Ik geef toe dat ik het moeilijk heb met stervelingen die geen enkel respect hebben voor het leven. Of men nu het leven van zichzelf, of dat van de ander ontneemt, maakt in wezen niet veel verschil uit.
Ik begrijp dan ook zeer goed de woorden de Premier Mark Rutte, die gisteren in een RTL-verkiezingsdebat beweerde dat Nederlanders, die als jihadist naar Syrië of Irak reizen, aldaar beter kunnen sneuvelen dan naar Nederland terug te keren. Natuurlijk keerden vele anderen zich tegen deze stelling - want, voor elke pro zijn er contra's, voor elke yin een yang. "Evenwicht' wordt dat genoemd.
Vandaag nog staat er op het internet te lezen dat een 27-jarige vrouw van een politieinspecteur in haar woning in Wevelgem uit het leven gestapt. Ze deed dat met het dienstwapen van haar man. Over wie het precies gaat weten we niet, gewoonweg omdat er ditmaal een politieagent bij betrokken is.
Toegegeven: net als elke moordenaar, of andere zelfmoordenaar, zal ze er wel haar grondige redenen voor haar wanhoopsdaad hebben gehad.
De onbekende vrouw en haar onbekende man woonden al twee jaar samen in Wevelgem met hun drie onbekende kinderen: één uit de vorige relatie van de vrouw en twee uit die van de man. "Alle elementen wijzen in de richting van een wanhoopsdaad," klonk het bij het parket. "Er werd niemand aangehouden."
Het dienstwapen van de onbekende inspecteur lag in het huis, omdat - zoals je weet - politiemensen, sinds de verhoging van de terreurdreiging, hun pistool mee naar huis mogen nemen als ze dat wensen.
Natuurlijk kunnen we er ons de dingen, die men ons gewoonlijk wil wijsmaken, bij fantaseren, zoals: "We snappen niet wat haar bezielde. Ze zag er o zo gelukkig uit," et cetera.
Ook de redenen waarom de 27-jarige aan zelfdoding deed, kunnen we erbij denken. Indien je er een tiental van opnoemt, ben ik er 100% van overtuigd dat er minstens eentje bij is die de nagel op de kop slaat.
Voor euthanasie, zijnde: zelfdoding waarbij anderen een handje toesteken, kan ik eventueel begrip opbrengen. Moest ikzelf een last worden voor mijn onmiddellijke omgeving, én voor mezelf, mogen ze me ook een spuitje geven. In dat moment van heengeen zal ik hoogstwaarschijnlijk blij zijn dat ik dat lichaam, net als een afgedragen kleed, van me kan afwerpen.
"Maar, heb je repect voor iemand die zijn/haar eigen leven, of dat van een medemens, niet respecteert?", is hier de hoofdvraag, en is onderstaande uitspraak verantwoord?...
