De wijsheid van een gebroken hart

Susan Piver

	Type:	Paperback
	Uitgever:	Kosmos
	Gewicht:	310 gram
	Aantal Pagina's:	222
	ISBN:	90-215-4760-0
	ISBN-13:	978-90-215-4760-2
	Categorie:	Relaties
	Richtprijs:	€ 19,95

Korte Inhoud

Een gebroken hart is een ingrijpende gebeurtenis in een mensenleven, omdat je niet alleen te maken hebt met het verdriet en het gemis maar ook met gevoelens van onmacht, falen, schaamte en een gebrek aan zelfvertrouwen. Toch is het mogelijk op een zinvolle wijze met deze gevoelens om te gaan, waardoor je er uiteindelijk gelukkiger en sterker door wordt. Susan Piver beschrijft vanuit haar eigen ervaring hoe je een pijnlijke ervaring als een gebroken hart kunt omzetten in een bron van positieve levenskracht. Susan Piver schrijft, doceert en spreekt over levensthema's als liefde, creativiteit en spiritualiteit. Zij rondde in 2004 haar opleiding tot boeddhistische non af en zij doceert meditatietechnieken volgens de boeddhistische leer. Een gids naar heling van ons liefdesverdriet en emotionele pijn. Met oefeningen en meditatietechnieken. Met een vragenlijst om je gevoelens in kaart te brengen. Met suggesties voor de doeltreffendste uitlaatkleppen voor als het je te veel wordt. Met een weekprogramma om tot jezelf te komen.

Uittreksel

Blz. 9: Dit boek gaat over hoe om te gaan met het trauma van een gebroken hart zoals je dat ervaart als er een einde komt aan een romantische relatie. Er is geen ervaring die hiermee vergelijkbaar is. Voor veel mensen is de rampzalige, obsessieve aard van een gebroken hart een volslagen verrassing. Je hebt het gevoel dat je fysiek, precies in het midden van je borst, gebroken bent. Het gevoel van ongemak verspreidt zich over je hele lichaam, waardoor het zwaar en afgestompt of vreemd zweverig voelt, zoals iets wat is verpulverd en nu als as door de wind wordt meegenomen. Het opvallendste is dat je door een gebroken hart je geest niet meer onder controle hebt. Je gedachten gaan constant een bepaalde richting op, je kwelt jezelf met vragen die nooit kunnen worden beantwoord, zoals 'Wat als?' en 'Hoe is dit mogelijk?' Je bent gevoelig voor golven van verdriet die je zonder enige waarschuwing overspoelen, zelfs in je slaap. Je kunt er niet langer op rekenen dat je een vergadering kunt uitzitten of in de rij bij de supermarkt kunt staan zonder dat je plotseling opkomende tranen moet onderdrukken.

Alles waarmee en iedereen met wie je in aanraking komt, wordt een deel van je gebroken hart; ze herinneren je aan je verlies, verdriet en schaamte. De terloopse ochtendgroet van je collega lijkt op een laatdunkende schimpscheut; dat je de bus mist, is een bewijs dat je onder een slecht gesternte bent geboren; en elk willekeurig liefdespaar in elk willekeurig liedje, elke willekeurige film en televisieshow wijst je óf op de onmogelijke schoonheid van liefde (als ze gelukkig zijn) óf op het onvermijdelijke ervan, waarmee je op harde wijze wordt geconfronteerd (als ze ongelukkig zijn). De hele wereld weerspiegelt je smart en je kunt je nergens verstoppen. Voorheen hadden dagelijkse gebeurtenissen soms wel en soms niets met jou te maken. Maar nu de muur tussen je innerlijke leven en de buitenwereld is ingestort, wordt alles uiterst persoonlijk en intiem. Het lijkt alsof de wereld binnenstebuiten is gekeerd. En dat is ook zo.

Dat is geweldig nieuws, zoals zal blijken.

Ik spreek hier uit eigen ervaring. Ook ik heb mijn portie aan relaties gehad en heb in verschillende mate verdriet gekend als er een einde aan kwam, maar ik heb slechts één keer echt mijn hart gebroken. En dat is in mijn geheugen gegrift als een van de spilgebeurtenissen van mijn leven. Hoewel ik ben doorgegaan met mijn leven en gelukkig ben, zijn de gevolgen van deze ongelooflijke gebeurtenis nog steeds voelbaar, maar nu vanuit dankbaarheid, niet vanuit wanhoop.

