Dossier Zelfkennis: over kleine ikjes en diverse persoonlijkheden

John Quale, alias Prince Poppycock, was één van de mededingers in America's Got Talent 2010.
door Tsenne Kikke - zondag 5 november 2023 5:52

We leven in een perfecte wereld, bevolkt door de meest perfecte dieren, mensen en andere organismen. Perfect, in de evolutionaire ogen van Moeder Natuur, omdat alles wat leeft een belangrijke rol vervult. Moest de perfecte mens over een hoger zijnsniveau en hoger bewustzijn beschikken, dan zouden er, bijvoorbeeld, wel geen oorlogen meer kunnen zijn. Maar dat komt nog wel. Geef de mensheid nog minstens 1.000 jaar de tijd, schreef ik al eerder, om nog perfecter te worden, oftewel: meer Mens-met-een-hoofdletter.

In afwachting daarvan: hoeveel mensen ken je die in vrede met zichzelf, hun eigen familieleden, vrienden, kennissen, werkmakkers, buren, en zo meer, leven? Met andere woorden: oorlogen hebbben altijd bestaan en zullen in de toekomst niet weg te denken zijn. Aanvaard dat, en verwacht dus niets anders..

De kunst bestaat er dus uit om de perfectie van de huidige mens in te zien, en hem als zodanig te aanvaarden. Hij is nu eenmaal zoals hij is, en kan dus niets anders zijn, zich niet anders gedragen, anders denken, anders voelen. Denk, bijvoorbeeld, aan de diepzinnige woorden: "Vergeef hem, want hij weet niet wat hij doet".

Vergevingsgezindheid is nochtans een mooie eigenschap van zodra je de mens hebt leren aanvaarden, zoals hij is. Anderzijds zijn er nog immer personen die aan de een of andere vorm van Weltschmerz lijden, hetgeen letterlijk wereldpijn of wereldsmart betekent. Het verwoordt een droefgeestig pessimisme als gevolg van ontgoocheling en verdriet, ontstaan door de denkbeeldige onvolmaaktheid van de wereld. Alsof zijzelf zo volmaakt zijn. Moesten ze kunnen inzien dat al wat ze aan die buitenwereld verwijten in zichzelf meedragen, zouden ze de wereldse perfectie beter kunnen ervaren.

Enerzijds is de mens naar het beeld en gelijkenis van de Schepper gemaakt, maar anderzijds heeft de Bijbel het wel over de eerste mens in het Paradijs, en niet over de verstoten Adam die samen met Eva op Aarde werd geplaatst. Bovendien staat er niet "door Mij geschapen", maar: "door Ons". Doch, laten we nu niet muggenziften, hé!

Tracht daarbij het feit te aanvaarden dat geen mens altijd één en dezelfde is: hij verandert om de seconde, of om de minuut. Doch, dankzij zijn niveau van bewustzijn merkt hij dat cameleongedrag niet. Zo perfect steekt het geschapene in elkaar.

Bovendien kunnen we aanvaarden dat een mens nu eenmaal nooit één en dezelfde is: hij verandert om de seconde, of om de minuut. Doch, dankzij zijn niveau van bewustzijn merkt hij dit ook niet.

Naast het feit dat ieder van ons over een 6 à 7-tal persoonlijkheden beschikt, huizen er daarbij nochtans ook nog eens honderdtallen kleine 'ikjes' in ons lichaam. Een ikje wil dit, een ander ikje wil dat, weer een ander iets totaal anders, enzovoorts. Heb je dat reeds in jezelf en vooral in anderen opgemerkt? Indien jouw antwoord 'ja' is, dan heb je reeds een idee van wat de beginselen van Zelfkennis zoal inhouden, waarbij de vraag "Wie Ben Ik Eigenlijk?" wordt gesteld.

Maar, in elk moment zélf is er - gelukkig genoeg - slechts één van die ikjes die op de voorgrond treedt, aan het woord is, en zich naar buiten toe manifesteert. Stel je maar eens voor dat al de 1001 ikjes tegelijkertijd op de voorgrond wensen te verschijnen... Een mens zou er gek van worden, nietwaar? Het is dan ook een groot geluk dat al die ikjes dankzij tussenschotten van elkaar gescheiden zijn, en de ene de andere in het geheel niet kent.

Wat persoonlijkheid betreft...

Het woordje 'persoonlijkheid' is afgeleid van het Latijnse 'persona', dat masker betekent. Indertijd, ik bedoel: in de Oudheid, ten tijde van de Oude Grieken en Romeinen, bijvoorbeeld, voerde men eveneens toneelstukken op. Eén persoon kon verschillende karakters uitbeelden, en voor elk karakter had hij een masker nodig, opdat de toeschouwers duidelijk konden zien welk personage er aan het woord was.

Vrouwen mochten daar nooit aan meedoen, maar in de opvoering kwamen er natuurlijk ook vrouwelijke personages voor. De toneelspeler hield in die gevallen dan een vrouwelijk masker voor het gelaat, enzovoorts.

Simplistisch uitgelegd... Dit masker had meestal slechts 3 openingen: twee voor de ogen en één voor de mond. Het gat waardoor men sprak, werd in het Latijn 'per' genoemd, en 'sona' staat voor 'geluid'. Denk aan het woordje 'sonare' uit het Italiaans. Met andere woorden: een 'persona' was dus een masker met een 'gat waardoor het geluid naar buiten werd geloodst'. Vandaar het woordje 'persona' van waaruit in onze taal het woordje 'persoonlijkheid' is afgeleid.

