Lever mijn bagage af bij het hotel.Wij zijn klaar voor vandaag'
Sean passeerde de hoofdingang van de toonzaal van Steinway, ging de hoek om, drukte op het knopje naast de geverfde stalen liftdeuren en zei zijn naam. Een personeelslid in een wit pak begroette hem grijnzend en begeleidde hem naar beneden. Sean begroette de technici, van wie hij de meesten bij name kende. Hij praatte met hen over de nieuwste aankopen, en luisterde terwijl ze vertelden over hun oogappels. De dames in het zwart. Altijd vrouwelijk, humeurig en fel van temperament en altijd behoefte aan een strenge maar vriendelijke hand.
Onder beroepspianisten was het souterrain van de showroom van Steinway een mythische plek. De muren van de langwerpige ruimte waren van witgekalkt beton. Onder zichtbare leidingbuizen en het meedogenloze licht van tl-buizen stond Steinways kostbaarste bezit. Haar verzameling concertpiano's.
Ze waren allemaal zwart, op een na. Die uitzondering was, bij wijze van bijzondere gunst aan Billy Joel, wit gelakt.Verder oogden alle piano's identiek. De kelder van Steinway was al honderd jaar lang een pelgrimsoord. Leonard Bernstein,Vladimir Horowitz, Sergei Rachmaninov, Leon Fleisher, Elton John, Glenn Gould, Alfred Brendel, Mitsuko Uchida. Ze waren al¬lemaal gekomen. Een uitnodiging voor het souterrain van Steinway betekende toegang tot een van 's werelds meest exclusieve clubjes in de muziekwereld.
Sean Syrrell had die toegang niet verkregen vanwege zijn talent. Als pianist speelde hij te mechanisch. Hij bokste meer met de muziek dan hij speelde. Hij ontbeerde de finesse die nodig was voor echt meesterschap. Maar vijftien jaar geleden had hij Steinway een grote dienst bewezen. Hij had de vleugel gevonden en gered die in het Witte Paleis had gestaan, het zomerverblijf van de Russische tsaren.
Na de opstand van Trotski was de piano verdwenen. Jarenlang had de wereld geloofd dat Stalin hem in zijn datsja had gezet. Stalin zou hem daarna in een dronken woedeaanval in stukken hebben gehakt om er brandhout van te maken. Maar Sean had het instrument een jaar na de val van Berlijn in een tweedehandswinkel aangetroffen, als het zoveelste wrakstuk van het communisme. Hij had de piano naar het Westen gesmokkeld, waar de beste restaurateur van Duitsland hem vervolgens weer in zijn oude, magnifieke staat had teruggebracht.
Het souterrain stond onder toezicht van Steinways hoofdtechnicus. Hij en zijn assistent waren de hamers van een nieuwe concertvleugel aan het smeren. Sean bleef een paar minuten luisteren en praatte wat over de rauwe tonen van de piano. Toen liep hij verder naar zijn favoriet. De CD-18 was min of meer met pensioen, na honderdnegen jaar over de wereld te hebben gezworven. Af en toe werd hij nog wel eens gebruikt, als een speciale gunst aan een bijzondere klant van Steinway. De laatste keer was dat het geval geweest bij een duet van een stem en een piano. Lang Lang en Pavarotti. Vijftien jaar lang had Van Cliburn Steinway gesmeekt het instrument aan hem te verkopen. Maar de vleugel bleef waar hij was.
Sean ging zitten en speelde een drietal oefeningen. Zijn handen waren te plomp om concerten mee te kunnen spelen, zijn aanslag te bruusk. En daarbij kwamen nog zijn oren die het langzaam maar zeker lieten afweten, vooral als het om hoge tonen ging. En zijn kracht, die de laatste tijd meer in horten en stoten kwam dan dat er sprake was van echt spiervertoon. En zijn hart, dat na het ontslag van Storm nog steeds een beetje schrijnde.
Deze keer duurde het veel langer dan gewoonlijk om de wereld achter zich te laten. Hij zweefde, hij dobberde rond, maar hij werd niet meegevoerd. De tragische gebeurtenissen die zijn naderende noodlot inluidden hielden hem tegen.
Toen zijn innerlijk eindelijk wat rust toeliet, ging hij over op een etude van Chopin. Het was een bekoorlijke dans, zelfs onder zijn bootwerkershanden. Het instrument klonk als een klok, een fonkelend geluid dat zelfs zijn oude botten deed vibreren.
Ergens tussen het eerste en het tweede deel voerde zijn spel hem weg uit de wereld van zaken en schulden en zijn eigen overvloed aan tekortkomingen. Hij wist dat sommigen geloofden dat hij zich nog altijd vastklampte aan een wensdroom om op het concertpodium te spelen. Maar dat was onzin. Hij was hier omdat twee keer per jaar, een paar dierbare ogenblikken lang, een instrument hem zo dicht bij het hogere bracht als een man als Sean Syrrell mocht verwachten.Tenminste, zolang hij geketend bleef aan de traumatische beproeving die leven werd genoemd.
