|
|
Oorlog als er vrede dreigt
|
|
Anja Meulenbelt
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Ambo | Anthos
|
|
Gewicht:
|
460 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
325
|
|
ISBN:
|
90-263-2290-9
|
|
ISBN-13:
|
978-90-263-2290-7
|
|
Categorie:
|
Politiek
|
|
Richtprijs:
|
€ 19,95
|
Korte Inhoud
De vrede tussen de Palestijnen en Israël lijkt verder weg dan ooit. Is er nog wel een oplossing mogelijk? In Oorlog als er vrede dreigt betoogt Anja Meulenbelt dat het vooral Israël is dat geen vrede wil. De oorlog tegen Gaza, met vele burgerdoden en grote verwoesting tot gevolg, bracht die vrede geen stap dichterbij.
In 'Oorlog als er vrede dreigt' ligt nu eens niet de nadruk op de schade van de bezettingspolitiek voor de Palestijnen, maar voor Israël zelf. Is Israël het land geworden waar de zionisten van droomden? Hoe zit het precies met de interne tegenstellingen, de kolonistenbeweging en de behandeling van de Palestijnse minderheid? Hoe is het gesteld met het democratische gehalte van een land dat het leger laat bepalen wanneer er een volgende oorlog moet komen? Heeft Israël wel een oplossing voor wat eens 'het Arabische probleem' heette?
Uittreksel
Blz. 195: Vijandbeeld 'Arabier'
Er is nog een manier waarop Israël racisme produceert: het heeft een vijandbeeld nodig om de eigen bevolking ervan te overtuigen dat ze altijd waakzaam moeten blijven, dat het nodig is om miljarden in de bewapening te investeren terwijl de sociale voorzieningen worden verwaarloosd, dat de jongeren langdurig het leger in moeten en bereid moeten zijn voor het vaderland te sneuvelen. Het heeft ook een vijandbeeld nodig om de buitenwereld ervan te overtuigen dat de aanvallen op Palestijnen gerechtvaardigd waren. Ook moet de bevolking bereid gevonden worden om de bezettingsmacht te bemannen. Daarvoor is het een vereiste om de Palestijnse bevolking, die door die bezettingsmacht onder de duim gehouden moet worden, te demoniseren. Hoe krijg je een tiener anders zo gek dat hij bereid is om een man die de leeftijd heeft van zijn opa urenlang vast te houden bij een checkpoint, hoe krijg je soldaten zover dat ze bereid zijn om een vrouw die van haar kind moet bevallen tegen te houden bij de controlepost en te verhinderen dat ze op tijd in het ziekenhuis komt? Judith Herzberg zei eens: 'Als je gedwongen wordt om iemand te slaan, ga je die dan niet vanzelf ook haten?'
Vroeger was het eenvoudig om aan te haken bij het vanzelfsprekende koloniale neerkijken op die primitieve Arabieren, na 9/11 was het eenvoudig om aan te haken bij de angst voor het islamitische terrorisme. Van een conflict dat in wezen nooit een religieus conflict was, werd zo een godsdienstoorlog gemaakt. We vechten tegen de oprukkende islam, is de nieuwe mantra. Daar hoort bij dat er een doorgaande lijn wordt gesuggereerd van de nazi's van toen naar hun opvolgers, de Arabieren. Goldberg, die over Israëlisch racisme schreef, beschrijft dat zijn familie die al lang in Israël leeft, hem precies uit kan leggen dat alle Arabieren terroristen zijn, met bommen onder hun bed om Israël mee te bestoken als ze de kans maar krijgen, loerend bij de grens of ze een verdwaalde Israëlische soldaat kunnen kidnappen, en altijd maar bezig te bedenken hoe ze de staat Israël van de kaart kunnen vegen.
Het Israëlische racisme is het resultaat van het zionistische kolonialisme, zegt Joel Kovel. De onderdrukker moet immers zijn heerschappij kunnen rechtvaardigen en daartoe worden er mythen geproduceerd over de aard van die ander, die ondergeschikt wordt gemaakt en ondergeschikt gehouden moet worden. Je vindt die onderschikking ook in het hiërarchische verschil tussen ashkenazim en mizrahim. Het zionisme werd fundamenteel racistisch vanaf het moment dat het zijn staat verwezenlijkte, en blijft dat zolang het wil dat dat een joodse staat is, zegt Kovel. De kern van het zionistische racisme is het slechte geweten - iedereen kan bedenken dat het onaanvaardbaar is wat andere mensen hier wordt aangedaan, tenzij je ze niet beschouwt als mensen.
En dus wemelt het van de voorbeelden van Israëlische leiders die Palestijnen vergelijken met 'gedrogeerde kakkerlakken in een fles' (een generaal), of van de orthodoxen die de Arabieren openlijk uitmaken voor Amalek, de duivel zeg maar, die vernietigd moet worden.
