Originele titel: Ich bin dann mal weg
Hape Kerkeling
|
Type:
|
Paperback
|
|
Uitgever:
|
Ten Have
|
|
Gewicht:
|
355 gram
|
|
Aantal Pagina's:
|
334
|
|
ISBN:
|
90-259-6074-X
|
|
ISBN-13:
|
978-90-259-6074-2
|
|
Categorie:
|
Spiritualiteit
|
|
Richtprijs:
|
€ 15
|
Korte Inhoud
De auteur, in Duitsland bekend als entertainer, cabaretier en tv-presentator, doet in dit boek verslag van zijn voettocht en bedevaart vanaf de Frans-Spaanse grens naar Santiago de Compostela. In 2001 stopt hij even met zijn werk in verband met gezondheidsproblemen en maakt de tocht van circa 800 kilometer in zes weken.
Enerzijds is het een gewoon verslag met een opsomming van de ontberingen. De wegen zijn gevaarlijk door auto's of doordat de paden slecht zijn. Soms is het regenachtig of juist te heet. Iedere dag is het weer een opgave een beetje behoorlijk onderdak te vinden. Hij kent eenzaamheid en uitputting. De ontmoetingen onderweg zijn, of heel gewoon, of bizar, maar met enkele pelgrims ook speciaal. Anderzijds is het verslag bijzonder omdat de schrijver gaandeweg zijn 'celebrity-status' aflegt en het bijbehorende taalgebruik, om tenslotte gewoon tot zichzelf te komen en met medepelgrims na te denken en te filosoferen over de aloude vraag: 'Wie ben ik?
Daardoor is het een boeiend en goed leesbaar verslag geworden, waarin veel lezers die de tocht gemaakt hebben zich gemakkelijk zullen herkennen.
Uittreksel
Blz. 285: 11 juli 2001 - Trabadelo en Vega de Valcarce.
Ons worden voor de voortzetting van de camino twee verschillende routes aangeboden. De ene, langere ook nog, is een genadeloos steil pad de bergen over. Dat is de camino duro, de 'harde' weg. De andere loopt via de N6, een drukke verkeersweg richting Vega de Valcarce. Beide wegen zijn volgens de reisgids op hun eigen wijze onbarmhartig.
Tegen onze gewoonte in, alsof we vermoeden wat ons te wachten staat, staan Anne en ik heel vroeg op. We drinken maar één kop koffie en kiezen intuïtief voor het bergpad dat vlak achter de kerk naar mijn mening bijna verticaal de hemel in schiet. Al na vijf minuten melden mijn knieën zich en even later mijn hele been.
Het doet vreselijk pijn. Ik kan niet anders dan deze waanzin hier afbreken, want de waarschijnlijk net zo steile afdaling zou mij als pelgrim definitief schaakmat zetten. Om mijn knie te ontzien moet ik dus de alternatieve route kiezen. Anne, die vreselijk bang is voor de drukke verkeersweg, blijft op het natuurpad.
Ongeveer twee kilometer voor Vega ontmoeten de twee routes elkaar weer in Trabadelo. Anne en ik nemen afscheid en spreken af dat we elkaar in Trabadelo zullen zien voor één, nee vijf koppen koffie verkeerd. We hebben nu allebei een vier uur durende ongewild eenzame tocht voor de boeg.
Bij de N6 aangekomen, schrik ik me een hoedje. Er is geen trottoir of gescheiden pad langs de smalle tweebaansweg die door het gebergte klieft. In plaats daarvan loop je op de smalle, anderhalve meter brede vluchtstrook terwijl er honderden auto's en vrachtwagens met veel te hoge snelheid op je af komen om met oorverdovend lawaai langs het arme wandelvolk te razen. Naar mijn niet ter zake doende mening zouden voetgangers hier, absoluut verboden moeten zijn, maar de lichtvoetige Spanjaard ziet dat anders.
Aan mijn rechterkant kan ik de rijbaan bijna voelen. Aan mijn linkerkant gaat het meteen onder de gedeukte vangrail vijftien meter naar beneden een ravijn met kolkend water in. Aan de andere kant van de verkeersweg, langs de kalkstenen bergwand, zou de kans op overleven met het verkeer in je rug nog veel geringer zijn.
Om de vele vrachtwagens te ontwijken, heb ik soms maar een krappe twintig centimeter plek. Ik druk me dan met mijn dijen tegen de blikken vangrail op heuphoogte en staar versteend van schrik de diepte in naar het wilde, borrelende en ruisende water. Zonder ook maar een greintje mededogen, wordt me in het bijzonder door de vrachtwagenchauffeurs de pas afgesneden. En dat terwijl enorme verkeersborden voor pelgrims waarschuwen. Ik ga ervan uit dat de heren chauffeurs er enorm veel plezier in hebben arme bedevaartgangers eens lekker te stangen.