Sean bemerkte een subtiele verandering in de ruimte om hem heen. Hij was zich goed bewust van wat het waarschijnlijk betekende. Hij deed zijn ogen dicht en richtte zich op zijn lievelingscomponist. Brahms was voor dit ogenblik zo geschikt, tenminste, als hij gelijk had en het ogenblik was aangebroken.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Net voor Sean Syrell, handelaar in oude kunstschatten, wordt vermoord, neemt hij de nodige maatregelen om zijn laatste ontdekking niet mee het graf in te nemen. Harry Bennett, schatjager van beroep en een voormalig compagnon, krijgt aanwijzingen die hem moeten helpen een enorme schat te vinden. Bennett moet niet alleen de sporen volgen, hij heeft ook de opdracht om kleindochter Storm Syrell te beschermen. De moordenaars van grootvader Syrell zitten namelijk ook achter de schat aan. Extra hulp is er ook vanuit de FBI en Interpol, vertegenwoordigd door Emma Webb. Gezamenlijk moeten ze de aanwijzingen voor het vinden van de schat ontrafelen en tegelijkertijd het vege lijf redden want de kogels vliegen hen om de oren. De schat waar iedereen naar op zoek is is dan ook niet de minste; het gaat om het goud uit de Tweede Tempel. Hoewel de Romeinen de tempel leeg hadden geroofd en de schatten mee hadden genomen naar Rome, zijn er altijd aanwijzingen geweest dat de priesters een deel van het goud tijdig in veiligheid hebben kunnen brengen. Sindsdien was deze schat spoorloos. Zou het drietal kunnen slagen in het vinden van het goud waar al eeuwenlang door schatjagers naar gezocht wordt en tegelijkertijd hun belagers te slim af te zijn?
Het boek Het goud van Herodes heeft een relatie met de schatten van de joodse tempel. De vernietiging van de tempel in 70 n.Chr. wordt niet in de bijbel genoemd, daar deze niet verder gaat dan enkele jaren na de dood van Christus. Ook de joodse opstand die de ondergang van de tempel inluidde wordt er niet vermeld. Wat wel terug te vinden is zijn de enorme rijkdommen waar de tempel over beschikte. De vernietiging en leegroof van de tempel bracht de Romeinen twee voordelen; ten eerste was het joodse verzet gebroken en ten tweede kon met de schatten uit de tempel het leger gefinancierd worden.
De rijkdom begint al bij het vertrek van Mozes uit Egypte. In Exodus staat geschreven dat de vrouwen goud, zilver en kleding van de Egyptenaren zouden meenemen. Dat het om een aanzienlijke hoeveelheid goud ging, blijkt wat verderop in het verhaal als het volk een groot gouden kalf maakt van de sieraden. Mozes ontvangt van God aanwijzingen voor het bouwen van de tabernakel en de Ark des Verbonds. Ook hier wordt veel goud, zilver en brons bij gebruikt. Uiteindelijk belanden al deze rijkdommen in de door koning Salomo gebouwde Eerste Tempel.
Vervolgens ging het op en af met de rijkdom van de tempel. De tempel werd leeggeroofd door de Egyptenaren en de eigen koningen deden soms ook een greep in de tempelkas om zo bondgenoten tevreden te stellen. Uiteindelijk werd de eerste tempel leeggeroofd en vernield door de Babylonische koning Nebukadnessar en het joodse volk in ballingschap afgevoerd. Nadat de Babyloniërs door de Perzen waren overwonnen, kreeg het volk toestemming om terug te keren en een nieuwe tempel te bouwen. Deze Tweede Tempel werd voor zover mogelijk voorzien van de geroofde schatten. Hierna groeide de tempelschat weer, voornamelijk vanwege de verplichte belastingen die betaald moesten worden. Koning Herodes vergrootte de tempel. Het was deze tempel waarvan Jezus voorspelde dat er geen steen op elkaar zou blijven staan. De Romeinen deden de voorspelling uitkomen in 70 na Christus.
De Nieuwe Bijbelvertaling, Oude Testament:
Exodus 3:21-23, de Israëlieten vertrekken niet met lege handen
Exodus 32:2-4, het gouden kalf wordt gemaakt
Exodus 38:21-31, opsomming van het materiaal voor de tabernakel
1 Koningen 7: 13-51, beschrijving van materialen voor de tempel
2 Kronieken 12: 9, de Egyptische farao Shishak rooft de tempel leeg
2 Kronieken 36:18-20, de eerste tempel wordt leeggeroofd en vernield
Ezra 6: 5, de geroofde tempelschatten worden teruggegeven
De Nieuwe Bijbelvertaling, Nieuwe Testament:
Matteüs 24:1-2, voorspelling van de vernietiging van de tempel
In 1947 ontdekten bedoeïen in de grotten van Qumran bij de Dode Zee een aantal vaten met manuscripten. Het duurde even voor de juiste mensen van deze ontdekking hoorden, maar toen dat eenmaal het geval was, werd een grootscheeps onderzoek naar de grotten ingesteld. Binnen enkele jaren tijd waren zo'n 850 manuscripten gevonden, veelal bijbelteksten, maar ook bijbeluitleg en leefregels. Alle gevonden rollen waren van leer of papyrus, beschreven met inkt, op één uitzondering na. Die ene uitzondering betrof een rol van koper en tot op de dag van vandaag is het mysterie ervan nog niet ontrafeld.