Terwijl de eigen joodse bevolking moet blijven geloven dat de Palestijnen de aartsvijand zijn, en alle andere Arabieren ook, moet de buitenwereld ervan overtuigd worden dat Israël niets anders doet dan zich verdedigen tegen een onberekenbaar en onbetrouwbaar volk. Dat wordt steeds moeilijker, aangezien het verhaal van de Palestijnen zelf, en met name de beelden van hoe zij onder bezetting moeten overleven, steeds meer doordringen in de westerse wereld. Het versterken van het vijandbeeld bereikt inmiddels grote hoogten: Palestijnen zijn niet alleen terroristen en jodenhaters, ze indoctrineren hun eigen kinderen, moeders sturen hun eigen zoons de zelfmoordaanslagen in, strijders verschuilen zich achter burgers en misbruiken hen als 'menselijk schild', en met name Hamas bestaat slechts uit gevaarlijke islamitische extremisten die niet voor rede vatbaar zijn. In het volgende hoofdstuk zal ik het er nog over hebben hoeveel energie Israël steekt in het versterken van dat vijandbeeld, daarbij flink geholpen door de toegenomen islamofobie in de meeste westerse landen. Het is inmiddels heel voorspelbaar dat de grootste islamofoben zich kritiekloos achter Israël scharen, en de christenen voor Israël zich graag van ferme, negatieve oordelen over moslims bedienen.
De soldaten van de messias
`Dat zijn mijn broeders niet,' schreef Yossi Sarid, 'die lui horen niet bij mijn familie, ik wil niets met ze te maken hebben.' Sarid is voormalig minister van Onderwijs voor de Meretzpartij, die in Israël doorgaat voor links. Hij was woedend omdat premier Netanyahu de kolonisten zijn broeders had genoemd. Veel Israëli's die nog steeds zionistisch zijn maar zichzelf progressief achten, verzuchten dat het de kolonisten zijn die het voor het land verpesten. Zonder de kolonisten, die de Westoever steeds verder bezetten, die gewelddadig zijn tegen de Palestijnen die er wonen, die naar niemand luisteren behalve naar hun eigen leiders, openlijk racistische taal uitslaan en het imago van Israël verpesten, zou een vredesovereenkomst met de Palestijnen mogelijk zijn, is de veelgehoorde mening van links.
Het is maar een van vele verhalen: op 8 juni 2008 waren twee Palestijnen, Tamam Nawaja van 57 jaar en haar man Khalil van 70, hun geiten aan het hoeden op een paar kilometer afstand van de nederzetting Sussia. Opeens kwamen er drie jonge mannen op hen af, van wie twee gemaskerd, die zeiden dat ze weg moesten gaan. Ze weigerden. Een halfuur later kwamen de mannen terug op een tractor, vergezeld van nog meer gemaskerde mannen die met knuppels op hen in begonnen te slaan. Een familielid in de buurt belde om hulp. De soldaten die kwamen gaven de slachtoffers eerste hulp, en een ambulance bracht Tamam naar het ziekenhuis. Dit is wat het incident bijzonder maakte: de aanval werd gefilmd door een familielid dat een videocamera had gekregen van B'Tselem, de Israëlische mensenrechtenorganisatie die in Nederland de Geuzenpenning heeft gekregen. Shooting Back heet hun actie, die Palestijnen de mogelijkheid geeft aanvallen door kolonisten te filmen.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Het boek van Anja Meulenbelt 'Oorlog als er vrede dreigt' tracht een eenzijdige blik te werpen op de bestaande conflicten. Eenzijdig - want, draai het of keer het, indien men als uitgangspunt partij heeft gekozen, is men meer dan subjectief, hoe hard men ook zijn best doet het te verdoezelen.
Volgens de schrijfster worden de conflicten soms gereduceerd tot een enkel conflict met slechts twee partijen. Maar die partijen zijn niet homogeen, voegt ze eraan toe. Meulenbelt beschrijft hoe pluriform de (Israëlische) joden zijn. Er zijn seculiere joden, orthodoxe joden, niet-praktizerende joden, enzovoort. En ze denken echt niet allemaal hetzelfde over Israël. Hetzelfde geldt voor de Palestijnen. Die zijn ook pluriform, ze hebben ook seculieren en orthodoxen en ze houden er ook verschillende meningen op na. Alleen is daar weinig aandacht voor - maar, dit is niet zo erg, zolang de mensen die aldaar verblijven zich daar maar van bewust zijn.
Meulenbelt is van mening dat de discussie in Nederland over dit conflict 'zwaar gepolariseerd' is. En heel eerlijk geeft zij toe dat zij partijdig is. Natuurlijk legt zij uit waarom zij ervoor kiest partijdig te zijn voor de Palestijnse zaak. Zo vindt ze het fout dat Hamas alleen wordt voorgesteld als een 'terroristische organisatie', enzovoorts. Indien je daarin geïnteresseerd bent en nog veel meer, en indien je een beter begrip van de situatie tussen Israel en Palestina wil verkrijgen; een begrip, enkel en alleen gezien door de bril Anja Meulenbelt, moet je het boek voorzeker lezen.
|