Originele titel: The slap
Christos Tsiolkas
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Ambo | Anthos
|
|
Gewicht:
|
755 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
455
|
|
ISBN:
|
90-414-1575-0
|
|
ISBN-13:
|
978-90-414-1575-2
|
|
Categorie:
|
Maatschappij
|
|
Richtprijs:
|
€ 19,95
|
Korte Inhoud
Een krachtig verhaal over loyaliteit en de confilicten die familiebanden teweegbrengen
Iemand slaat op een barbecuefeest een kind dat niet het zijne is. Het kind was vervelend en de ouders bekommerden zich er niet om. Hoe reageren de omstanders, welke invloed heeft dit incident op de familie en vriendenkring?
De gebeurtenis heeft een dramatisch effect op de aanwezigen, direct of indirect. Vanuit het perspectief van acht verschillende vertellers (mannen en vrouwen, familie en vrienden van uiteenlopende leeftijden en achtergronden), die allemaal bij het incident aanwezig waren, zien we de gebeurtenis en de consequenties ervan van verschillende kanten. Het gebeuren dwingt hen allen na te denken over hun leefwijze, over hun verwachtingen en dromen, over hun idealen en verlangens.
Tsiolkas schetst uitmuntend en overtuigend de moderne tijd met de verschillende vormen van (samen)leven. Hij onderzoekt onze normen en waarden, die ieder voor zichzelf lijkt te bepalen.
Uittreksel
Blz. 7: Hector
Met zijn ogen nog dicht, en een vervliegende droom die hij al niet meer kon terughalen, voelde Hector loom met zijn hand naast zich op het bed. Mooi. Aish was al op. Triomfantelijk liet hij een wind en hij begroef zijn gezicht diep in het kussen om de klamme methaanstank te ontvluchten. Ik wil niet slapen in een jongenskleedkamer, klaagde Aisha altijd op de zeldzame onbewaakte momenten dat hij zich even niet in bedwang had. In de loop der jaren had hij geleerd zijn lichaam onder controle te houden en zich enkel te laten gaan wanneer hij alleen was: scheten laten en pissen onder de douche, boeren wanneer hij in zijn eentje in de auto zat, zich een heel weekend niet wassen en zijn tanden niet poetsen wanneer zij wegwas voor een congres. Niet dat zijn vrouw zo preuts was, ze kon alleen niet zo goed tegen de geuren en eigenaardigheden van het mannelijk lichaam. Zelf zou hij er geen moeite mee hebben om in een meisjeskleedkamer in slaap te vallen, omringd door de vochtige, bedwelmende geur van heerlijk jonge kutjes. Soezend, nog halfgevangen in de tedere armen van de slaap, draaide hij zich op zijn rug en duwde hij het laken naar beneden. Heerlijk jonge kutjes. Hij had die woorden hardop uitgesproken.
Connie.
De gedachte aan haar rukte hem uit zijn slaap. Aish zou hem een viezerik hebben gevonden als ze hem had gehoord. Maar dat was hij absoluut niet. Hij hield gewoon van vrouwen. Jong, oud, nog maar net opbloeiend of al verwelkend. En hoewel hij zich haast schaamde voor zijn ijdelheid, wist hij dat vrouwen ook van hem hielden. Vrouwen waren gek op hem.
Opstaan, Hector, zei hij tegen zichzelf. Tijd voor je ochtendritueel.
Dat ochtendritueel bestond uit een reeks oefeningen die hij elke morgen deed. Het kostte hem hooguit twintig minuten. Soms, wanneer hij hoofdpijn of een kater had, of een combinatie van beide, of gewoon lusteloos was, een gevoel dat uit het diepst van wat hij maar zijn ziel noemde leek te komen, lukte het hem om ze in tien minuten te doen. Wat hij belangrijk vond was niet het ritueel zelf, maar dat hij dat volbracht - zelfs als hij ziek was, dwong hij zich om de oefeningen te doen. Dan stond hij op, pakte een trainingsbroek, schoot een vuil T-shirt aan en voerde een stel rekoefeningen uit, elk dertig keer. Daarna ging hij op het kleedje in de slaapkamer liggen en deed hij honderdvijftig sit-ups en vijftig push-ups. Hij rondde het geheel af met een serie van drie rekoefeningen. Vervolgens ging hij naar de keuken en zette het koffieapparaat aan voordat hij naar het buurtwinkeltje aan het einde van de straat ging om de krant en een pakje sigaretten te kopen. Weer thuis schonk hij zich een kop koffie in, liep naar de veranda, stak een sigaret op, sloeg de sportpagina's open en begon te lezen. Op dat moment, met de krant opengeslagen voor hem, de indringende geur van koffie in zijn neus en de eerste stoot tabaksrook in zijn longen, waren al het gedoe, het gezeik, de spanningen en onzekerheden van de dag die voor hem lag volkomen onbelangrijk. Op dat moment, en alleen op dát moment, was hij gelukkig.
