Benjamins boom

Patty Harpenau

	Type:	Paperback
	Uitgever:	Ten Have
	Gewicht:	200 gram
	Aantal Pagina's:	137
	ISBN:	90-259-6043-X
	ISBN-13:	978-90-259-6043-8
	Categorie:	Spiritueel
	Richtprijs:	€ 13,5

Korte Inhoud

Het boek over Benjamin, de oudste zoon van een ongewone mystieke rabbijn, vertelt het verhaal van de levensboom met het eeuwige leven, die mensen leert hoe ze moeten groeien en bloeien.

Benjamins boom kent de ziel van de schepping. Ze kent het geheim van het leven. Ze leert je het leven te leven zoals het geleefd zou moeten worden. Ze leert je dat alles begint bij de aarde en de wortels van het leven. Haar adem is vriendschap en als je van haar houdt zoals zij van jou, dan geeft ze je het grootste cadeau dat zij in haar oude bast heeft wonen: levenszaadjes. Want wie wil je zijn en wat wil je worden? Daarnaast kraakt Benjamins boom de Code van Ben: de wet van het eeuwige leven. Als mensen de illusie van het levenseinde doorbreken, dan vinden ze de kracht om zo mooi en goed mogelijk te leven.

Patty Harpenau is levenscoach en geeft cursussen en workshops over de codes van het leven. Ze schreef onder andere de bestseller ‘Het geheim van the Secret’, het werkboek dat de kennis over de Wet van de Aantrekkingskracht toegankelijk maakte voor het dagelijks leven. Haar laatste boek, ‘The Life Codes’, is in vele talen wereldwijd uitgebracht.

Uittreksel

Blz. 13: 1. Zo begon het

Winter van 2008-2009

De winter gleed voorbij en met het afscheid verdween zijn koude adem. De vorst had de aarde beschermd, zodat al wat nieuw en mooi was in het nieuwe seizoen tot leven kon komen. Alles leek levenloos, maar in werkelijkheid ontwaakte Moeder Aarde uit de winter. In de veiligheid van haar bescherming kon alles wat was verdwijnen en alles wat wilde zijn, geboren worden. Het voorjaar zou met zijn vleugels het ijs laten smelten, zodat het licht de verborgen schatten zou vinden. Alles wat onzichtbaar was gebleven werd door het licht zichtbaar gemaakt.

Alles werd vernieuwd, behalve ik. Ik had het licht in mijn hart verloren. Het was een aantal maanden na het sterven van Benjamin. Ik had mijn oudste zoon verloren aan de dood, en zoals de vorst een nieuwe toekomst kan verbergen, zo verborg zijn dood mijn leven. Ik zocht Ben, zoals we hem noemden, in de nacht, in het licht van de dag, tussen de sterren en in het blauw van de hemel. Ik wachtte op een teken dat hij was aangekomen op een plek die hem zou koesteren en veiligheid zou bieden. Ik had geen verstand van de dood. Ik begreep het leven en haar codes. Zij waren mij geleerd door de vader van Benjamin, Abraham. Een ongewone, rebelse, wijze rabbijn, een mystieke, alchemistische leraar, die in de ziel van het land, het hart van Jeruzalem, de codes van het leven aan zijn leerlingen onderwees. Ik was één van hen.

Niet lang geleden schreef ik op zijn verzoek over de codes van het leven. Over de dood schreef ik niet, want de codes van de hemel waren mij niet bekend. Ik had geen reden om ze te zoeken. Tot de dag dat Ben stierf. Die dag stond mijn leven stil en keek ik omhoog naar de hemel en zocht... en vroeg... en smeekte, dat wat ik als God benoem, om een teken van leven.

Ik wist dat ik Ben te leen had. Te leen van zijn moeder, Rebecca,omdat ik hem van haar had gekregen op de dag dat zij stierf. Te leen van zijn vader, Abraham, omdat zijn pad als beroemd leraar hem op plaatsen over de gehele wereld bracht. Hij vertrouwde mij de zorg voor zijn jongste zoon toe, en ik nam hem in liefde op. Het werd mijn taak om zijn Benjamin op te voeden met de codes die hij mij eens zelf had onderwezen.

