In het zuiden van Japan bestaat er een zusterbedevaart van Santiago de Compostela, namelijk: de Kumano Kodo, bestaande uit vijf boeiende, slangvormige paden van het Kii-gebergte in de provincie Wakayama.
Sinds 2004 zijn die eeuwenoude routes UNESCO-werelderfgoed, en probeert men er buitenlanders aan te trekken door aan pelgrims, die zowel de Camino in Spanje als de Kumano Kodo in Japan voltooiden, een certificaat van 'Dual Pilgrim' aan te bieden. Daarvoor moet men zich wel in het 'Kumano Kodo Heritage Center' laten registreren, en de 40 km te voet afleggen - want, de pelgrimage draait rond de drie grote heiligdommen: Kumano Hongu Taisha, Kumano Nachi Taisha en Kumano Hayatama Taisha.
Naar het schijnt geeft die trektocht jou een buitenaards gevoel. Zo kan je urenlang door het woud lopen zonder dat je een andere, misschien eveneens levende ziel, tegenkomt. In elk geval staat het in een sterk contrast met de 450 km verder gelegen Fuji berg, die alle dagen door talrijke toeristen wordt bezocht.
De oorsprong van Kumano Kodo gaat naar een verleden terug, waarin de keizerlijke en aristocraten uit de Heianperiode (794-1185) vanuit de grote steden een wekenlange reis ondernamen teneinde die boeddhistische heiligdommen te bezoeken.
Het geheel van de Kumano Kodo is een bergachtig gebied met cederbossen, boerderijen en ontspannende warmwaterbronnen. Tijdens de wandelingen is het bijna onmogelijk de Shinto-oorsprong te vergeten - want, elke paar honderd meter tref je afbrokkelende stenen godheden aan - of; een Oji-schrijn. Over de eeuwen heen zijn er weinig veranderingen aangebracht aan de met mos bedekte geïmproviseerde stenen trappen van de berghellingen, noch aan de houten bruggen.
Vooral het 'Nachi Taisha Grote Schrijn' belichaamt Kumano's synthese van natuur en tempel. Lang voordat het heiligdom werd gebouwd, werd dit gebied reeds als heilig beschouwd, omdat pelgrims de streek van de Nachi Watervallen, één van de beroemdste watervallen van Japan, kwamen aanbaden. Het 'Grote Schrijn' en de 'Seiganto-ji', een rode pagode van drie verdiepingen, werden vervolgens gebouwd om de pelgrims vanaf de 11e eeuw oorden van aanbidding aan te bieden.
Vandaag de dag zijn elk van de drie heiligdommen met de bus bereikbaar, waardoor er meer toeristen kunnen komen om er te komen bidden, zonder dat ze aan de tocht door de bergen hoeven deel te nemen. Want, de steile hellingen, lange stukken pad zonder een plekje om uit te kunnen rusten, en giftige slangen, zijn niet de meest uitverkoren wandelingen voor angsthazen. In zijn bedevaartagenda, daterend uit 1201, schreef de Japanse dichter Fujiwara no Teika: "Deze route is erg ruig en moeilijk. Het is onmogelijk om precies te beschrijven hoe moeilijk die is."
Enerzijds zijn de 5 verschillende paden in de loop der jaren grotendeels ongewijzigd gebleven, maar anderzijds zijn de wandelaars nu veel beter voorbereid.
Je zult zien dat de meeste mensen vandaag de dag stevige wandelschoenen dragen, en lichtgewicht rugzakken. De in kimono's geklede pelgrims van indertijd ondernamen de moeizame tocht blootvoets, of met ruwe, houten of strooien sandalen. Velen kwamen tijdens die reis om, en langsheen de paden zult je dan ook de aan hun gewijde Jizo-herdenkingsstenen tegenkomen. En, indien je ietwat (bij)gelovig bent, mag je nu al weten dat die gedenktekens wandelaars beschermen tegen de kwaadaardige geesten van gefrustreerde pelgrims, die ooit op het parcours stierven. Gefrustreerd: hoogstwaarschijnlijk, omdat ze aldaar hun doel niet hadden bereikt.
Natuurlijk is het een groot geluk dat zulke (boosaardige) geesten niet bestaan, tenzij in de wereld van de verbeelding, nietwaar?