|
|
Het verhaal van een huwelijk
|
|
Originele titel: The story of a marriage
Andrew Sean Greer
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Ambo | Anthos
|
|
Gewicht:
|
305 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
240
|
|
ISBN:
|
90-414-1331-6
|
|
ISBN-13:
|
978-90-414-1331-4
|
|
Categorie:
|
Drama
|
|
Richtprijs:
|
€ 19,95
|
Korte Inhoud
De Amerikaanse auteur Andrew Sean Greer brak door met de bestseller 'The Confessions of Max Tivoli ' - 'De bekentenissen van Max Tivoli' - die in 2004 verscheen en gaat over een man die oud geboren wordt en uiteindelijk zal sterven als baby. In 2008 werd 'The Story of a Marriage' - '(Het verhaal van een huwelijk' - gepubliceerd.
In 'Het verhaal van een huwelijk' is Pearlie Cook aan het woord. Ze is getrouwd met Holland en samen hebben ze een zoon, Sonny. Pearlie vertelt het verhaal van een ingrijpende periode uit haar huwelijk: in het jaar 1953 maakte de mysterieuze Buzz Drumer zijn intrede bij de familie Cook. Buzz blijkt een vriend uit Hollands verleden te zijn en hij doet onthullingen over Holland die Pearlie dwingen haar visie op haar huwelijk drastisch te herzien.
Andrew Sean Greer slaagt erin om een interessante en complexe periode uit de Amerikaanse geschiedenis op een gevoelige manier tot leven te wekken in 'Het verhaal van een huwelijk'. De Amerikaanse tijdsgeest na de Tweede Wereldoorlog voelt beklemmend aan voor de hoofdpersonages van het boek die de gangbare waarden en vooroordelen van hun tijd ongewild uitdagen. Greer biedt een intieme blik op het huwelijksleven van Pearlie en Holland Cook en maakt de lezer een meelevend deelgenoot van Pearlies gedachten. De auteur maakt in 'Het verhaal van een huwelijk' gebruik van een aantal verrassende wendingen in het verhaal die de lezer zullen confronteren met zijn of haar veronderstellingen tijdens het lezen en zorgen voor een interessante leeservaring. Deze wendingen maken het recenseren van 'Het verhaal van een huwelijk' echter moeilijk zonder afbreuk te doen aan het verrassingseffect. Lezers beginnen dus best zo onbevangen mogelijk aan dit boek en kunnen zich zo laten verrassen door de schrijfkunst van Andrew Sean Greer.
Uittreksel
Blz. 9: We denken dat we onze geliefden kennen.
Onze mannen, onze vrouwen. We kennen hen - we zijn hen soms; als we op een feestje uit elkaar raken geven we onwillekeurig hun mening weer, hun smaak wat eten of boeken betreft, of we vertellen een anekdote die niet ons maar hun is overkomen. We kijken naar hun eigenaardigheden, hoe ze praten, autorijden en zich kleden, hoe ze een suikerklontje in hun koffie houden en ernaar staren terwijl het van wit naar bruin verkleurt, om het vervolgens tevreden in het kopje te laten vallen. Ik keek iedere ochtend hoe mijn man dat deed. Ik was een oplettende echtgenote.
We denken dat we hen kennen. We denken dat we van hen houden. Maar waar we van houden blijkt een slechte vertaling te zijn, een vertaling die we zelf hebben gemaakt, uit een taal die we nauwelijks kennen. We proberen erdoorheen naar het origineel te kijken maar dat lukt ons nooit. We hebben het allemaal gezien. Maar wat hebben we echt begrepen?
Op een ochtend worden we wakker. Naast ons dat vertrouwde slapende lichaam in bed: een nieuw soort vreemde. Mij overkwam dat in 1953. Toen stond ik in mijn huis en zag ik een wezen dat slechts behekst was met het gezicht van mijn man.
Misschien kun je een huwelijk niet zien. Net als die enorme hemellichamen die onzichtbaar zijn voor het menselijk oog kan het alleen worden weergegeven door zijn zwaartekracht, door de invloed die het heeft op alles eromheen. Zo zie ik het. Dat ik naar alles eromheen moet kijken, naar alle verborgen verhalen, de onzichtbare onderdelen, zodat het ergens in het midden - waar het als een donkere ster ronddraait - uiteindelijk tevoorschijn zal komen.
Het verhaal hoe ik mijn man heb leren kennen; zelfs dat is niet eenvoudig. We hebben elkaar twee keer leren kennen: één keer in onze geboorteplaats in Kentucky, en één keer op een strand in San Francisco. We maakten er ons hele huwelijk grapjes over, dat we twee keer vreemden voor elkaar waren.
Ik was een tiener toen ik verliefd werd op Holland Cook. We groeiden op in dezelfde boerengemeenschap, waar genoeg jongens waren om van te houden - op die leeftijd was ik net zo'n kikker uit de Amazone, groen als gras, druipend van de emoties - maar ik viel niemand op. Andere meisjes werden belegerd door jongens, en ook al deed ik mijn haar net als zij en trok ik de kantjes van op zolder bewaarde jurken en naaide ze aan de zoom van mijn rokken, het hielp niet. Mijn huid begon aan te voelen als de kleren waar ik uit was gegroeid; ik vond mezelf een lange slungel; en aangezien niemand me ooit vertelde dat ik mooi was - noch mijn moeder noch mijn afkeurende vader -kwam ik tot de conclusie dat ik wel lelijk moest zijn.
