Suzanne van Bokhoven
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
|
|
Gewicht:
|
240 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
191
|
|
ISBN:
|
90-472-0074-8
|
|
ISBN-13:
|
978-90-472-0074-1
|
|
Categorie:
|
Reisverhaal
|
|
Richtprijs:
|
€ 14,95
|
Korte Inhoud
Net als Charlotte in 'Sex and the City' raakt Suzanne van Bokhoven smoorverliefd op een joodse man en besluit ze zich te bekeren tot het jodendom. Ze weet een Amsterdamse rabbijn te overtuigen van haar welgemeende intenties en wordt toegelaten tot de sjoel. Terwijl ze zich in haar hectische leven de joodse tradities en gebruiken met vallen en opstaan eigen maakt - koken volgens de koosjere keuken, voorbereidingen treffen voor een seideravond en inkopen doen voor Pesach - maakt ze op haar cursus kennis met het Hebreeuwse schrift en de joodse geschiedenis.
Tijdens haar studie geneeskunde reist Suzanne naar Bolivia om onderzoek te doen in een klein ziekenhuis. De stage wordt geen succes, de reis wel. Op de Inca-trail ontmoet ze de liefde van haar leven, de Israëli Tal. Nadat ze samen nog een half jaar lang door Zuid-Amerika hebben gereisd wordt het duidelijk dat dit meer is dan een vakantieliefde. Tal emigreert naar Nederland en vraagt Suzanne ten huwelijk. Wanneer hij het presteert om met een bus vol Israëlische gasten veertig minuten te laat te komen op zijn eigen bruiloft, blaast Suzanne haar joodse avontuur bijna af.
Drie jaar later is het gezin met twee dochters en een zoon compleet. Geheel volgens de traditie wordt de besnijdenis, de briet mila, van hun zoon feestelijk gevierd. Het zet Suzanne aan het denken over de toekomst, want zolang zij niet joods is zullen haar kinderen dat ook niet zijn. Na rijp intern beraad besluit zij zich tot het jodendom te bekeren. Hoewel ze zich af en toe vertwijfeld afvraagt hoe ze het Hebreeuws ooit onder de knie zal krijgen en ze de verleiding van een cheeseburger niet altijd weet te weerstaan, voltooit ze haar opleiding met de rituele onderdompeling, het mikwe waarna ze haar joodse naam mag dragen.
Uittreksel
Blz. 41: Tijdens een van mijn nachtdiensten loop ik om zes uur 's avonds enigszins chagrijnig de crisisdienst binnen. De nachtdiensten bij de psychiatrie zijn over het algemeen zwaar en ik ben toch al iemand die een hele nacht niet slapen slecht trekt. Gelijk na binnenkomst is het raak. Er is een psychisch gestoorde man in Artis in de pinguïnvijver gesprongen. Door de opgelopen onderkoelingsverschijnselen hebben ze hem, nadat ze hem eruit hebben gevist, naar het vu-ziekenhuis gebracht. Of ik er gelijk even naartoe kan gaan om te beoordelen of hij psychotisch is?
Zuchtend stap ik met de coassistent in de auto. Geen lekker begin van mijn dienst, dat wordt weer een lange nacht. Mijn humeur wordt er niet beter op als de vogel al gevlogen blijkt te zijn. Een verpleegkundige van de Eerste Hulp weet me te vertellen dat de man zo agressief was dat ze de politie erbij moesten halen, en die heeft hem net meegenomen. Mijn Co en ik dus weer in de auto om naar het politiebureau te rijden. Op weg ernaartoe stop ik nog even bij de crisisdienst waar ze zich verbaasd afvragen waarom ik nu al terug ben. Om meer ampullen te halen om die gek plat te kunnen spuiten natuurlijk! Bepakt met een hoeveelheid haldol en oxazepam waar je een olifant mee kunt vloeren, vertrek ik weer.
