Ik weet niet of je Leonard Cohen graag hoort zingen en van zijn poëzie houdt, noch of je ja dan neen vioolmuziek apprecieert. In het geval één van beide het geval is dan moet je onderstaande versie van 'The Guests' aanhoren. Vooral de klanken, die Raffi Hakopian uit dat snaarinstrument haalt, zijn bijzonder aangenaam voor het oor.
In het filmpje ziet Cohen er veel jonger uit dan nu - gewoonweg, omdat het optreden op 15 december 1979 plaatsvond. Wat de tekst betreft, wist Cohen daarover het volgende in het Engels te vertellen:
"It could be the soul comes into the world. There is some notion the soul has that there is a feast, that there is a festival, that there is a banquet. It strives to experience the hospitality of the world. It doesn't achieve it. It feels lonely, this is everybody's experience. It feels lost. It stumbles around on the outskirts of the party. If the striving is deep enough - or, if the Grace of the host is turned towards the seeking guest, then suddenly the inner door flies open and he finds himself, or the soul finds himself at that banquet table. Although no one knows where the night is going, no one knows why the wine is flowing. No one actually understands the mechanics of this grace except that we experience it from time to time." (From The Song of Leonard Cohen by Harry Rasky, 1979)
Het volgende hieronder is ook mooi om te aanhoren, vooral indien je van saxofoon houdt. 'Famous Blue Raincoat' handelt over een soort van driehoeksverhouding tussen Cohen, een vrouw Jane genaamd, en een mannelijk persoon tot wie Cohen zich richt en aanspreekt als "mijn broeder, mijn doder".
Maar Cohen heeft zoveel vrouwen gekend, relaties en driehoeksverhoudingen gehad, dat hij zogezegd zelf nier meer weet hoe de vork in de steel zit. In een interview met de BBC wist hij er het volgende over te vertellen ...
"The trouble with ["Famous Blue Raincoat"] is that I've forgotten the actual triangle. Whether it was my own . . . of course. I always felt that there was an invisible male seducing the woman I was with; now, whether this one was incarnate or merely imaginary I don't remember. I've always had the sense that either I've been that figure in relation to another couple or there'd been a figure like that in relation to my marriage. I don't quite remember (but I did have this feeling that there was always a third party, sometimes me, sometimes another man, sometimes another woman)."
En, ergens anders staat het volgende afgedrukt:
"I had a good raincoat then, a Burberry I got in London in 1959. Elizabeth thought I looked like a spider in it. That was probably why she wouldn't go to Greece with me. It hung more heroically when I took out the lining, and achieved glory when the frayed sleeves were repaired with a little leather. Things were clear. I knew how to dress in those days. It was stolen from Marianne's loft in New York sometime during the early seventies. I wasn't wearing it very much toward the end." — "Liner Notes," The Best Of Leonard Cohen (1975).