Dus toen er een jongen kwam die me echt aankeek, die tijdens mijn wandeling uit school tevoorschijn kwam en zich liet uitnodigen mee naar binnen te gaan voor een snee brood, wist ik niet wat ik van hem moest denken. Ik merkte wel dat hij iets wilde. Om de een of andere reden dacht ik dat hij hulp wilde bij zijn huiswerk, dus ik deed altijd mijn uiterste best om mijn schriften te verbergen en niet naast hem te gaan zitten tijdens de les; ik wilde niet als spiekbriefje worden gebruikt. Maar natuurlijk was dat niet wat hij wilde; hij was altijd goed op school. Hij zei eigenlijk nooit wat hij wilde, in al die jaren dat ik hem kende, maar je beoordeelt een man niet naar wat hij zegt. Je beoordeelt hem naar wat hij dóét, en op een heldere avond in mei toen we langs de aardbeienvelden liepen, hield hij de hele weg naar Childress mijn hand vast. Meer was er niet nodig, slechts een heel lichte aanraking, in die tijd dat ik mijn zenuwen als kant op mijn huid droeg. Natuurlijk verloor ik mijn hart.
Ik was daar met Holland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij vond het geweldig dat ik 'praatte als in een boek' en niet als al die andere meisjes, en toen hij uiteindelijk in het leger moest, keek ik hoe hij in de bus stapte en op weg ging naar de oorlog. Het was een eenzaam verdriet voor een jong meisje.
Het kwam nooit bij me op dat ik ook weg kon gaan, dat bedacht ik pas toen een ambtenaar naar ons huis kwam en naar me vroeg. Ik kwam aanlopen in mijn verschoten zonnejurk en trof een heel blozende en goedgeschoren man met op zijn revers een gouden speld van het Vrijheidsbeeld; die had ik dolgraag willen hebben. Hij heette meneer Pinker. Hij was zo'n man die je geacht werd te gehoorzamen. Hij vertelde me over werk in Californië, dat bedrijven sterke vrouwen als ik nodig hadden. Zijn woorden - het waren scheuren in een gordijn, die uitzicht boden op een wereld waar ik me nog nooit een voorstelling van had gemaakt: vliegtuigen, Californië; het was alsof je ermee instemde naar een andere planeet te reizen. Toen ik de man bedankte zei hij: 'Nou, als dank kun je iets voor me doen.' Jong als ik was, vond ik dat niets bijzonders.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Pearlie Cook, een jonge getrouwde vrouw, ontdekt niet alleen dat haar man Holland Cook een verleden met zich meedraagt waarvan zij niet het minste vermoeden had, maar ziet zich ook gedwongen om in het licht van deze ontwikkelingen keuzes te maken die voor haar huwelijk wel eens verstrekkende gevolgen zouden kunnen hebben.
Holland en Pearlie waren jeugdvrienden uit Kentucky die elkaar tijdens de Tweede Wereldoorlog uit het oog verloren waren, en elkaar bij toeval in Californië weer tegen het lijf liepen. Ondanks de waarschuwingen van Hollands tantes besluit Pearlie toch met de knappe Holland te trouwen. Alles komt echter op de helling te staan wanneer voor haar deur plots een vreemdeling verschijnt die Holland tijdens de oorlogsjaren leren kennen heeft en een verschrikkelijk geheim met zich meedraagt.
Greer neemt ruimschoots de tijd om de lezer vertrouwd te maken met zijn hoofdpersonages en Pearlie in het bijzonder alvorens hij een eerste verrassingsschot lost. Wanneer de lezer hiervan bekomen is, levert hij bovendien een tweede verrassende wending af waardoor het verhaal nog aan tragedie wint en de lezer zich vertwijfeld afvraagt of en hoe dit een positieve afloop zou kunnen kennen.
Het mag niet verbazen dat The New York Times Greer met dit derde boek onder meer vergeleek met Marilynnen Robinson - onder andere 'Een Huishouden' - alhoewel ook een minder pessimistisch ingestelde Richard Yates ('De Paasparade', 'Revolutionary Road') om de hoek komt gluren. Met beide auteurs heeft Greer immers een affiniteit voor gewone middenklas gezinnen die het beste trachten te maken van hun leven, en de verrassingen die het hen ongevraagd levert.
Een roman als 'Het verhaal van een huwelijk' moet het niet hebben van onverwachte, gezochte plotwendingen - de verrassingen uit het boek zitten in de opbouw en het moment waarop de informatie vrijgegeven wordt eerder dan in wat er achtergehouden werd - maar steunt volledig op zijn vertelkracht en literaire kunnen. Net als Robinson en Yates hanteert Greer een schijnbaar eenvoudige taal die zijn emotionele impact niet mist en het verhaal finaal als een moker neerkomen laat.
Waar Greers kunnen als romanschrijver pur sang bij 'De bekentenissen van Max Tivoli' nog in de schaduw stond van de aparte premisse, geldt dit geenszins voor 'Het verhaal van een huwelijk'. Het verhaal zelf zou zich in enkele lijnen kunnen laten samenvatten maar het is het talent van Greer dat er een klein, verstild meesterwerk van maakt. De liefde, en zeker die binnen een huwelijk, moet niet noodzakelijk met grootse gebaren en wilde gestes beschreven worden. Soms heeft een bescheiden kanttekening zoveel meer effect.
- Jurgen Boel -
|