|
|
In het oog van de orkaan - Homobisschop tegen wil en dank
|
|
Originele titel: In the eye of the storm
Gene Robinson
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Kok
|
|
Gewicht:
|
Onbekend
|
|
Aantal Pagina's:
|
191
|
|
ISBN:
|
90-435-1628-7
|
|
ISBN-13:
|
978-90-435-1628-0
|
|
Categorie:
|
Homoseksualiteit
|
|
Richtprijs:
|
€ 20,35
|
Korte Inhoud
'In het oog van de orkaan' is het persoonlijke verhaal van Gene Robinson, de eerste openlijk homoseksuele bisschop ter wereld. Een man die door zijn benoeming in het midden kwam te staan van een storm van conflicten, die nog altijd kan leiden tot een scheuring in de Anglicaanse kerk.
Toch is Robinson bepaald geen one-issue-bisschop. Natuurlijk legt hij ook in dit boek uit waarom hij vindt dat homoseksualiteit heel goed verenigbaar is met de letter van de Bijbel, en waarom hij dus nooit zal terugtreden vanwege zijn partnerkeuze.
Maar hij laat vooral zien hoe het christendom hem uitnodigt ook op andere terreinen moed te tonen en zich waar mogelijk in te zetten voor rechtvaardigheid en menselijkheid, gedragen door het geloof dat Gods liefde iedereen beschermt in welke storm dan ook.
Een inspirerend betoog, afgewisseld met aangrijpende persoonlijke verhalen. Bijvoorbeeld over kerst in de vrouwengevangenis van New-Hampshire en een bezoek aan een homo-schuilkerk in Hong-Kong.
Uittreksel
Blz. 13: Introductie
Om even voor elf in de ochtend, zaterdag 7 juni 2003, veranderde mijn leven radicaal. Tot op dat moment was ik gewoon mezelf: een priester van in de dertig, een vader, een partner en zoon, en een volgeling van Christus. Na dat ene moment aan het begin van de zomer zou mijn leven nooit meer hetzelfde zijn, hoewel ik het op dat moment niet begreep of bevatte.
Ik had nooit gedacht dat ik op een dag bisschop van de Anglicaanse Episcopale Kerk zou worden.2 Het enige dat ik wist - voor zover je zoiets zeker kunt weten - was dat God wilde dat ik ermee in zou stemmen dat mijn naam werd voorgedragen voor de bisschoppelijke verkiezingen. Ik dacht dat het een manier was om de kerk zover te krijgen dat ze open en eerlijk met haar homoseksuele en lesbische kerkleden om zou gaan. Ik hoopte dat deze beslissing op z'n minst het gesprek op gang zou brengen over de volledige aanvaardig van lesbiënnes, homo's, biseksuelen en transseksuelen in het leven en de leiding van de kerk.
De sfeer in St. Paul's Church in Concord was gespannen die zomerochtend. Mensen vertelden dat ze er gewoon kippenvel van kregen, zo tastbaar aanwezig leek de Heilige Geest. Tijdens het tellen van de eerste stemmen kon je een speld horen vallen: mensen zaten zwijgend in de kerkbanken of zaten nederig geknield te bidden. Toen de uitslag voorgelezen werd en mijn verkiezing tot negende bisschop van New Hampshire werd aangekondigd, ging er een windvlaag door de gemeente heen: mensen stonden op en applaudisseerden, juichten, lachten, huilden en lieten hun blijdschap merken. Mensen die daar waren noemen het nog steeds een van de ontroerendste en machtigste Godservaringen in hun leven.
Wat volgde kan alleen omschreven worden als een orkaan - volgens sommigen de orkaan die moest komen. Mijn verkiezing bracht in volle scherpte een debat naar voren dat al enige tijd gevoerd werd tussen 'twee kerken' binnen de Anglicaanse Episcopale Kerk, een debat dat was begonnen met de wijding van vrouwen bijna dertig jaar eerder. De storm hield aan tot op het Algemeen Convent van de Anglicaanse Episcopale Kerk, waar een meerderheid van leken, priesters en bisschoppen werd gevraagd om goedkeuring te verlenen aan mijn verkiezing.
