De goeroe

Hein Stufkens

	Type:	Paperback
	Uitgever:	Ten Have
	Gewicht:	290 gram
	Aantal Pagina's:	175
	ISBN:	90-259-6073-1
	ISBN-13:	978-90-259-6073-5
	Categorie:	Spiritueel
	Richtprijs:	€ 15,95

Korte Inhoud

Dit is het verhaal van een ogenschijnlijk doorsnee-man met een doorsnee-leven die uitgroeit tot een goeroe. De lezer wordt meegenomen op zijn pad en krijgt inzicht in zijn groei.

Uiteindelijk raakt de man – inmiddels tot goeroe uitgegroeid – gevangen in een web van roddels, intriges en misverstanden. Toch blijft hij tot het eind trouw aan zichzelf. Op het moment dat hij alles verliest, bereikt hij het hoogste inzicht. Het verhaal speelt zich af in Nederland en Vlaanderen tussen 1945 en 2009.

Deze spirituele roman bevat wijsheid van verschillende oosterse en westerse tradities, met name uit het zenboeddhisme, en staat vol toespelingen op bijbelse verhalen. Het verhaal kent onverwachte wendingen en amoureuze avonturen; mysteries worden gaandeweg ontraadseld.

Hein Stufkens (1947) is filosoof, leraar en auteur. Hij laat zich inspireren door de geest van Franciscus: een geest van eenvoud, vrede en vreugde, van verbondenheid, liefde en mededogen. Een geest ook van openheid voor andere tradities in Oost en West die soortgelijke waarden bevorderen en uitdragen. Stufkens woont en werkt in het door hem gestichte bezinningscentrum La Cordelle in Cadzand.

Uittreksel

Blz. 7: Verloren paradijzen

Hij bevindt zich midden in een kolkende vlammenzee. Hete rook beneemt hem de adem en verbrandt zijn longen.
Hijgend en zwetend sjort hij uit alle macht aan een verwrongen deur. Uit de ruimte daarachter klinken kreten van mensen in doodsangst. Niet zomaar mensen: mensen voor wie hij verantwoordelijk is, mensen van wie hij zielsveel houdt. Hij voelt dat er beweging in de deur begint te komen en perst zijn laatste krachten uit zijn afgematte lijf.

Het knarsend geluid van scharnieren wekt hem uit de droom. Hij opent zijn ogen, richt zich op en draait zijn hoofd naar de ijzeren deur van zijn cel.

Naast een van de cipiers die hem dag en nacht bewaken sinds hij hier drie dagen geleden binnen werd gebracht, staat een keurig geklede kalende man van in de vijftig. In zijn hand heeft hij een voor een aktetas nogal ruim uitgevallen koffertje. Als de cipier de cel weer heeft verlaten, wordt de stilte in de cel hoorbaar ingekaderd door zijn rammelende sleutelbos en het klikken van het slot.

`Excuseert u mij dat ik u ontrief,' zegt de man met een beschaafde stem, die onvervalst Vlaams klinkt maar wordt gekleurd door een licht Frans accent. 'Ik ben de arts.'

Na een moment van aarzeling zet de man met uitgestoken hand een paar stappen in de richting van de brits waarop de gevangene zojuist nog lag. Terwijl hij hem de hand schudt, zegt hij: 'Docteur Dujardin, aangenaam.'

De gevangene is opgestaan. Hij heeft de schemerzone tussen waken en dromen verlaten en is zich nu weer terdege van zijn situatie bewust: 'Arthur de Koning, tout le plaisir est pour moi.' Dat is niet eens overdreven, want sinds zijn arrestatie wordt hij strikt geïsoleerd vastgehouden in deze cel. En het doet hem goed eindelijk iemand anders te zien dan de twee politiefunctionarissen die hem eindeloos en niet altijd even zachtzinnig hebben verhoord, of het gevangenispersoneel dat hem steeds met onverholen tegenzin het noodzakelijke brengt. Iemand bovendien die hem met een zekere zachtmoedigheid tegemoet treedt, en die in leeftijd aanzienlijk minder met hem verschilt dan die twee ambitieuze jonge honden van de recherche die hem zo fanatiek op de huid zitten.

Ook de bewaking bestaat trouwens grotendeels uit jonge mensen, wier veelbelovende leven al vroeg in een uniform tot stilstand lijkt te zijn gekomen, en wier beroep schijnt te vragen dat ze de menselijke communicatie tot een minimum beperken. Althans met deze gevangene.

`Neemt u plaats.'

De arts is duidelijk gewend aan de beperkte faciliteiten in dit gebouw. Hij gaat na deze uitnodiging onmiddellijk op de enige stoel zitten, aan de kleine tafel die onder het getraliede hoge raam tegen de muur staat. Tot Arthurs verbazing haalt hij vervolgens een laptop uit zijn tas en plaatst die op het afgebladderde houten tafeltje.

`Ziet u, wij moeten niet alleen van onze reguliere huisartsenpraktijk, maar ook van onze patiënten in deze penitentiaire instelling een nauwkeurig dossier bijhouden,' zegt hij bijna verontschuldigend, terwijl hij zijn laptop openklapt en aanzet.

Arthur heeft nooit kunnen wennen aan de nieuwe generatie artsen die je, zonder op te kijken, van achter hun computer te woord staan. Hij heeft nog de tijd meegemaakt waarin huisartsen hooguit een paar aantekeningen maakten op een kaart uit de kaartenbak op hun bureau, maar je verder gewoon aankeken, aanraakten en onderzochten, en daar alle tijd voor namen. Vandaag ervaart hij het echter als een herstel van zijn menselijke waardigheid dat een arts de moeite neemt om zijn medisch dossier serieus te nemen en met dat doel zelfs een laptop heeft meegebracht.

Zelf heeft hij pas een jaar of zeven eerder zijn oude schrijfmachine ingeruild voor een pc. En dat nog niet eens op zijn eigen initiatief en al evenmin van harte. Het is Bernadette geweest die op een dag zo'n ding op zijn bureau zette met de woorden: 'Voor jou, Arthur. Welkom in de eenentwintigste eeuw!'

En toen heeft het nog zeker een jaar geduurd voordat hij ertoe kon komen om een waardevolle gedachte niet met zijn dierbare vulpen aan papier toe te vertrouwen, maar virtueel op een scherm te laten verschijnen. En de eerste keer had hij het gevoel te zondigen tegen een natuurwet, alsof hij een kunststofkerstboom in een zentuin plantte.