Robert Rosenboom
|
Type:
|
Hardcover
|
|
Uitgever:
|
Ten Have
|
|
Gewicht:
|
460 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
160
|
|
ISBN:
|
90-259-6032-4
|
|
ISBN-13:
|
978-90-259-6032-2
|
|
Categorie:
|
Opleidingen
|
|
Richtprijs:
|
€ 24,9
|
Korte Inhoud
D e huidige financiële crisis levert heftige beroering op en houdt ons danig in de greep. En dit zal de laatste crisis niet zijn. Robert Rosenboom beschrijft aan de hand van de acht muziektonen hoe bestuurders en leidinggevenden van crises kunnen leren en hoe ze er sterker uit kunnen komen.
Crises én organisaties ontwikkelen zich volgens vaste patronen. En wel volgens de universele wet die bestaat uit acht opeenvolgende fasen: de Wet van het Octaaf. Deze gaat uit van natuurlijke versnellingen en vertragingen. Juist in de periodes waar de vaart er even uit is, 'intervallen' genoemd, vinden wezenlijke veranderingen plaats en ontstaan de meest bepalende en vaak ook succesrijke inzichten. Door de acht tonen in praktisch handelen te vertalen en de intervallen als leermomenten te koesteren, kunnen organisaties zich snel aanpassen aan veranderende omstandigheden.
Robert Rosenboom noemt zichzelf een filosoof en is werkzaam als trainer en consultant bij Springteam, trainersatelier in Rotterdam
Uittreksel
Blz. 20: Wat me zo fascineert is de grote overeenkomst die ik zie met medewerkers en bestuurders van organisaties van wie in deze dynamische en complexe tijd ook topprestaties worden verwacht. Om ook hier perfecte resultaten te boeken, zouden de dode momenten doorslaggevend moeten zijn, maar dat blijkt in de praktijk heel anders uit te pakken. Aan de dode momenten bij het besturen, veranderen en ontwikkelen van organisaties wordt nauwelijks aandacht besteed en ze worden soms zelfs door onwetendheid helemaal over het hoofd gezien. In plaats van deze springlevende momenten, deze intervallen dus, voor succes in te zetten, lopen bestuurders er ongewild met een wijde boog omheen. Waarom doen ze dat, welke rol spelen de medewerkers van organisaties daarbij, en vooral: als ze deze intervallen wel zouden benutten, welke winst valt er dan te behalen?
Een mooie metafoor waarin we het grotere geheel kunnen herkennen en dat ik de matrix noem, is het kleurenpalet van een kunstschilder. Iedere kunstschilder leert op de kunstacademie kleuren mengen. Het is een van de eerste vaardigheden die hij zich eigen moet maken. Hij leert dat er drie primaire kleuren van licht zijn: cyaan (een soort blauw), magenta (een soort roze-rood) en geel. Door deze kleuren met elkaar te vermengen maakt hij alle kleuren. Op de meeste voorwerpen om ons heen valt wit licht. Dit witte licht bestaat uit alle kleuren van het spectrum, terwijl we het voorwerp toch gekleurd zien. Dit komt doordat het voorwerp zelf één of meerdere kleuren absorbeert. De kleuren die het niet absorbeert, belanden in ons oog.
Wij als leek kennen ze weliswaar als rood, blauw en groen, maar dat komt door de ondergrond waar de kleuren op zijn aangebracht. Is de ondergrond wit, zoals we in het bovenstaande voorbeeld tonen, dan komt door de op elkaar 'gestapelde' kleuren in het midden van de afbeelding, zwart, oftewel het ontbreken van licht naar voren.
Is de ondergrond echter zwart, zoals bij een televisiescherm en zoals het onderstaande voorbeeld laat zien, dan veroorzaken de op elkaar gestapelde kleuren rood, blauw en groen terug in het midden van de afbeelding wit.
Los hiervan laten beide voorbeelden zien - en daar gaat het feitelijk om - dat de schilder die drie primaire kleuren alle door hem gewenste kleuren kan mengen. Ook al werkt hij hier dagelijks mee, toch komt deze basiskennis nooit meer ter sprake, het zit hem als het ware in de genen. Hij valt er zijn hele verdere carrière als kunstschilder doorlopend op terug, zonder het er verder over te hebben. Wat is hier zo bijzonder aan? Doen wij in ons werk en leven niet precies hetzelfde als die kunstenaar? Nee, volgens mij doen we niet hetzelfde als deze kunstenaar, integendeel zelfs.