Ik gaf Ben zelf regelmatig te leen aan uitzonderlijke levensleraren die zijn vader op zijn pad had gezet. Zij onderwezen hem zaken die zijn ogen niet konden zien, en bij zijn terugkeer zag ik de verandering in zijn wezen. Ik wist dat zijn voetstappen hem uiteindelijk zouden leiden naar plaatsen waar niemand heen durfde te gaan. Maar dat ik hem moest uitlenen aan de dood, wist ik op dat moment nog niet.

Onze Ben liep waar anderen niet konden lopen. Hij plantte vrede op de plekken waar geen vrede woonde. Hij stierf op een heilige plaats, hoog in de bergen. Hij liet zijn lichaam achter en liep de hemel in. Zijn as werd thuisgebracht en overhandigd aan David, de broer van zijn vader Abraham, die ik huwde toen wij Benjamin adopteerden. David werd door ons huwelijk Bens tweede vader.

Mijn David kende als geen ander Bens verhaal. Hij was opgegroeid in hetzelfde gezin als de vader van Benjamin. Als jongste broer van Abraham kende hij de familiegeschiedenis in de lijn van profeten. Van Adam tot Ibrahim, van Musa tot aan Davids grootvader, de man naar wie hij was vernoemd.

Wij wisten wel degelijk wie en hoe ongewoon Ben was, maar het hoofd wil niet altijd weten wat het leven je voorspiegelt. Op de dag dat David mij de urn van ons oudste kind overhandigde, zag ik het licht in zijn ogen breken. Ben was al enkele dagen overleden, toen zij hem vonden. Daar waar bijna geen adem meer kan wonen, zo hoog en zo ver, had hij zijn lichaam verlaten. De autoriteiten hadden hem volgens lokaal gebruik gecremeerd. Ze hebben niet geweten dat hij joods was en dat het voor joden bij wet verboden is om verbrand te worden. Het doet er ook niet toe. Hij was een kind van de wind en alle geloven woonden in hem.

Ik las in de ogen van mijn lief dat de onzekerheid hem te veel werd: had Ben geleden? Was Ben de weg kwijtgeraakt, of had hij er bewust voor gekozen om het leven te verlaten? Hoe was hij gestorven en wat was het testament, het verhaal van zijn afscheid?

Ik voorvoelde dat zijn erfenis te vinden zou zijn in zijn dood.

Die dag besloot ik op zoek te gaan en zo begon het. Een begin met een onbekend einde. Ik moest en zou Ben vinden, al zou ik daarvoor regelrecht de hemel in moeten lopen: ik had niets meer te verliezen. Oprecht verdriet maakt dapper.

In de tuin van ons huis staat een oude boom. Een levensboom. Het is een bomenkind uit Eden, een telg van de oudste boom van de wereld. Het zaad waaruit zij is voortgekomen wordt al eeuwenlang door de familie van Abraham en David bewaard. Geen gewone familie, voor zover een familie gewoon kan zijn. In de familie van mijn man worden van vader op zoon de geheimen van het leven onderwezen: ongeschreven kennis die voortkomt uit de oudste woorden van de wereld. Wijsheid die als zielenlijm tussen geschreven letters woont en die van oudsher zorgvuldig van leraar op leerling is doorgegeven.

Toen Ben en ik, samen met David, een jaar na het sterven van zijn moeder naar mijn geboorteland Nederland reisden om een leven voor onze toekomst op te bouwen, hebben we samen een levensboomzaadje in de achtertuin van ons nieuwe huis gezaaid. Zo groeide een bomenkind van de oudste boom ter wereld in Hollandse aarde. En zoals bij haar bomenfamilie gewoon is, woont in haar stam de kennis van de wereld. In haar worteltenen groeit de wijsheid van het leven en in haar bladerenvingers is de hartslag van het universum te voelen. Voor de meeste mensen is zij gewoon een boom. Maar een boom is nooit gewoon. Nooit.

Op zijn eerste verjaardag in Nederland, zijn zesde geboortedag, stond Ben samen met zijn trouwe beer onder de met ballonnen versierde levensboom. Zijn safta Anna, de moeder van zijn geliefde moeder, was op bezoek geweest.