Van mij mag een mens in een godheid geloven; een godheid, zelfs in een godheid, die gemaakt is naar het beeld en gelijkenis van de mens. Je weet wel, zoals: een grijsaard met een lange witte baard en een even wit kleed, die met een bestraffende vinger naar ons wijst.
Maar, anderzijds zijn er in het hindoeïsme meer dan 3 miljoen goden en halfgoden, en bestaan er verspreid over de gehele wereld iets meer dan 4.200 godsdiensten, religieuze gemeenschappen, sekten, en zo meer. Keuze genoeg, als men nog op zoek is naar een religie.
Meestal vraag ik aan mensen, die in de één of andere god geloven, om die aan mij te beschrijven. Gewoonweg om te zien of ik daar ook in zou kunnen geloven. Tot nog toe heeft geen mens mij kunnen overtuigen om zijn/haar godheid ergens in mezelf een plaatsje te geven, al was het maar voor enkele luttele seconden. :-)
In elk geval geloof ik helemaal niet in de god van een Ivo Poppe, die jarenlang als verpleger had gewerkt, om dan in 1996 tot diaken te zijn gewijd.
Die 61-jarige diaken voelde zich zelfs bedrogen en verraden toen hij op 27 mei 2014 in de boeien werd geslagen. Waarom?... Wel, omdat zijn psychiater hem geen therapie gaf, maar naar het parket stapte... Niet mooi, hé! Die man had hulp nodig, geen proces. :-)
Ondertussen werd meneer Poppe beschuldigd van zes tot twintig ‘genademoorden’ op bejaarden, maar een seriemoordenaar wil hij niet worden genoemd. Veeleer als een verlosser, als een overbezorgde idealist, die lijdende zielen 'naar de andere kant' brengt, zei hij.
Over het thema 'euthanasie', oftewel 'georganiseerde zelfdoding', waarbij medeplichtigen aan te pas komen, heb ik het reeds meermaals gehad, en de vraag gesteld: "In welke mate heeft een mens - en, in dit geval: een andere mens - het recht om een leven vroegtijdig te beëindigen?".
Ook ikzelf kamp met de mogelijke antwoorden - want, zo heb ik reeds meermaals geuit dat - van zodra ik zowel voor mezelf als voor anderen een (be)last wordt - men mij een spuitje mag geven. Anderzijds zou ik niet graag het slachtoffer van een Ivo Poppe zijn geweest.
Vreemd, hé! Klinkt dat niet ietwat paradoxaal, als iets tegenstrijdigs? Nu misschien wel, maar even misschien niet indien ik nu als een plant in een ziekenhuisbed langzamerhand lig weg te kwijnen, en ik zelfs mijn lichaam niet meer kan bewegen, noch kan doen kronkelen van de hevige pijnen.
Maar, op het assisenproces van gisteren wees voorzitter Bart Meganck hem erop dat de slachtoffers niet zélf om hun dood hadden gevraagd.
Ivo: "Ik besliste inderdaad zelf om hen te helpen. Doorligwonden, een rochelende ademhaling, familie die niet meer afkomt. Noemt u dat leven?," riep hij uit. "Ik heb nooit willen doden. Ik wilde een waardeloos leven van een terminale patiënt inkorten. Die mensen hadden geen leven meer."
Om ervoor te zorgen dat er zeker geen lange doodsstrijd zou zijn, spoot hij lucht in de aderen. Wel benadrukte hij daarbij dat hij slechts in uitzonderlijke gevallen ingreep, godzijdank. "Dan nam het gevoel de overhand op de rede. Nu heb ik daar enorm veel spijt van en kan ik niet meer achter die keuze staan. Nu zou ik beroep doen op een palliatief team. Maar ik heb verdorie veel stervensbegeleiding gedaan zonder die grens te overschrijden. U mag het vragen aan collega’s: stervensbegeleiding was mijn ding."
"Ik moet toegeven dat ik altijd te serieus was. God was voor mij een rechter, een schoolmeester, die kijkt of je doet wat je moet doen. Nu ben ik veel milder geworden, zeker sinds mijn arrestatie is mijn geloofsbeleving veranderd. Die regeltjes en reglementen zijn bijzaak."
In wezen had Ivo Poppe zijn leven reeds 'verbeterd'... Het klonk alsof die rechtszaak nu niet meer zo nodig was. Zo beweerde hij dat de feiten na zijn wijding tot diaken in 1996 waren gestopt. "Daar wil ik mijn hand voor in het vuur steken. Ik achtte het niet mogelijk om zo’n dingen te doen als diaken."
Toch bracht hij in 2011 nog wel zijn eigen moeder om het leven. "Als je je moeder ziet afzien, en weet dat ze zich gans haar leven gegeven heeft, dan kun je niet verdragen dat ze moet lijden. Net als bij mijn schoonvader was dat een geval van overmacht."
Logisch, nietwaar? Of, niet waar?... En, wat doen we met zo'n Man van God?
Nabericht 1/2/2018: Poppe werd veroordeeld tot 27 jaar gevangenisstraf.