Met de matrix bedoel ik het framework van kennis over het geheel, als tegenovergestelde van kennis over de gefragmenteerde delen. Ook wij dienen ons eerst de kennis van de drie 'primaire kleuren eigen te maken voordat we ons leven verder zelf kunnen inkleuren. Met deze drie kleuren doel ik feitelijk op drie universele wetten. Het zijn drie enorm grote wetten die aan ieder bestaan ten grondslag liggen en die met of zonder onze instemming hun invloed aanwenden en hun werk doen. Net als bij de kunstschilder wordt van ons gevraagd deze drie grote principes (wetten) eerst in onze genen te hebben om het er vervolgens in de praktijk van het leven niet meer over te hebben. Omdat we ze dan geïnternaliseerd hebben.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Op Wikipedia lezen we, onder andere, het volgende over het enneagram ... "Van het enneagram wordt gezegd dat het een eeuwenoude studie van menselijke motivatie, is maar waarschijnlijker is het dat het getallenschema in het begin van de twintigste eeuw is bedacht door George Gurdjieff, Armeens filosoof en mysticus. De eerste bekende publicatie van het enneagram vond plaats in 1949 in het boek Op zoek naar het wonderbaarlijke van Gurdjieffs leerling Pjotr Ouspensky In deze versie was er nog geen sprake van het beschrijven van het menselijk gedrag. Die functie werd pas in de jaren '60 toegevoegd door Oscar Ichazo. De Chileense psychiater Claudio Naranjo doceerde zijn begrip van het enneagram aan een aantal jezuïeten, die het vervolgens verder verspreidden. Hoewel het diagram sindsdien een grote populariteit heeft verworven wordt het in de professionele psychologie nauwelijks gebruikt."
Voor mensen die een studie hebben gemaakt van de werken van Pablo Neruda en Izacho is tot een zeer interessante aanvulling. Robert Rosenboom noemt intervallen dode momenten die in werkelijkheid springlevend blijken te zijn. Gerelateerd aan organisaties zijn het momenten waarin de organisatie de tijd wordt gegund orde op zaken te stellen. Aan de dode momenten bij het besturen, veranderen en ontwikkelen van organisaties wordt door bestuurders nauwelijks aandacht besteed. Door onwetendheid worden ze zelfs helemaal over het hoofd gezien. In plaats van ze voor succes in te zetten, loopt men er ongewild met een wijde boog omheen.
Volgens G.I. Gudjieff moeten deze intervallen worden opgevuld: soms van binnenuit, in andere momenten van buitenaf; dit, afhankelijk waar precies het interval zich in het octaaf voordoet. Robert Rosenboom wijkt enerzijds van dit principe af, maar anderzijds kan niemand het hem kwalijk nemen, gewoonweg om niemand precies weet wat Gurdjieff in wezen met zijn octavenleer bedoelde.
Weet, dat alles wat je over het enneagram op de markt vindt niets te maken heeft met de leer van George Ivanovitch Gurdjieff.
Rosenboom werkt bijvoorbeeld ook met het begrip 'toeval'. De gewone mens, zei Gurdjieff, leeft onder we wetten van Toeval. Mensen met een hoger bewustzijnsniveau staan onder de wetten van het Lot, en mensen op een nog hogere trap staan onder de wetten van de Wil. Gurdjieff zou zich dus nooit hebben beziggehouden met de wereld waarin Toeval regeert.
Rosenboom schrijft, bijvoorbeeld, dat er in het interval op 6 een schok is van binnenuit. Deze interval op 6 staat tussen sol en la. Nu weet je misschien dat dit interval normaliter tussen si en do moet staan. Anders gezegd: er wordt geen verklaring gegeven waarom dit zo is, en wat een mens daarmee in werkelijkheid moet aanvangen.
Nog vreemder is de vermelding van het interval op 9 op bladzijde 36, dat helemaal geen interval is, integendeel. Gurdjieff zou zeggen dat dit het punt is waar de 3 in de 1 overgaat, oftewel de stikstof wordt koolstof. De Do staat dus voor een gloednieuw octaaf - stijgend, of dalend - of, vult het interval van een ander octaaf op, tenzij men zich in een vicieuze cirkel bevindt. In elk geval: punt 9 is helemaal geen interval.
Nogmaals: als aanvulling is het boekje niet slecht. Het doet een mens na-denken. Het helpt je in het scheiden van Leugen en Waarheid. Gurdjieff zou beweren dat 'De wet van het octaaf' vanuit het formatorisch apparaat is geschreven. De ervaringen - ik bedoel daarmee: werken met het enneagram - moet je zelf opdoen.
|