Tijdens dat proces van goedkeuring werd ik op grove wijze beschuldigd van seksueel misbruik en werd ik in verband gebracht met een pornografische website. Op die manier probeerde men te voorkomen dat de kerk mijn verkiezing zou goedkeuren. Terwijl die aanklachten werden onderzocht en ik met mijn partner en dochter ondergedoken zat in een hotel, zond de priester die later mijn plebaan' zou worden mij een gekalligrafeerde tekst met de woorden: "Soms brengt God een orkaan tot rust. En soms laat God een orkaan doorwoeden en brengt Hij zijn kind tot rust." Een dag of twee later ontving ik een foto van een collegapriester uit het bisdom: een satellietfoto genomen van een afstand van kilometers boven een enorme orkaan in de Atlantische Oceaan. In het midden van die verschrikkelijke en krachtige orkaan bevond zich een piepklein puntje van blauwe rust. Dat is waar ik mezelf heb geprobeerd te plaatsen vanaf het moment dat mijn leven veranderde.
Maar het punt is dat ik niet op eigen kracht in het oog van de orkaan kan leven. Ik kan mezelf daar niet krijgen en evenmin doen blijven. Alleen God kan me naar die plaats van vrede brengen en me daar kracht geven. Alleen God kan me tot rust brengen en me troosten wanneer haat en venijn mijn kant uit komen. Alleen God kan me ervan weerhouden bij dat rustpunt vandaan te gaan en me in de krachtige stormen te begeven die om mij heen woeden; en wanneer ik het doe, kan alleen God ervoor zorgen dat ik niet meegesleept wordt door hun vernietigende kracht.
Als ik in die eerste jaren van mijn episcopaat fouten heb begaan, dan ben ikzelf daarvoor verantwoordelijk. Als ik iets goeds heb bereikt of anderen daartoe heb geïnspireerd, dan is God daarvan de bron. Ik heb het niet in alles bij het rechte eind gehad en dat zal ook in de toekomst niet het geval zijn. Maar God heeft me dit heel duidelijk gemaakt: of ik het nu bij het rechte eind heb of niet, ik ben van Hem. Of, zoals ik het vaak tegen mensen in mijn bisdom zeg: "Uiteindelijk gaan jij en ik naar de hemel." In vergelijking daarmee is al het andere een peulenschil.
Met mijn verkiezing lijkt God te hebben gedaan wat God altijd gedaan heeft: de geringsten en minst waardigen van alle mensen uitkiezen en proberen om door hen buitengewone dingen te doen. Zoals Jezus zijn hand uitstak naar de marges van zijn samenleving, om melaatsen, prostituees, tollenaars en andere mensen in de marge aan te raken, te redden en kracht te geven, zo heeft God zijn hand uitgestoken naar de marges van onze samenleving en heeft Hij een van zijn homoseksuele kinderen gekozen om te dienen op deze bijzondere manier en in deze moeilijke tijd. Het klinkt waarschijnlijk arrogant om het zo te zeggen, maar het is de manier waarop ik het heb ervaren. Het kan zijn dat ik het volledig mis heb - alleen de tijd zal het leren - maar ik geloof dat ik echt door God naar het midden werd gedreven, dat ik vanuit de marge naar het midden van de orkaan werd gedreven - omdat God het wilde en om zijn wil te volbrengen. God is hier groot in en ik ben maar klein. Gods doelen zijn betrouwbaar en puur, de mijne gebrekkig en al te menselijk. Maar God heeft de ongehoorde belofte gedaan dat Hij onze wil om zal vormen volgens zijn wil, dat Hij ons zal voorzien in wat we nodig hebben om zijn wil te doen en dat Hij met ons zal zijn tot het eind van de aarde. Zonder die belofte en zonder Gods voortdurende en voelbare nabijheid had ik de orkaan van de afgelopen vijf jaar niet overleefd.