In de talloze onoverzichtelijke bochten wordt het moorddadig. Ik kan alleen nog maar rennen om een frontale botsing te voorkomen. Rennen betekent: zo snel dat gaat met tien kilo bagage bij 35 graden Celsius in de schaduw. Dit ontziet mijn knieën ook niet bepaald, dit is topsport en ik raak erdoor uitgeput. Mentaal heb ik de zaak beter onder controle. In mijn beroep gaat het er soms ook heet aan toe, zij het niet zo concreet als hier.
De vrachtwagenchauffeurs gebruiken intussen ook mijn smalle zijstrook. Ze kunnen niet anders op de steeds smaller wordende tweebaansweg. En of dat nog niet genoeg is, vinden er continu roekeloze inhaalmanoeuvres in beide rijrichtingen plaats. Na twee kilometer op deze spookweg heb ik het helemaal gehad met de uitlaatgassen en het gevaar. Ik foeter tegen elke automobilist. Ik heb er genoeg van! Basta! Rot op!
Om meer plek te veroveren, hou ik mijn bijna één meter twintig lange wandelstok gestrekt richting rijstrook. Op die manier win ik een paar meter. De veel te snelle automobilisten zijn door mijn stok gedwongen halsbrekende manoeuvres uit te voeren, wat hen er niet vriendelijker en het er voor mij niet veiliger op maakt.
Toen ik voor het eerst naar school ging, ...
Ik probeer met mijn mobieltje tegen het ruisende water en het verkeerslawaai op te brullen. Ik wil verbonden worden met de taxicentrale in Villafranca. Helaas moet ik vaststellen dat die helemaal niet bestaat. Vloekend en tierend leg ik daarna nog zeven kilometer af op deze highway to heil, waarbij ik in de bochten voortdurend levensreddende tweehonderdmetersprints afleg met mijn staf als wapen. Het is een heldhaftig beeld. Dit zou een olympische discipline kunnen worden. Alle spieren worden bij deze zeer attractieve sport belast.
Recensie
door
Tsenne Kikke
Het boek is een soort van reisgids, het leest lekker weg en hier en daar met een beetje Nederlands-Duitse humor opgevuld. Een humor, die enkel bovenkomt in de allermoeilijkste momenten. Een humor, om de pijn en het lijden eventjes weg te lachen. Vooral het Kerkeling's ego staat centraal en regelmatig blikt hij naar zijn eigen verleden, alsof een lezer daar iets aan heeft.
Maar de inhoud ervan laat ons duidelijk inzien dat geen mens zomaar de route naar Santiago de Compostella onvoorbereid mag bewandelen. De tocht voert over de besneeuwde toppen van de Pyreneeën, door Baskenland, via Navarra en Rioja naar Galicië, naar Santiago de Compostela, waar de apostel Jakobus ligt begraven. Het is al meer dan duizend jaar het doel van gelovigen uit de hele wereld.
De 42-jarige Hape Kerkeling werkt sinds 1984 als entertainer, cabaretier en presentator voor de Duitse televisie. Hij heeft aan veel shows en series meegewerkt en heeft daarvoor verschillende prijzen gekregen. Kerkeling spreekt Nederlands en staat in 2009 internationaal in de schijnwerpers als zijn alter ego, de Duitse journalist Horst Schlämmer, een politieke partij opricht.
Hoe 'spiritueel' waren zijn ervaringen? Zoals je in het uittreksel kunt lezen: "Vloekend en tierend leg ik daarna nog zeven kilometer af op deze highway to heil ..."
Op de vraag: 'Waar ligt nu eigenlijk het geheim van deze tocht?', antwoordde hij met: "Wat de Camino naar Santiago voor mij persoonlijk bijzonder maakt, is dat hier vele honderden, misschien wel duizenden jaren lang mensen hebben gelopen, allemaal met hun eigen wensen, gevoelens en vertwijfeling, hun gebeden; mensen met ongeveer hetzelfde doel, dezelfde rare ideeën. Iedereen op deze weg lijkt op zoek. Zoveel wandelaars hier hebben een spiritueel motief." Nabootsing was dus zijn hoofdmotief om via deze voetreis en verslag extra in de kijker te komen.
Mijn advies? Als je met de vraag 'Wie Ben Ik?' worstelt', en indien je daar een antwoord op wil verkrijgen, zoek die dan diep in jezelf. Je hoeft daarvoor dus jouw huis niet te verlaten. Een reis naar Santiago de Compostela is goede gymnastiek voor jouw lichaam, dat wel.
|