Acht jaar geleden, in 2007 om precies te zijn, schreef ik reeds een artikel over het aëronautisch gedrag van sommige spinnensoorten. Deze meest vernuftige achtpotigen worden soms 'vliegende spinnen' genoemd, omdat ze stijgende luchtstromingen gebruiken om zich, dankzij de draden van hun spinsel, doorheen de lucht kilometersver te verplaatsen. Het fenomeen wordt 'ballooning' genoemd.
Meestal zijn het babyspinnetjes, maar volwassen spinnen durven ook weleens aan zo'n luchtreis wagen. Het knappe is, dat ze daarvoor niet naar school zijn geweest en het dus deel uitmaakt van hun aangeboren instinctcentrum. Zo is de mens eveneens met zeer veel zaken geboren, maar bij ons moet het instinctieve verder ontwikkeld worden. Natuurlijk zijn er tussen mens en spin nog wel meerdere verschillen waar te nemen, maar ik wilde duiden op de instinctieve eigenschappen, waarover weinig mensen eventjes stilstaan, denken..., en na-denken.
Vorige week regende het miljoenen en miljoenen spinnen in het Australische stadje Goulburn. Maar aldaar zijn ze dat gewoon, omdat het een natuurlijk fenomeen is dat zich elk jaar een- of tweemaal voordoet, en wel in de maanden mei en augustus. Eenmaal op de grond beland, vormen al die spinnenwebben één groot, zijdeachtig tapijt.
Het is dan ook wegens de toepassing van deze parachute-techniek dat er overal ter wereld spinnen te vinden zijn. Ze belanden zelfs in Antarctica, maar sterven er natuurlijk na aankomst.
Hieronder: enkele beelden uit het Braziliaanse San Antonio da Platina, inclusief een beetje extra uitleg over de elektrostatische lading van een web; iets, waarvan je misschien nog niets afwist ...
