Tot stof zult gij wederkeren.

O!

Zalig niets,

Versmachtend alles,

Vredige onwetendheid

en agressief begrijpen, Hoe!

Bevrijd ik mij van het extatisch

magma in mijn smeulende vulkaan,

Til ik mij op uit jouw moeras van honing,

Schep ik mijzelf een ark bestand tegen het

stijgende water van jouw overstelpend verlangen,  

Blaas ik koele adem over jouw zwoele oceaan,

Bevrijd ik mij van de verleidelijke vruchten geschapen

door de begeestering van de zintuigen van mijn lichtekooi,

Wanneer wordt ik ze moe, zo hels moe, dat haar verleidelijke

vruchten lijken op steenkool,

Haar begeestering ruikt als de adem van de dood,

Haar iriserend licht wordt gezien als het vuur

in Lucifers ogen,

Wanneer wordt mijn verlangen een niet

verlangen,

Is mijn geheugen zonder verleden of

toekomst,

Mijn begrijpen vrij van oordelen,

Mijn zijn het naakte bestaan,

Mijn atheïsme een religie,

Stilte mijn eigen geluid,

Mijn ik een déjà vu,

Mijn zijn alles,

Ik niets,

Nu!

Commentaar

Sonja Gepost op: 16/08/2012 22:40:49 Dit gedicht neigt het meest naar herlezen en herkennen en herinneren, als kruimels die je hebt achtergelaten om de weg terug te vinden naar de bron.

Tsenne Kikke Gepost op: 17/08/2012 22:33:46 Ja, het terechtkomen in het niets: het niet iets van het nu...

Reageer

Opgelet: momenteel ben je niet ingelogd. Om onder jouw eigen naam te posten en om een score te kunnen geven kun je hier inloggen.

Mijn naam:	* *
Mijn e-mail adres:	* *
Mijn commentaar:	*
Verificatie:	Typ de code hierboven in: *