Aderlating

Victoria Leatham

	Type:	Paperback
	Uitgever:	De Boekerij
	Gewicht:	297 gram
	Aantal Pagina's:	208
	ISBN:	90-225-4136-3
	ISBN-13:	978-90-225-4136-4
	Categorie:	Zelfverwonding
	Richtprijs:	€ 14,95

Korte Inhoud

Ook tijdens haar moeilijkste periodes merkte een buitenstaander niets bijzonders aan Victoria Leatham. Ze was zelfverzekerd, beleefd, gezellig. Een gewone jonge vrouw. Maar vanaf haar studententijd worstelde Victoria Leatham met de onweerstaanbare drang om zichzelf pijn te doen, een verlangen dat haar hele leven in beslag dreigde te nemen. En hoewel niet iedereen die gestrest, onzeker of depressief is zichzelf fysiek pijn wil doen, zal het verhaal van Victoria herkenbaar zijn voor veel mensen die ooit het gevoel hebben gehad dat ze de controle kwijt waren. Victoria Leatham voert ons mee naar de wereld van zelfverminking, een wereld die bevolkt kan worden door de meest uiteenlopende mensen, van prinsessen tot arme studenten. Jezelf tot bloedens toe snijden is angstig en angstaanjagend, een daad die meestal voortkomt uit schuldgevoel, maar die vaak wordt geassocieerd met het wegnemen van spanning en het oproepen van een bepaalde kick, en daardoor potentieel verslavend is.

Automutilatie is een manier om om te gaan met overweldigende gevoelens. Voor buitenstaanders lijkt dit een buitengewoon wrede manier om jezelf te 'helpen'. Uiteindelijk maakt dit je helemaal kapot. Toch 'helpt' het: de geestelijke pijn wordt draaglijker, opluchting volgt. Uit een Amerikaans onderzoek uit 1998, dat waarschijnlijk gelijkaardige cijfers voor België oplevert, blijkt dat 73% zich snijdt, 32% zichzelf verbrand en 30% zich slaat. 22% haalt oude wonden terug open, 10% trekt het haar uit en 8% breekt zijn botten. 78% gebruikt een combinatie van verschillende methodes, inclusief bovengenoemde.

Dit boek is een eerlijke, meeslepende en zelfs af en toe humoristische autobiografie van een moedige vrouw die de stilte wil doorbreken rond een van de laatste grote taboes. Zelfverwonding is nauw verwant aan anorexia en boulimia. Naar schatting heeft één procent van de bevolking zichzelf ooit opzettelijk verwond. En toch wordt er vaak gedacht dat het alleen maar aandachttrekkerij is van gedetineerden en moeilijke tieners. Dit verhaal laat zien dat dat niet het geval is.

Uittreksel

Blz. 165: "De waarheid was dat ik het gevoel had dat ik bezeten was. De depressie kon ik nog wel aan, al was ik er niet blij mee. Maar waar ik niet tegen kon was wanneer ik mijn eigen gedachten niet de baas was. En dat was op dat moment het geval.

Ik gaf eindelijk toe, tot mijn grote opluchting, dat ik mezelf voortdurend wilde snijden: op het werk, wanneer ik 's morgens wakker werd, bij het televisiekijken, in de auto, tijdens het eten en onder de douche. Altijd. Visioenen van bloed dat van mijn onderarmen droop, besmeurde messen, gebruikte scheermesjes en opengereten wonden liepen allemaal door elkaar heen. Hoe meer ik mijn best deed ze uit mijn hoofd te zetten, hoe hardnekkiger ze werden. Het waren levendige, akelige beelden.

Diep in mijn hart - en dat gevoel werd met de dag sterker - was ik ervan overtuigd dat ik er alleen een eind aan kon maken door eraan toe te geven. Pak een mes, dan heb je het gehad. Ik wist dat de gedachten zo hardnekkig waren omdat ik er niet aan toegaf."