Originele titel: 102 Minutes: the untold story
Jim Dwyer & Kevin Flynn
Korte Inhoud
Twee verslaggevers van The New York Times nemen ons mee in het World Trade Center op 11 september en geven ons een veelomvattend beeld van waar heldendom.
11 september 8.46 uur: 14.000 mensen bevinden zich in de Twin Towers als vlucht 11 van Amerika Airlines de noordtoren in vliegt. Wat volgt is een ramp die we allemaal op televisie hebben kunnen volgen waar we uitgebreid over hebben kunnen lezen in kranten en tijdschriften.
Maar het is veel onthullender om het verhaal te zien door de ogen van de mensen in de torens en d e reddingswerkers die hun leven waagden om deze mensen te redden. Gewone mensen blijken in deze verschrikkelijke omstandigheden in staat te zijn tot bovenmenselijke daden om zichzelf en anderen re redden. De chaos en het drama van de ramp worden voelbaar door de vele details die Dwyer en Flynn beschrijven: een man draagt een gehandicapte vrouw 54 verdiepingen naar beneden, een agent komt onm door een vallend lichaam, gesmolten aluminium drupt uit de ramen op de 80ste verdieping. Dit is het verhaal van de 12.000 mensen die wisten te ontsnappen en de 2.749 mensen die omkwamen in die gruwelijke 102 minuten.
Uittreksel
Blz. 19: En dan de harde cijfers: de hoofdlijkschouwer van de stad New York meldt dat 2.749 mensen de dood vonden bij de aanslagen op New York. Onder hen bevonden zich 147 passagiers en bemanningsleden van de twee vliegtuigen; op de verdiepingen die door de vliegtuigen werden geraakt, bevonden zich zeshonderd mensen die op slag dood waren. Nog eens 412 van de overledenen waren reddingswerkers die te hulp schoten. De rest, meer dan 1.500 mannen en vrouwen, overleefde de eerste klappen weliswaar, maar kwam vervolgens tot wel twintig verdiepingen onder de inslag alsnog vast te zitten. Net als de passagiers aan boord van de onzinkbare Titanic beschikten veel mensen in het WTC gewoon niet over de middelen om te ontsnappen uit torens die niet konden instorten, zoals hun toegezegd werd, zelfs al werden ze door vliegtuigen geraakt. In hun strijd om te overleven verzonden al deze mensen, zowel overlevenden als degenen die zouden omkomen, honderden berichten. Deze verschaffen ons het verhaal van die 102 minuten.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Het boek is een beetje controversieel omdat de samenwerking tussen de brandweerdiensten met het politiekorps volledig wordt afgebroken. Er wordt ook gewag gemaakt van het feit dat de gebouwen niet enkel en alleen niet voor 100% vuurbestendig waren, maar ook niet '€˜vlietuigcrashbestendig'€™. Alsof zulke zaken regelmatig gebeuren en torenhoge gebouwen speciaal daarvoor moeten beschermd worden... Het boek handelt tevens meer over het resultaat van de aanslag, niet over de oorsprong.
Nu moeten we hier wel bij vertellen, dat in een opgenomen interview, dat enkele weken later na de kaping werd ontdekt, Osama Bin Laden himself opmerkte, dat ze niet hadden verwacht dat de torens in hun geheel zouden instorten, maar dat alleen plaatselijke verdiepingen zouden inzakken... Niet dat dit iets goed maakt, natuurlijk: het is maar een weetje.
Na het boek... de film. Paramount is bezig met de filmproductie over de aanslag op het World Trade Center van 11 september 2001 in New York. Het is een film van Oliver Stone met in de hoofdrol Nicolas Cage, en handelt over twee politieagenten, Will Jimeno en John McLoughlin, die op het nippertje gered werden uit de Twin Towers.
Het andere project, van Columbia Pictures, is gebaseerd op dit boek '102 Minutes' van Jim Dwyer en Kevin Flynn. De film vertelt het verhaal van de reddingsacties die hebben plaatsgevonden tussen 8:46 uur en 10:28 uur, de tijd tussen het moment dat het eerste vliegtuig het World Trade Center invloog tot de toren instortte. Billy Ray, schrijver en regisseur van 'Shattered Glass', heeft een eerste versie van het script afgeleverd.
Natuurlijk kunnen we ons de vraag stellen '€˜waarom?'€™ Amerika slaat uit alles munt, dat is geweten. Een film kan de realiteit nooit dichter benaderen dan het boek. Alles wat er in een film over de 2.749 overledenen gezegd en in beeld gebracht wordt, kan slechts op overgedramatiseerde en gecommercialiseerde fantasie berusten. Of, gaan de winsten misschien naar de overblijvende familieleden en erfgenamen... ?
|