Op het politiebureau ken ik de agenten inmiddels en drinken we even een kopje koffie voordat ik John Doe ga bezoeken. In de cel hoor ik hem tegen de deur aan schoppen en schreeuwen, echt veel zin om naar binnen te gaan heb ik niet. Uiteindelijk moet ik er toch aan geloven en loop ik achter de agent aan die de celdeur opendoet en de man nog toegromt: 'Nu gaan zitten!' Ik zet alvast mijn meest empathische blik op en loop de cel in... om daar verrast te worden door al mijn vriendinnen en Judith. De verbazing blijft minstens tien minuten op mijn gezicht staan. Anneke had alles tot in de puntjes geregeld, de crisisdienst, het vu en de politieagenten, iedereen had het een goede grap gevonden en deed graag mee. Het wordt een superavond met al die meiden!
Niet alleen mijn vrijgezellenavond, maar ook de trouwerij zelforganiseert An tot in de puntjes. Dat begint al de avond voor mijn huwelijk. Jud en ik blijven bij Anneke slapen, Gal en vijf overgevlogen Israëlische vrienden bij Tal. 's Ochtens drinken An, Jud en ik thee en de fotograafkomt alvast voor de eerste foto's. Na de kapper maken we elkaar op en word ik in mijn designerjurk gehesen. Mijn borsten worden in de strapless jurk nog even op hun plek geduwd, en klaar ben ik. Gezamenlijk gaan we in de auto naar Heemstede waar het evenement plaats zal vinden.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Dat de schrijfster - ondanks het feit dat ze het besluit neemt een Incatrail te gaan lopen - een zuiver lichamelijk gerichte menstype-1 is, getuigen reeds de allereerste bladzijden. Zo lezen we, onder andere: "Het is 1997 en we hebben ons laatste semester van de studie geneeskunde gewijd aan wetenschappelijk onderzoek naar vroeggeboorten. Dit gaan we nu in de praktijk brengen, of vrij vertaald: een jaar latino culture shock en latino lovers. Wij zien het helemaal zitten!"
Vanaf het begin van haar Incatrail ontmoet ze 'de man van haar dromen'. Veel keuze had ze echter niet en nam dus als het ware maar de eerste het beste. Zijn naam is Tal. Een Jood, met wie ze later huwt. Zo beschrijft ze hem met de volgende woorden: "Mijn 'ding' staat een paar meter verderop zijn gear gereed te maken. Stoer, gespierd, met lichtgroene ogen en maar liefst 1.46 meter lang! Als je wekenlang alleen maar Bolivianen onder ogen hebt gehad, fysiek niet bepaald de knapste mannen van Latijns-Amerika, is die lengte geen onoverkomelijk bezwaar."
"... Hoewel genetisch en uiterlijk identiek blijken Tal en Gal al snel heel verschillend van karakter. Tal, de rustige macho en Gal, de intellectuele creatieveling. Het is duidelijk naar wie mijn voorkeur uitgaat." Juist: naar Tal.
Enzovoorts. Daarenboven is het ook een mengelmoes van Nederlands en Engels, gewoonweg om 'de dingen ietwat op te fleuren?' - of, om indruk op de lezer te maken? Om grappig uit de hoek te komen? Ik weet het niet, maar mijn inziens werkt al die aandachtrekkerij ietwat storend.
Terug in Nederland en blij met een inkomen, maar niet zozeer met de baan (zoals een blijkt uit bovenvermeld uittreksel uit haar boek), geeft ze weer wat er allemaal in haar leven en gedachten omging om uiteindelijk Joods te worden...
Nu geeft Suzanne verschillende lezingen in diverse Nederlandse synagogen. Hoogstwaarschijnlijk om haar boek aan andere Nederlandse vrouwen aan de man te brengen, want ik twijfel er sterk aan of er één Jood is die interesse stelt in de inhoud ervan.
Kortom: misschien een nuttig werkje voor elke vrouw die in haar sporen wil lopen op haar koosjere weg naar het jodendom.
|