Herman Brusselmans
|
Type:
|
Hardcover
|
|
Uitgever:
|
Prometheus
|
|
Gewicht:
|
300 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
157
|
|
ISBN:
|
90-446-0559-3
|
|
ISBN-13:
|
978-90-446-0559-4
|
|
Categorie:
|
Literair
|
|
Richtprijs:
|
€ 17,5
|
Korte Inhoud
Eduard Kronenburg zit aan de grond in Brussel en lddergem. Tovenaars, vrouwen, negers, een schrijver en andere fantomen zitten hem op de hielen. Kronenburg probeert ze van zich af te schudden met behulp van Jupiler, Xanax, een zonnebril, Dolf en Kamiel, de Simple Minds, een Porsche en de overtuiging dat hijzelf de majoor van het menselijk leed is.
"Heden ben ik nuchter", deel 4 in de reeks Nieuw Verzameld Werk, is een roman over vrouwen, drank en geluk, waarvan alleen het laatste ver te zoeken is.
Uittreksel
Blz. 50: Eduard had zijn vingers rond haar bovenarm gestrengeld. Liever had hij haar gestraft door haar tong af te bijten, daarna haar tepels, en haar bovendien te neuken tot ze in zwijm zou vallen, doch hij kneep slechts in haar bovenarm en zei: "Jij gaat nu weg. Ik hou van je, maar je bent een verschrikkelijk kutwijf en m'n liefde voor jou is niks anders dan pure haat, vulgaire slet. Je hebt geluk dat je een vrouw bent."
Blz. 123: "Het zit in de familie," zei Kamiel. "Z'n vrouw roept ook altijd smeerlap! Als je haar vingert."
"Misschien vindt ze dat jij een smeerlap bent,," zei Eduard. "Een meisje met mensenkennis, kortom."
"Heb jij m'n vrouw al gevingerd?" vroeg Dolf dreigend. Hij rukte de krant uit Kamiels handen en scheurde die in tweeën.
"Godverdomme, m'n krant!" zei Eduard.
"Nee," zei Kamiel, "ik heb haar nog niet gevingerd. Alleen getongd."
"˜Goed dan,," zei Dolf, "ga dan maar door met lezen."
˜Tongen," zei Eduard. "Ik ben er nooit gek op geweest. Ik bedoel, een kut tongen. Beffen dus. Een tong tongen, het zogenaamde kussen, of om precies te zijn, het zogenaamde tongkussen, daar hou ik wel van. Al mag je er niet aan denken dat je tongpartner net tevoren spruiten heeft gegeten. Of overschotjes van de Coquilles Saint-Jacques van twee dagen voorheen, met de saus al heel erg verschaald, je weet wel. Maar goed, het gaat erom dat beffen niet tot m'n favorieten behoort."
Recensie
door
Tsenne Kikke
Om eerlijk te zijn: ik heb tot op heden nog niets degelijk van Brusselmans gelezen. Daarenboven vind ik hem té platvloers, té boers. Nochtans zijn er mensen, waarvan ik dacht dat ze zowel een hoge IQ als een hoge EQ hadden, die hem als schrijver goed vinden... Als recensent voel ik me nu verplicht dit boek te lezen, hem een nieuwe kans te geven, alhoewel ik het al eerder gelezen had. Dit is namelijk de vijfde druk, maar de kaft is er op vooruit gegaan, dat geef ik toe. Een twee op tien daarvoor!
Met volle moed ben ik er dan maar aan begonnen en vanaf de eerste bladzijden herkende ik al zijn cynische schrijfstijl waarmee hij de bladzijden één voor één opvult, om het boek de uiteindelijke en noodzakelijke lengte te geven: '€˜Hij schiet. De hersens, blubber en beendertjes spatten een heel eind weg.'€™ '€“ '€˜... bij een enkeling propt hij de loop van het wapen in een neusgat of een oorholte, en schiet.'€™ '€“ '€˜... Of nee, de vrouw doodgeselen en de man moet toekijken. De kinderen eventueel ook.'€™
Als je zo kunt schrijven... dan ben je een ware kunstenaar, nietwaar? We lezen verder: '€˜Ooit had een politieman hem op de schouders getikt terwijl hij, stomdronken, bezig was tegen z'€™n eigen auto te zeiken. Eduard had zich na het getik omgedraaid en z'€™n vuist onder de kepie geplant. Toen had hij het zeiken beëindigd op het uniform van de neergevallen agent.'€™ Subliem, nietwaar?
Ik lees verder, met veel tegenzin, en ontmoet binnen de enkele seconden weer zo'€™n prachtzin: '€˜Bovendien hangen de mannenpissijns een halve meter te hoog en moet je al een erectie hebben om er niet naast te zeiken.'€™
Toch zijn er mensen, vooral jonge mensen, die hun geest met deze rotzooi voeden.
Naar het schijnt schrijft Brusselmans een tweetal boeken per jaar. Ik begrijp het: een mens moet iéts doen om zijn kost te verdienen. Naar het schijnt heeft hij er al een 30-tal gepubliceerd. Naar het schijnt, want eigenlijk wil ik het niet weten. Natuurlijk vind je hier en daar wel eens een prachtige zin, of passage. Dat wil ik niet ontkennen '€“ want, zelfs een stilstaande kok duidt om de 24 uur tweemaal het juiste uur aan. En, hoogstwaarschijnlijk heeft hij dan nog de inspiratie uit een of ander boek gehaald. Hoogstwaarschijnlijk, schreef ik. Er bestaat een kleine kans dat het uit zijn eigen duistere denken komt, wie weet. Alhoewel... ik twijfel. Geef mij maar een Salman Rushdie, of een Umberto Ecco '€“ of, een Gabriel García Márquez, of... och, ik kan tal van schrijvers opnoemen. Met andere woorden: we zijn niet verplicht Brusselmansen te lezen, godzijdank. Maar, voor elk type mens bestaat er een soortgelijk type literatuur. Daarvan ben ik me bewust. Dit geeft me dan ook weer een andere reden om hem niet te lezen, omdat ik het dan ook graag aan die anderen overlaat... Daarvan zijn er lezers genoeg, naar het schijnt.
Laten we met een uitspraak van hemzelf beëindigen: 'Ik ben de beste schrijver van Vlaanderen. Maar ik ben de enige die dat vindt.' Ook dat is een halve waarheid. (Een tip voor de Brusselmanfans: dé waarheid ligt in het tweede gedeelte van de zin.)
|