De rol werd in 1952 gevonden achter in grot nummer 3. In eerste instantie durfde men ze niet uit te rollen, het koper zou spontaan uit elkaar vallen vanwege de slechte staat. Het duurde tot 1955 voordat een oplossing voor dit probleem was gevonden. Uiteindelijk werd de rol in stroken gezaagd en konden de stukken platgelegd worden. Vervolgens duurde het nog tot 1960 alvorens de eerste vertaling werd gepubliceerd.
Terwijl alle andere rollen een duidelijke relatie hadden met de bijbel, bijbeluitleg en leefregels van een godsdienstige groepering, had de tekst op de koperen rol niets met dit alles van doen. Waar het dan wel over gaat is nog steeds onderwerp van speculatie. Op het eerste gezicht lijkt de koperen rol een opsomming te bevatten van ruim 60 schatten; goud, zilver en voorwerpen voor een tempeldienst. De eerste zin op de rol verwijst naar een koffer met geld, die te vinden zou zijn in de ruïne in het dal van Achor, onder de treden die naar het oosten leiden. Alle overige beschrijvingen zijn ook op deze manier opgebouwd, een locatie wordt genoemd met details waar te zoeken of waar te graven. Zo zou je drie ellen diep moeten graven tussen de twee tamarisken in de vlakte van Akon, waarna je twee potten vol zilvergeld zou vinden.
Schattingen van de ouderdom van de rol lopen uiteen, van ergens voor Christus tot 68 na Christus. Die laatste datum ligt erg dichtbij de vernietiging van de tempel van Herodes en het is een populaire theorie dat de rol aanwijzingen bevat over in veiligheid gebrachte schatten uit deze tempel. In 70 n.Chr. werd de tempel in Jeruzalem door de Romeinen met de grond gelijk gemaakt, als sluitstuk van het neerslaan van de eerste joodse revolutie. Die revolutie was al begonnen in 66 n.Chr. dus het eind kwam niet uit de lucht vallen. Is het dan niet logisch om te veronderstellen dat de priesters van de tempel hun maatregelen hadden genomen? Natuurlijk konden ze niet alle schatten weghalen, als een bekend voorwerp als de menora er niet meer bleek te zijn, zouden de Romeinen ook weten dat er wat ontbrak. Omdat alleen de priesters wisten hoeveel goud en zilver er werkelijk aanwezig was in de tempel, konden ze gemakkelijk een deel in veiligheid brengen zonder argwaan te wekken.
Hoewel deze theorie aannemelijk lijkt, roept het ook weer vragen op. Als je kijkt naar de beschrijving van de vindplaatsen, dan lijken het geen al te moeilijke plaatsen. Het lijkt toch een kwestie van tijd voor een toevallige passant de zeventien talenten vindt die verborgen zijn in het waterbekken van de toiletten van Siloam, onder de waterafvoer. De bergplaatsen lezen alsof ze maar voor zeer korte duur gebruikt zouden worden. Waarom de beschrijving dan op duurzaam en duur koper is gebeiteld is onbegrijpelijk, omdat dit suggereert dat de rol de tand des tijds moest kunnen weerstaan en de schatten wel eens langere tijd begraven moesten blijven.
De slotzin op de koperen rollen geeft aan dat er nog een tweede rol is, een kopie van dit geschrift met de verklaring daarvan, hun maten en een inventaris van alles. Tot op heden is die tweede rol nog niet gevonden. Wat ook nog niet begrepen wordt tot op heden zijn de Griekse hoofdletters die in het verder in het Hebreeuws geschreven document voorkomen. Is het een code die verklaard zal worden op de tweede rol en waarmee de schatten gevonden kunnen worden? Het mag duidelijk zijn dat zolang het mysterie niet is opgelost er voor thrillerschrijvers nog genoeg te bedenken is.
- De Amerikaanse auteur (1952) schrijft thrillers waarin het christelijk geloof een rol speelt. Ook nu weer ontbreken kerk, pastoor en bijbel niet. Zoals altijd heeft Bunn zich uitmuntend gedocumenteerd; ditmaal heeft het ook geleid tot een spannend boek. 'Het goud van Herodes' is een leuk boek van het 'Indiana Jones'- genre om een regenachtige dag, op een ontspannen manier door te brengen.
|