Zo draagt een mens een masker op zijn werk, eentje als hij thuiskomt, maar als hij met zijn kindjes spreekt, zet hij wel een ander op, kijkt hij verliefd naar zijn partner dan houdt hij een ander masker voor, doch zijn vrienden in het café krijgen die wel niet te zien, en o wee als hij boos, of jaloers wordt, enzovoorts! Toch knap hé, hoe als die maskers op hetzelfde gelaat passen!

Tussen haakjes: welk van die maskers zou je opzetten indien je voor een job wil gaan solliciteren? :-)

Over perfectheid gesproken...

Zo hebben we allemaal meerdere maskers in petto. Het begon reeds in onze kinderjaren. Als kind hadden we een masker voor mama, eentje voor onze papa, een ander voor broer en zus, verscheidene maskers die op school werden gebruikt, enzovoorts.

Geen mens kan ons kennen, godzijdank - want, dankzij onze talrijke 'ikken' is er in onszelf geen éénheid waar te nemen. Een standvastige, onveranderlijke 'Ik' is nergens te bespeuren. De zogenaamde 'ik', beste lezer, die nú deze woorden leest, is helemaal niet die van enkele minuten geleden, noch die van een uurtje geleden, noch die van binnen een kwartiertje, of morgenvroeg, of de ik die morgen op zijn werk aankomt, enzovoorts. Die ikjes veranderen voortdurend, en zijn afhankelijk van de prikkels, komende zowel van binnenuit als van buitenaf. Kortom: elke gemoedgesteldheid, elke gedachte, elke indruk, elk gevoel, drang of wat dan ook, roept automatisch een ander ikje op - en jijZelf, hebt daar niets over te zeggen. Knap, hé!

Het gaat veel dieper dan je denkt. Voorbeeld: zo kan met Nieuwjaar een ikje een voornemen aan 'zichzelf' beloven, maar enkele minuten later treedt er een andere ikje op de voorgrond, die er helemaal niets van afweet, met de gevolgen die je hoogstwaarschijnlijk zelf wel kent.

Zo verschiet men er soms van dat, van zodra de mens de vraag "Wie ben ik eigenlijk?" aan zichzelf stelt, hij daarop natuurlijk geen antwoord kan geven. Tenzij hij geloof hecht aan het één of ander ikje, dat op dat moment de vinger opsteekt en zichzelf tot koning-van-het-ogenblik uitroept.

Toegegeven: hoe kan een mens 'zichZelf' vinden tussen al die oneigene persoonlijkheden en kleine ikjes, die bij elke nieuwe prikkel ogenblikkelijk veranderen, en - net als kameleons - zich aan de omstandigheden aanpassen? "Maar, is dat wel nodig?" kan je jezelf vanuit jouw perfect-zijn afvragen.

En, ooit al eens opgemerkt dat elk ikje voor het geheel spreekt?... Eigenlijk komt het er figuurlijk gesproken op neer dat één ikje een cheque, wissel, of (huwelijks)contract tekent, en dat al de anderen er daarna voor moeten opdraaien, levenslang zelfs. Och ja: alles heeft nu eenmaal een prijs, nietwaar? Konden we maar de dingen op voorhand weten...

Ook grappig is om de contrasterende veranderingen in het gelaat van voetbalfans waar te nemen. Ze zijn dermate met de match geïdentificeerd dat ze zich gemakkelijk laten meeslepen waarbij de maskers elkaar spontaan opvolgen. En, als hun ploeg wint, is het alsof die fans - en niet de voetbalspelers - de match hadden gewonnen.

Extreem wisselende emoties

Toen Frankrijk door Zwitserland werd uitgeschakeld, veranderde een zekere Luca Loutenbach vanuit pijn en vertwijfeling naar een moment van opperste geluk... Akelig, indien je er nuchter over nadenkt.

To be, or not to be

Je bent, of je bent niet. Anders gezegd: ofwel blijft men die veelheid, ofwel streeft men naar innerlijke eenheid, teneinde te 'zijn'. Om een beter idee te verkrijgen van hoe gecompliceerd een mens daadwerkelijk in elkaar steekt, raad ik iedereen de cursus Zelfkennis aan.

Door aan Zelfkennis te doen, zijnde: het kennen van het Zelf, word je stelselmatig meer en meer bewust van wie of wat je in wezen bent - niet bent - of, alleszins misschien zou kunnen 'zijn'... Anders gezegd: je zou jouw huidige perfectie kunnen overstijgen.

Toch zijn er mensen, die niet altijd zichZelf wensen te zijn, en zich om die reden nieuwe maskers aanmaken, teneinde in deze stoffelijke wereld op een aangepaste manier te kunnen functioneren. John Quale, alias Prince Poppycock, bijvoorbeeld, is zelfs een entertainer, die van masquerade een geniaal bijberoep heeft gemaakt. Wel is hij daarin op een meest sublieme manier geslaagd! Oordeel voor jezelf, en geniet tegelijkertijd van enkele van zijn vele, meest perfecte optredens....

"Vind mensen, die in zichzelf zowel de motivatie als de aangeboren drijfveer hebben om aan hun Innerlijke Zelf te werken, en we zullen hen gidsen."

- DIMschool vzw, de énige gespecialiseerd in Zelfkennis, zijnde: het kennen van het Zelf -
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En, voel jij je geroepen om Spiritualia te sponsoren?
Klik dan op deze link. Alvast bedankt!

Overschrijven kan ook via: IBAN: BE22 7795 9845 2547 - BIC: GKCCBEBB

- Indien je zo'n (bak)steentje bijdraagt, ook eventueel via een aankoop of een Zoek&Vind abonnement, mogen we jouw naam hieronder publiceren? Laat het ons weten! -