Hector had al op jonge leeftijd ontdekt datje het lome, verstikkende genoegen van de slaap alleen kon doorbreken door er dwars doorheen te banjeren, je ogen open te doen en meteen uit bed te springen. Maar deze keer bleef hij met zijn hoofd op zijn kussen liggen en liet hij zich door de geluiden van zijn gezin langzaam helemaal wakker maken. Aisha had de keukenradio op een klassieke FM-zender afgestemd: de Negende van Beethoven klonk door het hele huis. Vanuit de zitkamer hoorde hij elektronische piepjes en snerpende echo's van een computerspelletje. Hij bleef nog even liggen, wierp toen het laken van zich af en bekeek zijn naakte lichaam. Hij tilde zijn rechtervoet op en zag hoe die terugviel op het bed. Vandaag is het zover, Hector, zei hij tegen zichzelf, vandaag is het zover. Hij sprong uit bed en trok een rode onderbroek en een hemd aan, ging lang en luidruchtig pissen in de badkamer en stormde de keuken in. Aisha stond eieren te breken boven een koekenpan, hij kuste haar in haar nek. De keuken rook naar koffie. Hij zette de radio midden in het crescendo uit.
`Hé, ik was aan het luisteren.'
Recensie
door
Tsenne Kikke
Christos Tsiolkas beschrijft in De klap een barbecue die wordt gehouden door een echtpaar voor familie en vrienden. Het is een zonnige dag en het is gezellig, maar de vredige stemming verandert als iemand een kind tot de orde roept met een klap. Eén klap, waardoor familiebanden op scherp komen te staan en vriendschappen in de knel komen. De klap laat zien hoe de aanwezigen op de barbecue door het incident na gaan denken over onderwerpen als het gezinsleven, familie en vriendschappen, afgewisseld (of soms gepaard) met seks, drugs en alcohol.
Acht aanwezigen vertellen elk in een hoofdstuk hoe de klap hun leven heeft beïnvloed. Zo beschrijft gastheer Hector zijn relatie met zijn vrouw Aisha en zijn kinderen. Het hoofdstuk zit vol mannelijk gezemel over het gezinsleven: het terugverlangen naar vrijheid en oude auto's. Zijn vader vertelt juist over zowel de moeilijkheden als de schoonheid van het ouderdom en over de kracht van vergeving.
Ook leert de lezer Harry - de man die de klap aan het kind verkoopt - beter kennen wanneer hij vertelt over zijn vrouw, zoon, werk en zijn buitenechtelijke affaire. En natuurlijk komt ook Rosie - de moeder van het kind dat de klap kreeg - aan het woord. Zij toont haar woede, legt haar woelige liefdesleven op tafel en vertelt over haar huwelijk met een alcoholist.
In 'De klap' word je direct opgenomen als lid van de familie- en vriendengroep. In het eerste hoofdstuk komt elke gast voorbij en is het net of je iedereen zelf ziet binnenkomen. Maar omdat Tsiolkas alle vijfentwintig gasten tegelijk introduceert, is het lastig om bij te houden wie ook al weer wie is.
Veel personages hebben bijnamen - soms zelfs meerdere - wat zorgt voor nog meer verwarring. Tsiolkas gooit met namen: naast de vijfentwintig gasten komen er meer dan honderd andere namen voorbij. Het verhaal raakt hierdoor soms verwijderd van de rode draad. De schrijver schept hiermee onduidelijkheid die hij gemakkelijk had kunnen voorkomen door simpelweg te schrappen.
Of het aan de schrijver, de vertaler, de redacteuren of de uitgever ligt, is moeilijk te zeggen, maar er staan toch een aantal spel-, grammatica- en stijlfouten in het boek. Zo verandert Anouk op een gegeven moment opeens in haar vriendin Aisha. In het begin van het hoofdstuk ligt Anouk in bed, maar staat er dat Aisha op de wekker kijkt. Ook wisselt het perspectief soms kort en zitten er enkele spelfoutjes in de namen van personages.
Wat te waarderen is aan dit boek, zijn de schaarse prachtige zinnen, die raak zijn in hun kernachtige en beeldende omschrijving. Schouders die elkaar kussen, een giftige muur van stilte, een koude rilling die wordt omschreven als een geest die over de ruggengraat loopt: de auteur weet situaties bijna sprookjesachtig te omschrijven.
Maar Tsiolkas is zuinig met mooi taalgebruik, hij verweeft maar af en toe een treffende metafoor door zijn verder eenvoudige zinnen. 'Hij had pijn in zijn borst, er zat een koord strak om zijn longen gespannen' is een goed voorbeeld van één van die mooie metaforen. Je voelt bijna hoe benauwd het personage zich voelt, wat voor pijn hij ervaart.
Tsiolkas is ook goed in vunzig taalgebruik. Al op de eerste bladzijde lees je over scheten, pissen, boeren en jonge kutjes. Er wordt gemasturbeerd, geneukt en gescholden. Sperma, pikken en kutten zijn bijna in elk hoofdstuk van de partij. Dit woordgebruik is niet verrijkend voor het verhaal, vooral niet omdat het geforceerd over komt. In elk hoofdstuk komt namelijk seks voor. Tsiolkas draaft te ver door.
De klap is een harde beschrijving van de hedendaagse samenleving. Het is een beeldend boek over de kracht van familie en vriendschap, liefde en haat. De beschrijvingen zijn nauwkeurig, maar Tsiolkas verliest zichzelf niet in de details. Hij strooit teveel met nutteloze namen en personages, maar als je daar doorheen kunt kijken, ben je heel even in Australië en ben je deel van een grote groep bijzondere vrienden en familie.
- Michelle Brouwer -
|