Sinds mijn verkiezing en wijding als bisschop van New Hampshire in 2003 is er één ding dat me het meest verontrust heeft: de manier waarop ik door de pers, door de mensen en door de Anglicaanse Gemeenschap werd afgeschilderd als een single issue-persoon. ais iemand die zich maar met één ding bezighoudt.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Robinson was enkele jaren terug uitgebreid in het nieuws. In de Anglicaanse kerk was grote commotie ontstaan doordat hij, in een vaste homofiele relatie levend, in New-Hampshire (Verenigde Staten) waar hij geliefd was, tot bisschop gekozen werd. Onbegrip en lastercampagnes waren zijn deel. Hij vertelt nu wat er precies gebeurde en legt uit dat God homofielen schiep zoals ze zijn. Hij onderzoekt de Bijbelse gegevens aangaande relationaliteit en (homo)seksualiteit en bespreekt ethische vragen hieromtrent. Maar het is toch vooral een boek vol verhalen van ontmoetingen en gebeurtenissen. Hij vertelt hoe hij omgaat met zijn geaardheid en neemt het op voor mensen die door seksuele aanleg, huidskleur of sociale status maatschappelijk marginaliseerden.
Zoals je hierboven in het uittreksel hebt kunnen lezen, is één van zijn uitgangspunten als homofiel: "Het klinkt waarschijnlijk arrogant om het zo te zeggen, maar het is de manier waarop ik het heb ervaren. Het kan zijn dat ik het volledig mis heb - alleen de tijd zal het leren - maar ik geloof dat ik echt door God naar het midden werd gedreven, dat ik vanuit de marge naar het midden van de orkaan werd gedreven - omdat God het wilde en om zijn wil te volbrengen."
Hoe ànders zou hij het kunnen ervaren? De kans is groot dat hij volledig mis is, en tijd zal het hem leren... Akkoord - maar ondertussen hoeft hij er geen andere mensen bij te betrekken, vind ik. Toch geen gelovigen die een zuivere geest in een zuiver lichaam op prijs stellen.
Bovendien is zijn geloof, slechts een geloof, geen écht weten. En, homofiel zijnde heeft hij natuurlijk deze vorm van geloof nodig teneinde zichzelf vanuit zijn brein te rechtvaardigen. Bovendien vindt hij de Bijbelse normen met betrekking tot seksuele praktijken 'niet helder genoeg' en om die reden verwijst hij naar de joodse schriften...
Kortom: ik heb zijn boek gelezen en kan je verzekeren dat er geen één zin instaat die een gezond denkende mens kan overtuigen dat een 'man van God' er een intieme seksuele relatie met een andere man op kan nahouden. Versta me goed: in mijn opinie kan zo'n iemand homofiel zijn, maar daar zou het dan ook moeten bij blijven. Net als een kerkdienaar hetero kan zijn, zolang hij maar met zijn 11 vingers van de vrouwen afblijft...
'k Weet het: ik ben iemand van de oude stempel... Anglicaanse priesters zijn namelijk niet gebonden aan het celibaat. Ook vrouwen kunnen priester worden, enzovoorts.
Antoine Bodar beschreef, onder andere, dat homofiel zijn (= geaardheid) en het beleven van homoseksualiteit (= doen) geen ziekte is, noch een handicap, maar wél een zondige afwijking. Teneinde verwarring te besparen zou hij graag in het dagelijkse spraakgebruik het onderscheid weer ingevoerd willen zien tussen de begrippen 'homofilie', de voorkeur, en homoseksualiteit'', het uitleven ervan.
Terug naar Gene Robinson ...
Doodsbedreigingen en jarenlang het middelpunt zijn van verhitte discussies hebben hun tol geëist: "Gene Robinson, de eerste openlijk homoseksuele bisschop van de Episcopale Kerk (de anglicaanse kerk in Amerika) treedt in januari 2013 af," zo meldden de Amerikaanse media. Hij is dan 65 jaar. Zeven jaar jonger dan de pensioenleeftijd van een bisschop.
In 2003 werd Robinson gewijd tot bisschop en dat zorgde in de wereldwijde anglicaanse gemeenschap voor zeer veel discussie. Homoseksualiteit is namelijk een gevoelig onderwerp in deze 80 miljoen leden tellende kerk. Inmiddels is Robinson niet langer de énige homoseksuele (hulp)bisschop van de Episcopale Kerk: in december 2009 werd de 55-jarige lesbische Mary Douglas Glasspool gewijd tot hulpbisschop in het bisdom Los Angeles.
|