Toen er een einde kwam aan deze relatie, besefte ik dat de pijn die ik in het verleden had ervaren te vergelijken was met een zomers buitje in plaats van met de tsunami die ik nu doormaakte. De pijn was in niets hetzelfde. Natuurlijk huilde ik toen andere relaties werden beëindigd, heb ik de ander en mezelf gehaat, en was ik kilo's afgevallen, het normale recept. Maar toen déze relatie werd beëindigd, bleef het niet bij huilen, mokken en verlies van eetlust, nee, mijn hele wereld viel in duigen. Ik wist niet meer wie ik was of wat voor zin mijn leven had, en ik was er helemaal niet zeker van of ik hiervan wel kon herstellen.

Toen dit gebeurde, woonde ik in Austin, Texas. Ik was barkeepster in een geweldige nachtclub, die zeven avonden per week live bluesmuziek op wereldniveau bracht. Alle legenden in dit muziekgenre hebben er opgetreden, begeleid door een begenadigde huisband. Ik was midden twintig, had nog geen universitaire opleiding gedaan, mijn vooruitzichten achter de bar waren nul komma nul, maar ik was voor de eerste keer in mijn leven ongelooflijk gelukkig. Voorheen stond mijn leven in het teken van nare dingen zoals een verschrikkelijke depressie, grote academische mislukkingen en pijnlijke relaties. Toen ik op zestienjarige leeftijd uit huis ging, was ik in de war, verhuisde ik en had ik het ene baantje na het andere; ik was serveerster, taxichauffeur en koerier. Ik ben al mijn hele leven geïnteresseerd geweest in spiritualiteit en ik heb ontelbare boeken op dit gebied gelezen, maar ik kon nooit een manier vinden om mijn interesse te integreren in het dagelijks leven. Er leek zo'n grote scheiding te zijn tussen de persoon die ik vanbinnen was en hoe mijn leven er aan de buitenkant uitzag. Maar ineens, stomtoevallig (en ik maak hier geen grapje, want ik reisde lukraak door het land en mijn auto hield er in Austin mee op), woonde ik in een stadje waarvan ik hield, luisterde ik naar de muziek waarop ik gek was en werkte ik met mensen van wie ik ging houden.

Het mooiste van alles was echter dat ik smoorverliefd werd op de gitarist in de huisband en hij op mij. Ik had eerder vriendjes gehad, maar dit was anders. Ik had nog nooit iemand ontmoet zoals hij. Hij was lief, slim, grappig en stoer, en hij had diepgang. Hij maakte me aan het lachen en hij leerde me zoveel over muziek. Hij was een musicus in hart en nieren, bezield, geen opsmuk. Hij hing rond in bars, maar was ook zeer belezen, en zijn favoriete auteur was Isaac Bashevis Singer. Hij was een Texaan met een voorkeur voor Joodse meisjes. Ik was zo Joods als tien van die meisjes bij elkaar, en alle tien vielen we voor gitaristen uit Texas. Perfect. Ik aanbad hem. Hij aanbad mij.

Onze eerste kus was een onvergetelijke ervaring. Niet alleen door de intensiteit van dat moment, maar ook omdat het de perfecte inwijding was voor de aard van onze relatie. Hij hield me in zijn armen en ik trok me iets terug zodat ik in zijn ogen kon kijken. Toen legde ik mijn hand op zijn borst, precies op zijn hart. Op dat moment stroomde er een onbeschrijfelijke warmte vanuit zijn borst naar de palm van mijn hand; het gaf me een gevoel van veiligheid dat niet van deze wereld was. Ik had zoiets nog nooit gevoeld. We waren op dat moment verbonden als geliefden. Bij hem gaf ik me uiteindelijk over aan de liefde. Tijdens onze relatie, die vijf jaar duurde, legde ik regelmatig mijn hand op zijn hart en iedere keer kreeg ik dat speciale gevoel. Zelfs nu, terwijl ik dit zit te schrijven en het tig jaar geleden is, hoef ik alleen maar aan hem te denken of het gevoel is terug. Dit is de soort liefde die je nooit kunt wegnemen, omdat deze persoon al vanaf je geboorte in je hart zit.